De tiende dag dat ik vast en een fysiek inspannende training vandaag. Ik vind het plezierig om weer even mijn lijf te voelen, voorbij mijn eigen grenzen te gaan. Maar ergens halverwege de middag wordt ik onrustig. .Een onrust die erger wordt in de Roufu. Dit is een massage van je buik terwijl je op de grond ligt.
We doen dit dagelijks ongeveer anderhalf uur. En dit keer wil ik niet. Er woedt een storm in me. Mijn hele lijf doet zeer en de grond lijkt harder dan normaal, zelfs met yogamat. Ik begin in mezelf te foeteren. Dat ik wel gek lijk om elke dag anderhalf uur lang mijn buik te masseren. Als ik rechtop zit gaat het makkelijker maar na de training stuif ik het Centrum uit. Even geen zen, even geen midden.
Het is het begin van de avond dus het is gezellig druk op straat. Overal wordt gekookt, gegeten, gepraat, gespeeld. En dat is ook wat ik wil, hard schreeuwen, dansen to ik erbij neerval, heel hard lachen. Ik voel dat ik wat rustiger wordt en denk er even over na om de avondtraining over te slaan en hier te blijven.
Ik doe het niet (braaaaaaaaaaffffff) en tot mijn grote verrassing gaan we 's avonds de bergen in. Wat alles weer goedmaakt. Hoewel, als ergens in de oefening de zin: "Alle blokkades verdwijnen", wordt uitgesproken merk ik dat ik deze vervang door: "Alle vliegjes en beestjes verdwijnen". En ze deden het :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten