Eind oktober kwam ik dus thuis. Net zoals de overgang van Nederland naar China in mei, was de overgang van China naar Nederland niet moeilijk. Naadloos glijdt ik in een nieuw ritme. Of is het een nieuw-oud of oud-nieuw ritme. Ik weet het even niet. Er zijn zaken veranderd maar de verandering heeft nog geen vorm. Ik wil het pakken maar het glijdt als zand door mijn vingers, terug in de oneindige zandvlakte, schijnbaar onbewogen. En stiekem verlang ik toch een beetje terug naar "het studentenleven" in China. Ondertussen gaat het leven gewoon verder. Leuke afspraken, verjaardag, Kerst, Oud en Nieuw. Ik start met lesgeven en volg een opleiding op het gebied van voeding. Allemaal voorbereidende activiteiten gericht op het vormgeven van mijn leven als.......... tsjaaaaa als wat. Weer weet ik het niet. Ideeën genoeg maar niets landt echt. Totdat ik spontaan besluit ik deel te nemen aan een online cursus van 60 dagen "Leven in vrijheid". Bij het lezen van de cursusteksten komt het allemaal heel erg bekend voor. Het is allemaal al een keer in een of andere opleiding in een of andere vorm voorbij gekomen. Zo verstrijken weken totdat ik halverwege de cursus ineens merk dat ik in actie kom. Dat ik in plaats van me voornemen om met de to-do lijst aan de gang te gaan er ook echt iets mee doe. Dat ik zaken kan afstrepen, structuur ontstaat en dat ik met plezier bezig ben. Een gevoel dat ik lang, heel lang kwijt ben geweest. Ik deed wel alsof ik plezier had maar dat was alleen de bovenste laag. Nu komt het gevoel, de structuur van binnenuit. Leuke nieuwe dingen komen naar me toe en ik word uitgedaagd om mijn verantwoordelijkheid te nemen.
Een Willy Wortel moment dient zich aan want ineens besef ik waarom zijn in China zo prettig was. De structuur was duidelijk. Ik hoefde alleen maar te trainen en het dagelijks leven was ver weg. Een dagelijks leven waar ik al een tijdje geen zin meer had. Ik hield de schijn op omdat ik dit niet aan de buitenwereld kenbaar wilde maken maar ik had niet de puf om zin te maken. Ik deed wanhopig mijn best maar als ik op dat moment had kunnen oplossen dan had ik het gedaan. Lekker verdwijnen in het niets. Klaarrrrr!!!!!! In China had ik dat probleem niet want daar vulde het trainingsschema deze non-sense in. Maar terug in Nederland moet ik zelf weer vormgeven aan de dag. In eerste instantie blijkt dat lastig. Niet voor de leuke dingen want etentjes, een bioscoopje, lekker eens stuk wandelen, hier op visite daar op visite en naar de sauna zijn allemaal zaken die ik moeiteloos inplan. Maar de "serieuzere" zaken blijkt een stuk lastiger. Het zal dan ook niet toevallig zijn dat het juist op dat moment in de online cursus die ik volg, gaat over het nemen van verantwoordelijkheid. En daarover wordt het volgende gezegd.
Het meest hekele punt waar mensen voor staan wanneer Eenheid een realiteit wordt is het aanvaarden van hun verantwoordelijkheid. Dit zou ik geen valkuil willen noemen, maar een onherroepelijke uitdaging die gepaard gaat met spiritueel volwassen worden. Heel veel mensen willen hier niet aan.
Waarna er een uitleg volgt. Al lezende besef ik dat dit voor mij ook geldt en dat ik de in de luxe positie zit dat het ook kan. Maar dat is ook een positie waar eens een eind aan komt. Dus wordt het zaak dat ik mijn verantwoordelijkheid aanvaard. Tijd om groot te worden en een opmerking van een vriendin in een gesprek bevestigt dit. Ineens besef ik dat dit nu precies is wat we bij het Chi Neng Qigong trainen in het dagelijks leven of trainen met je ogen open noemen. In het leven gaat het erom dat je ALLES omarmt en niet alleen dat wat "leuk of goed" is. Ook dat wat " niet leuk of goed" is, wil erkend worden. Dat wat in je leven voorbij komt, kan je helpen om je meesterschap hierin te ontwikkelen. Zoals alle mensen (leuk en niet leuk) die in je leven langs komen jouw leraar zijn. Het doel van de fysieke training hierbij is het op niveau houden van je flexibiliteit en levenskracht zodat je opgewassen bent tegen de eisen die leven aan je stelt. Dit inzicht maakt de cirkel rond. Daar waar ik in eerste instantie dacht dat mijn China reis mij voornamelijk fysiek vooruitgang had gebracht en daarover stiekem een beetje teleurgesteld was omdat verlichting uitbleef, besef ik nu dat er veel meer is gebeurd. Alleen had dat iets meer tijd nodig om een vorm te krijgen waarin ik het kon (h)erkennen.
Nu ik dit weet, kan ik mijn "ontdekkingsreis in China afsluiten en met hart en ziel dat nieuwe avontuur "het leven van alledag" aangaan. Kijkend met de ogen van een kind voor wie elk moment nieuw is.
PSje: van veel mensen heb ik de vraag gekregen of ik blijf bloggen. Jazeker maar niet in deze vorm en op deze plaats. Zodra mijn nieuwe blog een feit is, laat ik dit jullie weten.
