zaterdag 19 oktober 2013

Trainen met je ogen dicht

Het wordt vaak gezegd. Zhineng Qigong is veel meer dan alleen het doen van oefeningen. De afgelopen maanden heb ik ervaren dat dit helemaal waar is. Maar dat wil niet zeggen dat het doen van oefeningen niet belangrijk is.

Een gezonde geest in een gezond lichaam. Of Is het, een gezonde geest geeft een gezond lichaam. Of misschien wel een gezond lichaam geeft een gezonde  geest Wat is de rol van dat andere stukje in de drie-eenheid,  Qi, in dit proces.  Stuk voor stuk zinvolle vragen waar je eindeloos over kunt discussiëren (iets dat ik graag doe). Om vervolgens tot de ontdekking te komen dat de ervaring van iedereen hierin anders is. Dat heeft weer te maken met de spiegel van het bewustzijn waar ik  het in mijn vorige blog over had.  Door welke bril kijk je? Wat is je reference framework en wat zijn je fixaties daarin? Mijn gedachten schieten naar het Soefi verhaal waarmee het boek “ de hele olifant in beeld” begint en dat je als volgt kunt samenvatten.  Een koning bezoekt een dorp met uitsluitend blinde inwoners en hij neemt een olifant mee. Een aantal nieuwsgierige inwoners reist hem tegemoet en elk van deze inwoners onderzoekt een stukje van de olifant.  Dan reizen ze terug naar het dorp om hun waarnemingen  met andere dorpsbewoners te delen. Omdat ze niet kunnen zien, hebben ze geen idee van het totaalplaatje van de hele olifant en ze zijn zich er dan ook niet van bewust dat ze slechts een deel hiervan hebben “gezien”. Toch presenteren ze hun beeld, hun ervaring, als waarheid. 

Als we de wereld bekijken met de bril van ons “normale” denken, dan gieten we onze ervaring in een vorm en we geven het een etiket.  Onze informatie ontvangen we via  onze zintuigen en hetgeen we ervaren wordt weerspiegeld in ons bewustzijn en vervolgens aan ons getoond. Maar ook dan, als we kijken naar onze hand, dan zien we de buitenkant. De huid, de vingers, de handpalm, de handrug. En als je er niet denkt om je hand om te draaien of je focust op een deel van de hand , dan is een hand voor jou alleen een palm of een rug of vingers. Want dat is wat je zintuigen je dan laten zien? Laat staan dat je weet wat er allemaal in die hand zit.

Waarmee ik aankom bij de titel van het blogje, trainen met je ogen dicht. Als je kijkt in de media, dan wordt Qigong ( maar ook yoga, meditatie, mindfullness) gepresenteerd als een methode om je balans te hervinden, het midden te houden in de hectiek van alledag.  Op weg naar een vitaal, gezond en gelukkig leven. Soms ontstaat dan de discussie over de juiste manier van trainen om dit bereiken. Met je ogen dicht of juist met je ogen open?. Stil staan of bewegen? Langzaam en vloeiend bewegen of stevig en actief.  Moet je stil zijn of mag je lekker babbelen bij het trainen. Wel muziek of geen muziek? Er zijn veel waarheden.

Op basis van mijn ervaringen in de afgelopen zes maanden denk ik er als volgt over. In onze huidige maatschappij gaat onze aandacht vooral naar de buitenwereld. En if Qi flows where the mind goes, dan gaat een groot deel van onze Qi naar diezelfde buitenwereld. Iets waar je behoorlijk moe van kunt worden. Een goede gezondheid begint bij een goede balans. Een balans tussen binnen en buiten, tussen hoofd en hart, tussen logica en gevoel, tussen……..Waarbij balans niet altijd betekent dat er evenveel buiten als binnen hoeft te zijn. Of dingen met elkaar in evenwicht zijn is denk ik ook afhankelijk van de omstandigheden en van de waarde die je aan de verschillende componenten toekent. Evenwicht is ook geen statisch, gefixeerd gegeven. Evenwicht beweegt met je mee, op weg naar de  balans van het moment.

Maar uitgaande van het feit dat onze aandacht het grootste deel van de dag nar buiten is gericht, ben ik van mening dat het goed om in eerste instantie met de ogen dicht te trainen. Je aandacht volledig naar binnen richten om te ontdekken wat je van binnen beweegt.  Zoals je iemand wiens focus voornamelijk gericht is op het negatieve aspect van zaken voor het herstellen van de balans kan vragen om zich voor een bepaalde periode alleen  te richten op het positieve aspect van zaken. Om daarna beide manieren met elkaar te verbinden.  Want als je goed kijkt naar het Yin-Yang teken dan zit er altijd een deel mannelijk in vrouwelijk, een deel vrouwelijk in mannelijk, een deel goed in kwaad, een deel kwaad in goed. Het zijn slechts polen van een beweging.

De fysieke oefeningen zijn hierbij een uitstekend startpunt. Zeker ook omdat je met het doen van de oefeningen al snel kunt ervaren wat het doet met je gesteldheid. Zowel fysiek als mentaal.  Maar ook bij het uitvoeren van de oefeningen is je bewustzijn, je mind, leidend. Je kunt je bewustzijn richten op de bewegingen die je maakt. Dit is trainen op fysiek niveau, van oudsher het gebied van Martial Art maar ook het gebied van sport. Je kunt je bewustzijn richten op de beweging van Qi, dit is van oudsher het gebied van de Daoïstische training. De Daoïsten richten zich op een lang leven in harmonie met een natuurlijke staat van zijn. Om dat te bereiken, heb je voldoende Qi van goede kwaliteit nodig. Je kunt je bewustzijn richten op het observeren van het bewustzijn zelf. Dit is van oudsher het gebied van de Buddhisten voor wie het bereiken van de verlichting het belangrijkste levensdoel is. Maar omdat alle aspecten van het Mens Zijn (Lichaam, Qi, Geest) met elkaar in verbinding staan, zal het trainen van een bepaald level alle andere levels beïnvloeden.  

In Zhineng Qigong zijn alle drie de manieren van trainen geïntegreerd maar is Qi volgt je mind volgens mij de hoofdmoot. Het fysieke lichaam volgt Qi is een goede tweede. In eerste instantie gebruiken we onze mind voor het bevorderen van de uitwisseling van Qi met onze omgeving (level 1). Vervolgens concentreren we onze mind op de beweging en bevorderen daarmee onze interne uitwisseling van Qi (level 2). Daarna gebruiken we beweging en klank om de Qi in onze organen te verfijnen en vermeerderen (level 3). En door dit alles wordt ons lichaam soepeler, neemt onze energie toe en zijn we beter bestand tegen alles wat op ons afkomt. En kan het ook zomaar zijn dat je bloeddruk normaliseert, dat je ineens nooit meer hoofdpijn hebt enzovoort.

Als je met je ogen dicht de balans goed kunt bewaken, dan kan je de oefeningen ook met open ogen doen. En is het verstandig om je  te verdiepen in de theorie van Zhineng Qigong. Om vervolgens de principes toe te passen in dat andere deel van de open ogen practice. Het in stand houden van harmonieuze relaties met de buitenwereld.  Den dan komt die mind observeert mind training weer om de hoek kijken. Een training die je gebruikt om achter de gebeurtenis te kijken. De training waarbij je het aandurft ok het concept van ruimte en tijd los te laten en vanuit een verruimd bewustzijn het dagelijks leven te observeren. Waarna je de inzichten mee terug neemt in de realiteit om er met behulp van je reference framework handjes en voetjes aan te geven. Er niets mis is met logisch denken, vormen en concepten. Het zijn de hulpmiddelen van het Aardse leven die vorm te geven aan informatie, gedachten, ideeën. Het is slechts de fixatie op het concept die ons beperkt om werkelijk te zien. Maar als je door de concepten heen kunt kijken er in slaagt om para en normaal in harmonie te laten samenwerken, dan activeer je een eindeloze en onbegrensde scheppingskracht die vrij van oordeel is. Een kracht waarmee je dromen kunt waarmaken.

dinsdag 15 oktober 2013

Voordat we met ogen dicht gaan trainen

Iets over bewustzijn.  Het is al een paar keer voorbij gekomen. Geest, Mind, Bewustzijn, Consciousness en wat we er nog meer voor namen aan geven. Wat is bewustzijn? Hmm, ook na zes maanden intensief trainen heb ik het idee dat ik daar nog heel weinig van weet. Als ik het in één zin moet samenvatten zou ik het als volgt beschrijven. Je bewustzijn, dat ben jij!!!! En dit is wat ik er verder van begrepen heb.

Een kleine twee maanden voordat je geboren wordt, neemt je bewustzijn haar intrek in je lichaam om met Qi (lichaam en geest zijn beiden een manifestatie van Qi) een drie-eenheid te vormen. Dit pure bewustzijn is wie je in essentie bent en wordt ook wel je ware zelf genoemd. Je ware zelf bestaat als zichzelf maar is tegelijkertijd onderdeel van en gaat op in het eenheidsbewustzijn. Zoals een druppel nog steeds een druppel is ook al is hij  onderdeel is van de oceaan.  Je ware zelf bevat informatie en kan informatie ontvangen, transformeren,  opslaan en verzenden. Je ware zelf observeert zonder een oordeel te vellen over dat wat wordt waargenomen. Je ware zelf is onbegrensd en wordt niet beperkt door concepten, ruimte en tijd.

Dan wordt de drie-eenheid geboren en begint aan zijn of haar levensreis. Als je goed kijkt naar een baby, dan zie je het pure zelf. Voor een baby  is een vorm gewoon een vorm. De vorm wordt pas rond of vierkant als de baby dat geleerd heeft.  Zo ontstaat al lerende het reference framework. Een gereedschapskist gevuld met kennis en vaardigheden die we kunnen gebruiken. Ervaren dat vuur heet is, is een onderdeel van het reference framework. Lezen, rekenen, schrijven, zwemmen, Zhineng Qigong, Yoga, gymnastiek, schaatsen kunnen hier deel van uitmaken.  Maar ook afspraken die we maken over bijvoorbeeld normen en waarden die in onze cultuur belangrijk zijn. Een reference framework dat naast je ware zelf deel gaat uitmaken van je bewustzijn en daardoor je ware zelf al beetje naar de achtergrond verschuift.  Het besef van je ware zelf is er nog steeds maar is minder prominent aanwezig.

Naarmate we meer leren en ervaren, gaan we waarde toekennen aan alles wat in onze gereedschapskist  zit. Iets is goed of fout, nuttig of niet nuttig, leuk of niet leuk, gepast of niet gepast. Het logisch denken ontwikkelt zich en er ontstaan concepten. Informatie wordt ingekaderd en gefixeerd. Uit het reference framework ontstaat een fixed reference framework dat eveneens aan het bewustzijn wordt toegevoegd.  Het gelaagde bewustzijn ontstaat en in een plaatje ziet dat er ongeveer zo uit.


 

De lijntjes in de lagen geven het oordeel aan. Helaas kan ik in PowerPoint wat lastig inkleuren anders had je mooi drie vlakjes kunnen onderscheiden. Een rood vlakje voor de positieve lading, een blauw vlakje voor de negatieve lading en wit voor het neutrale deel.  Dan had je ook kunnen zien dat het neutrale deel groter wordt naarmate je op een diepere laag komt. Zelfs op het niveau van de bewuste waarneming is er nog een ietsepietsie oordeel. Toen onze leraar dit plaatje met ons besprak, had ik direct zoiets van: maar emoties en gevoelens zijn toch positief of negatief? Zijn antwoord was dat emoties en gevoel in basis neutraal zijn. Ze hebben een functie. Het zijn prikkels die ons bewustzijn in beweging brengen. Omdat we deze emoties koppelen aan ervaring, kennen we er een lading aan toe. Maar dat toekennen van een lading gebeurt op het niveau van het logisch denken.
Uiteraard had ik ook over het woordje bewuste waarneming een vraag.  Het kan toch niet zo zijn dat je op de eerste vier levels niet weet wat je waarneemt? Dat is inderdaad niet zo. In de eerste vier levels nemen we voornamelijk waar via onze zintuigen, onze emoties, ons gevoel en kennen we vanuit ons (fixed) reference framework hieraan een waarde toe hetgeen de waarneming zelf beperkt. Op het niveau van bewuste waarneming en het ware zelf valt het oordeel weg, mag de waarneming  er volledig zijn en zie je het plaatje en de plaats  in het grotere geheel.  De eerste vier lagen van het bewustzijn zijn het domein van het “normale” denken. Voor bewuste waarneming moet je alle kaders durven loslaten en voorbij tijd en ruimte gaan. Dan kom je op het niveau van de “paranormale” denken. Het  normale denken in dit model wordt gekoppeld  aan dat we small life noemen, het dagelijks leven waarin we vaak het idee hebben dat we van alles afgescheiden zijn. Het paranormale denken is gekoppeld aan big life. Een leven waarin we weten dat we, ongeacht onze ervaring op dat moment, altijd met  alles verbonden zijn.  Een verruimd bewustzijn dat nu heel actueel is. Zero point field, kwantumfysica, totaliteit denken, bijna dood ervaringen,  allemaal zijn ze gerelateerd aan dit verruimd bewustzijn.
Dan tot slot. Het is niet zo dat je per definitie een small of een big life leidt of dat de een beter is dan de ander.  We hebben het vast allemaal weleens meegemaakt dat we ergens vreselijk tegenop zien en dat het uiteindelijk enorm blijkt mee te vallen als je uiteindelijk doet. Typisch een voorbeeld van small life. Als je op dat moment de tijd had genomen om te kijken wat er overblijft als je alle lading weghaalt (voorbij tijd en ruimte gaan) dan had je jezelf een hoop ellende kunnen besparen.   En dat voorbij tijd en ruimte gaan is iets dat je kunt trainen. Ons reference framework heeft heel veel tools daarvoor. Mindfullness, yoga, hypnose, psychologie, Zhineng Qigong, muziek maken, dansen tot je erbij neervalt, et cetera.  Je hoeft alleen maar te kijken welke methode bij jou past.  Voor mij is het Zhineng Qigong geworden en daarom gaat mijn volgende blog over het  trainen van onder andere je bewustzijn met ogen dicht.

zaterdag 12 oktober 2013

Trainen met je ogen open

 Als je aan onze Chinese leraren vraagt wat het grote verschil is tussen Chinese mensen en Europese mensen dan zullen ze (na lang aandringen) ongeveer het volgende zeggen:” Chinezen luisteren, doen wat er gezegd wordt en ervaren. De Europeaan wil weten wat er gaat gebeuren en bepaalt vervolgens op basis van deze informatie of hij/zij in actie komt. Maar echt in actie komen doen ze pas als er ruim gediscussieerd is of dit dan ook werkelijk de beste weg naar ervaring is.  Om vervolgens op basis van de ervaring bij te stellen naar wat ze verwacht hadden te ervaren.

Het is nu bijna zes maanden geleden dat ik vertrok voor mijn ontdekkingsreis in China. Een reis naar binnen in een ander land met als hoofddoel het volgen van een opleiding in Zhineng Qigong (Chi Neng). Een  moderne Chinese bewegingsleer die is ontstaan uit Qigong vormen die al eeuwenlang hun waarde hebben bewezen. Een bewegingsleer waarin universele principes uit diverse wijsheid tradities zijn geïntegreerd. Gebaseerd op het uitgangspunt dat alles met elkaar is verbonden. Lichaam, Qi en Geest (de mens) als autonoom onderdeel  van Materie, Qi en Informatie (het Universum).  Een eenheid die volledig zelfstandig functioneert  maar daarin onderhevig aan de wetmatigheden zoals die in het Universum van toepassing zijn. Een onderwerp waarover, zeker nu, bibliotheken vol worden geschreven.  Een boeiend  boek wat ik daar zelf recent over heb gelezen, is “De hele olifant in beeld”  van Marja de Vries.

Het eenheidsbewustzijn is het fundament waarop Zhineng Qigong is gebouwd . Het beschrijven hiervan heeft geleid tot de ontwikkeling van Zhineng Qigong Science (de theorie). Het ervaren en ontwikkelen van dat eenheidsbewustzijn kan door trainen van de eenheid  van Lichaam, Qi en Geest.  Globaal kan je zeggen dat er twee manieren van trainen zijn;

  • Met je ogen dicht
  • Met je ogen open

Het trainen met je ogen dicht is het domein van de methode Zhineng Qigong.  Het is het trainen van je Lichaam, Qi en Geest door het doen van oefeningen. De training zorgt ervoor dat je fundament flexibel en krachtig wordt en - blijft. Om vanuit dat krachtige fundament je training met open ogen voort te zetten. De input voor je training met open ogen is het dagelijks leven met alles wat je daarin raakt. Het houden van je balans onder alle omstandigheden is wat je met beide manieren van trainen wilt bereiken.  Ziehier Zhineng Qigong in een notendop want er is natuurlijk veel meer over te vertellen.

Zo arriveer je vol verwachtingen in China. Klaar om je te storten in de wondere wereld van Zhineng Qigong. Waarbij mijn focus in eerste instantie lag op verdieping in de methode, het trainen met je ogen dicht.  Nou dat deden we dan ook de eerste weken. Eindeloos met je ogen dicht stilzitten om in Qigongstaat te luisteren naar lezingen over Hun Yuan entirety, Yiyuanti, consciousness, consciousness en nog meer consciousness. En als we niet luisterden dan stonden we te mediteren of lagen we al Roufou-end te mediteren hetgeen werd uitgelegd als building a foundation. In het begin was dit heerlijk want ik was erg moe en kwam volledig tot rust. Maar de eerste open ogen training kwam al snel voorbij want na een week of twee werd ik wat onrustig en vroeg ik me af wanneer we nu echt gingen beginnen. Heel boeiend dat consciousness and going beyond verhaal maar wat kan ik er mee in mijn training. Ik had nog niet door dat consciousness en going beyond de training was.

De open ogen training  ging door. Samenleven met een groep die is samengesteld uit mensen met  verschillende leeftijden en verschillende culturele achtergronden.  Geen eigen kamer hebben, een badkamer delen met zes ladies. En dat in een land dat zo anders is. Open ogen practice ten voeten uit en er werd ons veel aangereikt. We vertrokken uit Nederland naar Wudangshan maar moesten door omstandigheden verhuizen. Van een provinciestad in Noord China naar het mondainere Guilin in Zuid China. Een treinreis van dertig uur die we in het totaal vier keer hebben gemaakt. Want de landelijke regels voor het verlengen van visa waren ineens strenger. Maar typisch China, op lokaal niveau interpreteren ze de regels anders en als er dan ook nog wat social skills worden ingezet, kan een verlenging voor drie maanden wel. Alleen moet je dan wel even terug naar Wudangshan.

Was het centrum in Wudangshan ingewoond en knus, met gezamenlijke ruimtes en Wudangshan een kleine provinciestad. Het centrum in Guilin is groter, bestaat uit twee gebouwen en heeft wat weg van een kostschoolgebouw. We hebben allemaal een eigen kamer maar de gezamenlijke ruimte ontbreekt. De eetzaal is geen ruimte die zich hiervoor leent. En omdat het een tijdelijk onderkomen is dat snel bewoonbaar moest worden gemaakt, is er ook niet veel geïnvesteerd.  En dat de verhuizing veel van de leraren vraagt en dat er op de achtergrond nog heel veel moet worden gedaan is voelbaar. Het is anders en dat heeft invloed op de groep. In de omgeving is meer te doen en je zet mensen naar buiten trekken en steeds langer wegblijven. Opnieuw een situatie waar je mee moet dealen. 

En heel langzaam dringt het tot me door hoe belangrijk die open ogen practice is. Het doel van Zhineng Qigong is de wetten van het leven te leren begrijpen om zo de stap te maken van het domein van zekerheid naar het koninkrijk van vrijheid. Vrij vertaald gaat het erom dat je meester wordt van je eigen leven. Dat je leert het midden te houden in alle situaties. De dichte ogen practice leert je om de balans te vinden in je eigen lichaam. De open ogen practice leert om de geleerde principes toe te passen in je dagelijks leven. Open ogen practice is niet altijd leuk, vooral niet als je erachter komt dat je het weer hebt gedaan. Dat je weer als een jakhals achter je eigen emoties bent aan gegaan. 

Open ogen practice hoeft overigens niet heel beladen te zijn. Een voorbeeldje. Hier in Guilin valt de elektriciteit met enige regelmaat uit. Twee keer per week is geen uitzondering en als je pech hebt en hij doet het in de vroege avond nog niet, dan kan je wachten tot de volgende ochtend voordat het gerepareerd wordt. De eerste keer reageerde ik als de Westerling. Hoe kan het dat het hier niet mogelijk is dat dit binnen twee uur gemaakt wordt? De tweede keer ook nog maar iets minder heftig. De derde keer ben ik naar de supermarkt gegaan, heb een zaklantaarn en een LED lampje gekocht en was dus voorbereid. En ja, ik ben een keer vergeten om mijn LED lampje op te laden en hoe ik reageerde toen ik daar achter kwam bij een storing laat zich makkelijk raden.

Het water doet de laatste weken ook mee en valt met enige regelmaat uit. Omdat ik inmiddels al wat langer met open ogen trainde, accepteerde ik dat heel makkelijk. Zelfs toen het water een keer wegviel terwijl ik net met een ingezeept hoofd onder de douche stond, bleef ik kalm. In eerste instantie heb ik even afgewacht maar wat doe als het water wegblijft. Ach, we wonen aan de rivier dus schiet een joggingpak aan, pakt je douchespullen op, fietst naar de waterkant en duikt in de rivier om daar je douchebeurt te vervolgen.

Maar als het makkelijk gaat volgt de ultieme oefening. Nu is is het water weg en al drie dagen slaagt men er niet in om het lek op te sporen en te repareren. Vier flatgebouwen zonder water maar de oplossing is daar. Ergens op een bouwplaats is een waterpunt dat het nog wel doet. Dus haal je daar je emmertjes water die je gebruikt voor je douchebeurt, het doorspoelen van je toilet en alles waar je nog meer water voor nodig hebt. Omdat vier flatgebouwen geen water hebben, is het tappunt ook een soort van gezellig. Chinezen zijn van nature flegmatiek en vrolijk en dat werkt aanstekelijk.

Wat me ook opvalt is hoe makkelijk het aanpassen en hoe zuinig je met water bent als je het zelf naar je kamer moet sjouwen. Een grote emmer vol water blijkt voldoende voor de douchebeurt (inclusief haren wassen), de vloer dweilen om daarna het dweilwater te gebruiken voor het doorspelen van je toilet. Dan schiet ineens een metafoor die vaak wordt gebruikt als het gaat om balans door mijn hoofd. Wees als water, flexibel en elke gewenste vorm aannemend zonder daarin het eigen karakter te verliezen. Terwijl ik op hurken bij het waterpunt zit om mijn handwasje te doen, mijmer ik verder

In de afgelopen maanden heb ik me vaak verbaasd over de kracht van minder. Ik heb zes maanden geen televisie gekeken en het werkelijk geen seconde gemist. Het nieuws is langs me heen gegaan maar toen ik van de week als voorbereiding op het naar huis wat “nieuws” scande kwam ik erachter dat ik ook op dat gebied helemaal niets gemist heb. We houden krampachtig vast aan iets dat niet meer werkt en dat zie je terug in alle berichten. 

Als ik kijk naar het leven hier in China dan is dat niet makkelijk. Er is een totalitair regime alhoewel je daar in het dagelijks leven weinig van merkt omdat met heel creatief met regels omgaat. Er is nauwelijks en vangnet van overheidswege maar een enorm vangnet in de vorm van familie. Hier ligt bij wet vast dat je als kind de plicht hebt om voor je ouders te zorgen.  De mensen hier zeuren niet, werken hard maar wel op een relaxte manier. Ze zijn sociaal ingesteld. Er wordt veel gezongen, gespeeld, gedanst….en gegokt. Bewegen is onderdeel van het dagelijks leven. ’s Morgens rekken en strekken op straat zie je overal. Net als stijldansen en Tai Chi vormen. Qigong vormen zijn officieel verboden maar iedereen weet dat het gewoon gedaan wordt en rept er verder niet over.  Aan de andere kant is er die ijzeren discipline, de sterke hiërarchie. Ze zijn mobiele telefoon junks. Daar waar bij ons in meditatiescholen gevraagd wordt om je telefoon uit te doen, staat deze hier gewoon aan. Als ergens in die diepe meditatie dat ding gaat, wordt de telefoon gewoon opgenomen. Dat geldt ook voor berichtjes en andere zaken die je via telefoon of Ipad kunt binnenkrijgen. Om daarna zonder probleem en in no time weer in diep meditatieve staat te verzinken.

Ik mijmer verder en vraag me af wat er in ons land zou gebeuren als wij als bevolking wat creatiever met regels zouden worden.  Als we wat steviger zouden laten merken dat we vinden dat het tijd is voor een nieuwe koers. Want in wezen is er niet veel verschil tussen de overheid hier en onze overheid. Beiden doen ze precies wat zij willen zonder zich af te vragen of dit werkelijk het beste is voor het land en haar inwoners. Al zullen ze dat in hun uitingen niet laten merken. 

De overheid hier houdt mensen tevreden door veel te bouwen. In de buurt van het centrum is een prachtige compound gebouwd met daarop mooi grote huizen in Engelse landhuisstijl. Flatgebouwen worden als een dolle neergezet. Driekwart van deze huizen staat leeg. Ook dat is niet veel anders dan bij ons. Alleen zijn het dan leegstaande kantoorgebouwen die toch worden gebouwd omdat dat twintig jaar geleden in een bestemmingsplan is vastgelegd. Een laatste gedachte. De Aarde huisvest zeven miljard bewoners. 80% van deze mensen lijdt honger terwijl we voldoende eten produceren om twaalf miljard mensen te voeden. Hoe kan het dat we hier aan voorbij gaan. Zoals we aan zoveel voorbij gaan. Wat moet er gebeuren om de mensheid wel in beweging te brengen. Letterlijk en figuurlijk.

Terwijl ik met mijn gewassen shirtjes naar binnen loop, hoor ik een juichkreet. Er is weer water dus als ik even had gewacht, had ik de shirtjes gewoon in de wasmachine kunnen doen. Maar dan waren de kostbare mijmermomenten aan mij voorbij gegaan. Mijmermomenten zijn ook heel Qigong zijn want een ander uitgangspunt is dat je door goed voor jezelf te zorgen ook goed zorgt voor anderen en daarmee voor de wereld.  

zaterdag 5 oktober 2013

Er was eens

Een gezegde. Als je een deur sluit, gaat ergens anders een raam open. Zoals je in mijn vorige blog kunt lezen, besloot ik om niet mee te gaan met een tweedaags tripje.  Een keuze waar ik geen spijt van heb. Ook niet als ik na terugkomst de enthousiaste verhalen van de mensen hoor die wel zijn gegaan. Een van de reisdoelen was Ping An, een dorpje te midden van de hoogste rijstterrassen  van de wereld. Een dorpje dat je alleen te voet kunt bereiken.  Een dorpje dat ik wel graag wil zien en anderen blijken er net zo over te denken. Dus wordt er een dagtrip georganiseerd op onze vrije dag.

We vertrekken ’s morgens om zes uur want het is bijna drie uur rijden naar het  punt van waaruit we te voet verder gaan.  Ontbijtje mee voor in de auto en wat te snacken. We zullen onderweg lunchen op een Chinese boerderij.  Autorijden in China is een avontuur op zich.  De Chinese verkeersregels zijn me tot dusver niet echt duidelijk. Je toetert en voegt of haalt in is het enige dat helder is. Dat het meestal goed gaat ook.
Dan komen we aan bij Ping An. Inderdaad een schilderachtig dorpje waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. En ja ik heb foto’s maar het uploaden van foto’s duurt hier met de niet al te stabiele internetverbinding zo lang en gaat zo vaak mis, dat ik deze actie heb geparkeerd. Als ik straks thuis ben, ga ik op mijn gemak een online album aanmaken. Zodra dit klaar is, laat ik het jullie weten.
Dat Chinezen van oudsher handelaren zijn, wordt in Ping An ook heel duidelijk. Enorm veel souvenirwinkeltjes met “Made in China” spullen.  De artikelen zijn “fors” geprijsd en dat geeft ruimte voor onderhandelen. Iets waar ik moeite mee heb. Niet alleen hier maar overal.  Ik schaam me als ik afding op artikelen die naar Westerse begrippen al niet al te hoog geprijsd zijn. 
Toch ben ik hier wel anders tegen aan gaan kijken. Tijdens het winkelen wordt er door een van mijn reisgenoten wel op het scherpst van de snede onderhandeld.  Uiteindelijk wordt de koop gesloten en dan steekt de Chinese verkoopster haar duim  op naar mijn reisgenoot en zegt : “You’re good”.  Dit ene simpele gebaar maakt voor mij duidelijk dat onderhandelen niets meer en niets minder is dan een onderdeel van het spel.  Je kunt meespelen…..of je doet het niet.
We vervolgens onze weg naar de rijstterrassen. Want dat is waarvoor we gekomen  zijn. Een offroad wandeling naar de Zhuang dorpen. In de Zhuang dorpen woont een “Chinese minderheid”.  De vrouwen in deze dorpen hebben extreem lang haar (soms tot op de grond) dat ze om hun hoofd heen winkelen. De Chinese familie waar wij gaan lunchen,  zijn Zhuang boeren. Na gebaande paden tot het toeristen uitkijkpunt en een redelijk gebaand pad door het bos,  wandelen we uiteindelijk offroad door de rijstterrassen. En offroad  gaat soms zeer steil omhoog  en zeer steil omlaag. Golden Peak herinneringen schieten even door mijn hoofd. Maar de omgeving is zo betoverend mooi en zo sereen stil, dat die gedachten als vanzelf verdwijnen. Niet te geloven dat deze terrassen eeuwen geleden door mensenhanden zijn aangelegd inclusief de irrigatiesystemen. Rustig vind ik mijn weg en ik heb geen flauw benul meer van tijd.  Water bijvullen is geen probleem. Je kan het natuurwater hier gewoon drinken. Op de terrassen zijn op verschillende plaatsen water tap punten.
Dan komen we aan bij onze lunchplaats, een Chinese boerderij. Op het land overals verse groenten, de rode pepers liggen te drogen. Kippen en kuikens scharrelen overal. Tussen de varkens door lopen we naar boven.  Daar nemen we plaats aan een ronde tafel op kleine krukjes.  Er wordt op open vuur voor ons gekookt. Alle groenten vers  uit eigen tuin. Ook het vlees is van eigen kweek. We hebben en gerookt varken. Je moet hier in China sowieso niet al te teerhartig zijn. Als je ’s morgens naar de markt gaat voor je dagelijkse boodschappen, wijs je het levende kippetje dat je wilt eten gewoon aan. Het kippetje wordt dan ter plekke geslacht of levend mee naar huis genomen alwaar de kok of kokkin het die eigenhandig de nek omdraait en plukt.  Niets aan de hand, een dier is gewoon onderdeel van de voedselketen. Maar totdat ze geslacht worden, lopen ze wel vrij rond.   De lunch smaakt werkelijk waar subliem en de rooksmaak van het open vuur  geeft een extra dimensie. 
Opnieuw blijkt dan de handelsgeest van de Chinese bevolking. Al tijdens de lunch beginnen de vrouwen te borduren en de jongere vrouw die eerst gekleed was in jeans en T-shirt, heeft ineens traditionele kledij aan en heur haar is meters gegroeid en zit netjes om haar hoofd.  Dan komt de handelswaar tevoorschijn. Haarbanden, polsbandjes en jasjes gemaakt van geweven stof in traditioneel  Zhuang patroon.  Zeker de jasjes zijn erg mooi. Maar of het nu is omdat de dames met hun geoefend oog zien dat mijn verhoudingen toch echt anders zijn dan die van de gemiddelde Chinese vrouw of dat het mijn “ikkoopnietsdatthuisjarenindekasthangtzonderhet tedragen” houding is, bij het aanprijzen slaan ze mij over. Zelf de setjes met ongetwijfeld prachtige ansichtkaarten worden niet onder mijn neus geduwd.
Als blijkt dat ons groepje niet erg koopziek is, wordt de volgende troef in de strijd gegooid. Voor 30 RMB (ongeveer  Euro) mogen we met de ladies op de foto, gooien ze hun haar los en maken ze het weer vast. En als we niet  betalen worden er geen foto’s gemaakt, dat is duidelijk de boodschap. We gaan akkoord en de show kan beginnen. Dan blijkt ook de oudere dame losse stukken in heur haar te hebben. Maar ze legt uit dat dit wel haar eigen haar. In haar leven heeft ze twee keer het haar geknipt en die strengen worden nu netjes meegenomen in het vaststeken.
 Na de haarshow vervolgen we onze weg. Na een wandeling  van in het totaal  ongeveer zes uur zijn we aan het eind van de middag  terug in Ping An We gaan naar de locatie die door onze gids wordt gerund. Ze is in dienst van een  Duitser die al jaren in China woont. Maar in zijn Kaffeehaus wanen we ons in (ouderwets) Duitsland.  Koffie of chocolademelk met pannenkoeken en eigengemaakte jam completeren het Europese gevoel. Na deze traktatie vangt de terugreis aan. Voldaan, rozig  en gloeiend van het wandelen in het zonnetje, kijk ik terug op weer een geslaagde dag Het is op deze dag dat ik de stilte wel ervaar. De stilte van het volledig opgaan in je omgeving. De stilte voorbij plaats en tijd.  De stilte ook waarin kwartjes vallen. Kijkend naar de gelaagdheid van de rijstterrassen, wordt ook het plaatje van de gelaagdheid van ons bewustzijn, waar onze leraar vrijwel  dagelijks gloedvol  over vertelt, ineens helder.  Maar daarover de volgende keer meer.

vrijdag 27 september 2013

Nog meer stilte

Het trainen neemt een groot deel van mijn tijd in beslag. Vandaar dat de stilte deel 2 even op zich laat wachten.  Dag 5 van de stilte is aangebroken en ineens is daar een kink in de kabel. Een aantal mensen heeft blijkbaar besloten dat vier dagen stilte genoeg is. En hoewel ze wel rekening proberen te houden met de mensen die wel stil zijn, voel ik ineens ook onrust in mij. Wil ik dit wel!! Een hele dag zitten en niets doen!!!  IS het niet een beetje zonde van mijn tijd, er is nog zoveel te leren en de dagen hier vliegen voorbij. De verhuizing, het heen en weer reizen voor de visumverlenging hebben ook veel tijd gekost. En morgen is het maandag, onze enige vrije dag die nu ook niet doorgaat. Totdat ik hoor dat veel mensen ook gewoon een vrije dag nemen. En de leraar, die eerst nog stellig beweerde dat we geen vrije dag zouden hebben, is  van mening veranderd en nu is de maandag een free silence practice day. Dan word ik nijdig want  het is niet de eerste keer dat er wat heen en weer gezwabberd wordt met wel of geen vrije dag en dat ben ik zat. Alhoewel ik van plan ben om de volledige stilteperiode vol te maken, neem ik de dag daarop toch een ander besluit. Ik ga de stad in met vier anderen. Winkelen, iets waar ik eigenlijk niet zoveel mee heb maar iedereen zegt dat het goed is om er even uit te zijn en ik weet zelf even niet zo goed wat ik nu precies wil. We hebben een leuke dag. We komen een Duitse man tegen die in Guilin woont en werkt en doe loodst ons naar een goede koffietent en een goed restaurant voor de lunch. En r worden plannen gesmeed voor een weekend weg volgende week.   En ondertussen word de verwarring in mij alleen maar groter. Een weekend weg betekent dat we extra vrije dagen nemen. Dat terwijl we de leraren er op hebben aangesproken dat we al zoveel dagen hebben gemist door verhuizing en andere zaken. Voor mij klopt er dan iets niet. Als ik zeg dat ik vind dat we teveel dagen hebben gemist, dan moet ik niet nog meer dagen missen als me dat toevallig even heel goed uitkomt. Dat voelt voor mij niet zuiver. Op het moment dat ik de beslissing neem om niet mee te gaan, voel ik dat het rustig in me word. Goede beslissing dus.

De dag erna is de laatste dag van de stilte maar ik ben helemaal uit het proces, kan de rust niet vinden, ben emotioneel en wil acuut naar huis.  In een vlaag van helderheid herken ik ineens het patroon. Emotioneel worden als het moeilijk is en wegvluchten dat doe ik vaker om vervolgens braaf te doen wat ik diep van binnen niet  wil. Toch besluit ik ook nu om wel weg te gaan. Ik pak mijn fiets en ga naar het eiland aan de overkant . Ik heb mijn boek ´De hele olifant in beeld` bij me en besluit dat uit te lezen.  Het is daar met het zonnetje op mijn gezicht dat ik wel tot rust kom, dat het wel stil in mij wordt. Ik staar wat voor me uit en gedachten ordenen zich als vanzelf. Dan lees ik weer wat om vervolgens weer te staren. Totdat het plaatje compleet is. De emotionele reactie is inderdaad een oud patroon. Een patroon dat misschien ooit nuttig is geweest maar de vraag is of ik het nu nog nodig heb. Het antwoord is ook duidelijk, NEE, in hoofdletters. Maar blijkbaar is het dusdanig ingesleten dat ik er toch steeds op terugval. Met en diepe zucht , besluit ik het voor nu te laten rusten. Het is bijna lunchtijd maar ik heb eigenlijk nog geen zin om terug te gaan naar het  centrum.

Tijdens al mijn overpeinzingen zijn er al een aantal Chinese vrouwen geweest die contact wilden leggen. En hoewel we elkaar niet verstaan, begrijpen we elkaar blijkbaar wel. Want op het moment dat ik een diepe zucht slaak en achterover leun, voel ik twee handen in mijn nek die stevig masseren. Als ik opkijk, zie ik de twee hele rustige ogen van de oude Chinese  dame die net nog tegenover me zat. Ze gebaart dat ik mijn ogen dicht moet doen. Beetje bij beetje glijdt alle spanning uit mijn schouders, uit mijn rug, uit mijn lijf. Na de massage nodigen ze me uit aan tafel. Op het eiland staan tafels met grote wokbranders en iedereen eet hier het voedsel dat is meegebracht. Ik besluit wat biertjes te kopen voor bij het eten en zo heb ik een onverwacht lekker lunch in de buitenlucht. Als ik daarna terug fiets kan ik de hele wereld aan. Rustig sluit ik ook weer aan in de stille zaal voor de laatste uren van stilte.

Omdat ik dit stuk achteraf schrijf weet ik nu dat deze dagen heel bijzonder zijn geweest. Ook een keerpunt want sindsdien volg ik volledig mijn eigen spoor. Voel ik wat goed is voor mij en handel ik daar ook meestal naar. De resultaten daarvan zie ik terug in mijn beoefening. Ik ben krachtiger dan ik in jaren ben geweest . De overtollige kilo’s zijn weg en ik heb al bijna twee maanden geen hoofdpijn meer. Mijn balans is terug hoewel ik op dit moment, nu ik op een diepere laag ben aangekomen, de staartjes daarvan weer tegenkom. Oude patronen zijn vaak diep geworteld en je ruimt ze beetje bij beetje op.   Ben benieuwd wat de laatste maand me nog gaat brengen.

donderdag 29 augustus 2013

Een cadeautje bij het ontwaken

Ik ben een ochtendmens en kan intens genieten van die vroege, rustige momenten. Ook hier sta ik zo rond een uur of vijf op, zet een kopje thee en begeef me naar het dak. Op dat moment is het nog koel, donker en stil. Zittend op mijn krukje staar ik over de glinsterende rivier en luister ik naar de vissers die op het water slaan.  Genietend van mijn thee, zie ik hoe donker plaatsmaakt voor licht. 

Ik sta op en begin te trainen terwijl ik luister naar de geluiden die horen bij de ontwakende stad. In warme landen maak je gebruik van de koele uren. Mensen zwemmen nog even, doen hun ochtendgymnastiek op het tempelplein, praten (luid) met elkaar.  Sommige geluiden zijn inmiddels bekend. Zoals de man die elke ochtend stemtraining doet. Zijn AAAAAA, EEEE. OOOOO, YYYYYYY dragen ver over de rivier.

Tot voor kort bestond de ochtendtraining, net als de avondtraining uit een oefening, de three centers merge, soms voorafgegaan door een warming up. Die man met de stemtraining was een ijkpunt voor me geworden. Als hij begon, dan zat ons uur three centers er bijna op. Nu we wat verder in de training zijn, is het free practice.  We mogen zelf bepalen wat we doen omdat we als leraren in opleiding ook moeten leren om zonder gesproken instructie te trainen.

Vanochtend heb ik gekozen voor een aantal onderdelen uit de Body@Mind. Opeens, uit het  niets, begint er iemand te zingen. Het Chinese lied klinkt melancholiek maar de man die het ten gehore brengt, doet dat met volle overtuiging.  Zijn mooie stem vind haar weg naar mijn hart. In mij word het ineens heel erg stil……Totdat er iets begint te sprankelen. Champagnebubbeltjes die zich door mijn hele lijf lijken te verspreiden en mijn beweging voeden. Ineens lijkt het alsof er geen verschil meer is tussen mij en de omgeving. Klank, het ontwaken van de stad, hij, ik,  zijn geworden tot een eenheid in beweging.

Hoe lang deze ervaring heeft geduurd? Ik heb werkelijk geen idee. Was even volledig in het moment. Los van tijd en plaats.

woensdag 28 augustus 2013

Bewust-zijn en stilte part one

 In mijn vorige blog gaf ik het al aan. We mochten weer een aantal dagen stil zijn met zijn allen. Een dag of 7 dit keer. Dinsdag een half stille dag zodat iedereen die op de vrije dag niet geïnformeerd was even aan het idee kon wennen. Vanaf woensdag totale stilte. Wat een initiatief is van drie mensen wordt naadloos een groepsactiviteit.

Op dinsdag kregen we ook nog een korte lezing over stilte en de manieren om dat te beleven.  Je kan er strak mee om gaan.  Ga in kamer zitten waar niets is. Geen radio, geen TV, geen internet, niets, nada noppes en trek de deur dicht. Zorg er wel voor dat in deur een luikje zit waardoor een ander jouw eten en drinken naar binnen kan schuiven .Vervolgens ga je zitten, staan, liggen. Je richt  je aandacht naar binnen en doet verder helemaal niets. Vaak is er wel een begeleider die af-en-toe aanschuift ok te kijken hoe het met je gaat.,  Bij het vertellen van dit verhaal kwam er vrijwel direct een oud filmbeeld voorbij. Dat van Papillon die zittend in de isoleercel op het Duivelseiland zijn eten op de manier krijgt aangereikt.

Wij gaan er wat soepeler mee om. Ons wordt aangeraden om alle zaken die onze aandacht naar buiten trekken niet te doen. In ieder geval niet praten of op een andere manier contact met .de ander zoeken (oogcontact maken, aanraken, gekke bekken trekken en wat je nog meer kunt verzinnen). Lezen, schrijven, internet, muziek luisteren et cetera wordt sterk afgeraden. Hoe minder activiteit, hoe groter het effect van de stilte. Het gaat om het ervaren en leren beheersen van je mind.

In de trainingsuren verzamelen we zoals gebruikelijk in de practiceroom.  Ga staan, zitten of liggen en kies een houding de comfortabel is en fixeer die houding zo lang mogelijk. Beweeg niet, richt je aandacht naar binnen en denk niets. Als dat niets denken te lastig is dan kan je focussen op een punt in je lichaam, op je ademhaling, et cetera.  Kan je de gekozen houding niet langer volhouden, dan mag je uiteraard wisselen. En als je echt heel stijf wordt, dan maak je rustige bewegingen waarbij je aandacht volledig op de beweging richt.


Lijkt een eitje toch? Rustig tref ik mijn voorbereidingen voor mijn reis op weg naar het grote niets. Drie rubbermatjes in elkaar haken op de stenen vloer. Mijn yogamatje eroverheen. Een kussen om te zitten en een pittenkussen voor onder mijn hoofd als ik wil liggen. Omdat het de eerste dag is, leidt de leraar ons met een gesproken instructie in de Qigong staat (een staat van alert bewustzijn)  waarbij we nog wat tips meekrijgen ook. De dagen daarna moeten we ook dit zelf doen.

Relax, enjoy en daar zit je dan. Omdat ik bedacht heb dat deze dagen ook bij uitstek geschikt voor het verbeteren van lotus-sitting skills, heb ik gekozen voor de kleermakerszit.  Rechtop zittend laat ik me meevoeren naar Neverland en dan wordt het stil. Totdat na een minuut of vijf mijn rechter grote teen begint te jeuken. Laat dat nou net de voet zijn die ik met veel moeite onder mijn linkerbeen heb geperst. Krabben is geen optie want ik zit stil en die ervaring wil ik niet doorbreken.  Beetje zonde als ik in mijn eerste stap op weg naar verlichting al afhaak. Laat gaan,  adem in, adem uit en na een korte opleving van hele erge jeuk, verdwijnt deze zonder dat ik ook maar vin verroerd heb. De eerste hindernis op weg naar verlichting met succes genomen.

Rustig zit ik verder met mijn ogen dicht. Maar dan blijkt dat niet praten niet automatisch betekent dat het ook stil wordt . In mijn hoofd is het heel erg druk. Ik boek mijn binnenlandse vlucht voor de terugreis om. Ben al aan het bedenken wat ik met Kerst ga doen. Maak in gedachten een  to-do lijst voor als ik straks terug ben in Nederland.  Plan ook alvast mijn agenda vol met bezoekjes aan iedereen die ik zes maanden niet gezien heb. En iedere keer als ik me bewust wordt van mijn eigen gedachten……..adem in…….adem uit……..stilte….volgende gedachtenaanval.

Als alle praktische zaken doordacht zijn,  verleg ik mijn aandacht naar schrijven. Hoe ga ik deze prachtige reis op weg naar verlichting onder woorden brengen?  Om  gered te worden door mijn humor die me er in gedachten op wijst dat er weinig te vertellen valt als ik nu niet als de sodemieter mijn gedachtenwoordenstroom tot stilte maan. Adem in…….adem uit……..stilte. Nog steeds in kleermakerszit zit ik rustig verder.

Mijn voeten doen inmiddels heel erg zeer en lijken afgekneld. Ik moet de neiging weerstaan om mijn ogen open te doen om te kijken of ze al lichtblauw zijn. Om de aandacht van de pijn af te leiden, stort ik me in gedachten op het zoeken naar overeenkomsten tussen het Amerikaanse Halloween en het Nederlandse Sint Maarten. Altijd nuttig om te weten. Die voeten doen wel erg zeer en mijn liezen gaan meedoen. Stiekem probeer ik met een half oog op de klok te kijken om te kunnen beoordelen of ik het mij gestelde quotum (twee uur onbewogen blijven zitten in kleermakerszit) al heb gehaald. Tot mijn grote ergernis kom ik erachter dat ik met mijn rug naar de klok ben gaan zitten. Moet ik bij de volgende sessie toch even anders doen. Als ik me uiteindelijk uitvouw om te gaan liggen, zie ik dat mijn reis tot dusver 40 minuten heeft geduurd.  Nog twee uur en 10 minuten tot de lunch.

Gelukkig word ik tussendoor nog een keer gered omdat we en groupe worden doorbewogen. En dan blijkt dat het stil worden in de beweging me wel heel makkelijk afgaat. Volledig geconcentreerd doe ik de bent-body arch back en reik ik van binnenuit naar de oneindigheid.  De gedachten blijven weg en  er is ruimte. Voor ik het weet is er een uur voorbij.

Het patroon  zoals ik het hierboven beschrijf, houd de eerste paar dagen aan. Weliswaar iets rustiger, minder gedachten en minder heftig maar stil in mij wordt het niet. Alleen als ik beweeg ervaar ik de rust.  Wat me wel opvalt is dat ik het helemaal niet erg vind om niet te praten.  Ook internet,  sociale netwerken, boeken en schrijven kan ik makkelijk links laten liggen. Het enige wat me wel bezighoud is mijn mail. En die lees ik dan ook een keer om tot de ontdekking komen dat er heel weinig in mijn mailbox ligt dat niet kan wachten. Het is de vierde dag van de stilteperiode als tijdens een van de sessies me een droom van jaren geleden te binnen schiet:


In mijn droom ben ik een heel klein meisje met grote donkere ogen, lange donkere krullen , heb ik een wit jurkje aan en sta ik aan de voet van een hele lange trap. De trap doet mij heel sterk denken aan de trappen zoals je die ziet bij het Chichèn Itzá complex. Wat me verder opvalt is de immens blauwe kleur van de lucht en het intense groen van de bomen die aan weerszijden van de trap staan.


Vastberaden beklim ik de trap en het gaat verbazingwekkend gemakkelijk. Als ik boven aan kom stap ik op een groot rond plateau waarop in het midden een gouden troon staat. Op die troon zit een koningin die heel erg lijkt op Nefertete. Ze is gekleed in het rood en heeft een goud met rood hoofddeksel op. Zonder aarzeling klim ik bij haar op schoot  en op dat moment begint het plateau te draaien, steeds harder en harder. In eerste instantie houd ik me stevig vast aan de koningin maar er komt een moment dat ik loslaat en dan word ik als het ware gelanceerd en zweef ik in het luchtledige. Om me heen is het donkerblauw en er zijn miljoenen en miljoenen sterren. Ik raak ze aan, zweef van de een naar de ander, speel ermee, buitel, maak een koprol, een duikvlucht, pijlsnel weer omhoog en vind het allemaal even leuk. Door het heelal klinkt ineens mijn lach en ik word op dat moment ook in het echt lachend- wakker.


Ik slaak een zucht van verlichting en op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Ik kan me het gevoel van totale vrijheid nog zo goed herinneren. Tegelijk verandert er ook iets in mij en resoluut besluit ik om de laatste dagen van de stilte alle goals los te laten.  Ik draai een kwartslag zodat ik met rug tegen een pilaar kan leunen als ik sit straight zat ben. Pak even een extra kussentje voor onder mijn billen en leg mijn benen recht vooruit op het pittenkussentje. Om vervolgens drie uur lang onbeweeglijk te blijven zitten zonder de behoefte om te bewegen en met slechts een enkele losse gedachte. De stilte in mij is daar.
Wordt vervolgd

maandag 19 augustus 2013

Radiostilte

Mijn laatste blog is langer dan een maand geleden. Een radiostilte die op een hele natuurlijke manier is ontstaan en verschillende oorzaken heeft.

Verhuizen?
Stel je voor, op vrijdagvond vertrek je als groep naar de rivier voor de avondtraining. Na de avondtraining meld onze leraar dat er een prachtig nieuw centrum in Guilin is gevonden en we mogen kiezen. Willen we maandag of dinsdag op de trein stappen. 
 
Het was even stil maar toen barstte het tumult los. Twee dagen is veel te weinig, we moeten pakken, afscheid nemen van onze nieuw gemaakte vrienden en ons mentaal voorbereiden, et cetera. Maar ook hele zinnige vragen. Het Wudang gebied heeft namelijk een aparte status in China en daardoor is voor buitenlanders relatief gemakkelijk om een visum verlenging te krijgen. Is dat in Guilin ook zo? Volgens de leraren was dat geen probleem en anders konden we naar Hong Kong  reizen om daar een nieuw visum aan te vragen. 
 
Uiteindelijk werd de verhuizing gepland op donderdag, ook omdat er eerder niet voldoende treintickets beschikbaar waren. En mensen met veel bagage konden een gedeelte per post versturen want teveel bagage in de trein is niet handig. Hoe onhandig dat is zou later blijken.  En wat was ik blij dat ik voorafgaand aan deze reis had besloten om niet teveel mee te nemen.  Het maakte mijn reis een stuk makkelijker.
 
De treinreis
De treinreis zelf verliep in twee delen. Om 17.00 uur vanuit Wudangshan naar Wuhan. Een reis van iets eer dan 5 uur en we hadden plaatsen in het slaapgedeelte. Allemaal lowsleepers, zoals dat heet. Dit gedeelte van de reis verliep heel erg relaxed. We konden lekker rechtop in onze bedjes zitten en er was ruimte zat voor alle bagage.. Want er waren toch mensen die niets per post wilden versturen en zich dus suf zeulden. In eerste instantie dacht ik nog aan helpen  maar dat idee heb ik heel snel laten varen. Uiteindelijk was ons gevraagd om niet teveel in de trein mee te nemen en met het negeren van dat advies maak je  een keuze waarvan je dan –in dit geval ook letterlijk- de consequenties zelf mag dragen.
 
In Wuhan moesten we een paar uur wachten op onze aansluiting naar Guilin. Onze trein zou rond middernacht vertrekken. Voor dit gedeelte van de reis was het niet gelukt om slaapplaatsen te boelen. Wuhan-Guilin en verder is een druk traject en in de nachttrein zijn de slaapplaatsen zo weg.  Ons wachtte dus een zit van ongeveer 15 uur. En zitten is dan betrekkelijk want er zijn ook mensen die staanplaatsen kopen en toevallig op jouw stoel terechtkomen. Dan kost het soms wat moeite on ze duidelijk te maken dat je toch wilt zitten. En dan hebben we het nog niet over mensen die hun slapende kinderen op jouw stoel leggen  en  niet willen verplaatsen (voor kinderen wordt meestal geen plaats gekocht, die zitten op schoot of worden ergen neergelegd).  Wat was ik blij met mijn Chinese  leraar want zelf kon ik het dus niet opbrengen om echt van mensen te verlangen dat ze hun slapende kind zouden oppakken. Maar het alternatief,  15 uur ontspannen staan, is ook een uitdaging.  En hoewel volgens de leraren alles practice is, vind ik die uitdaging toch net een brug te ver.
 
Ingeklemd tussen twee Chinese mensen in de nachttrein. Met mijn 1.74 meter ben ik lang voor Chinese begrippen en in de trein merkte ik daar voor het eerst iets van. De beenruimte was beperkt. En werd nog beperkter omdat de mevrouw tegenover mij twee kinderen bij zich had waarvan er één op de grond lag. Het gangpad was inmiddels ook bezet met krukjes, matjes en slapende en hangende mensen met een staanplaats. Het even lekker de benen strekken en een stukje lopen werd daardoor geen echt een alternatief voor zitten.

Op basis van deze constateringen bleef er dus maar een mogelijkheid over. Diep ademhalen, rustig blijven zitten en intens dankbaar zijn dat je een makkelijke slaper bent. De mensen naast mij hadden inmiddels al hun hoofd op mijn schouder gelegd en waren in dromenland. Rondom mij zag ik dat ook gebeuren dus vleide ik mijn hoofd ook maar op een vreemde schouder om flink wat uren later enigszins stijf maar toch wel uitgerust wakker te worden.   De eerste zeven uur van de treinreis zaten erop. De trein ontwaakt langzaam en ik begin aan mijn volgende avontuur, een toiletbezoek. Door mijn groepsgenoten werd ik al gewaarschuwd dat dit niet echt een pretje was.  Maar wat moet, moet en opnieuw was ik blij met een beperking  van mijn ongeval twee jaar geleden. Mijn beperkte reukvermogen maakte het bezoek een stuk makkelijker. En ach, in Nederlandse treinen zijn de toiletten ook niet altijd even schoon alleen zijn de treinreizen een stuk korter en kies je dus makkelijker voor even ophouden.
 
Wat heel goed geregeld is in Chinese treinen is het eten en drinken. Om de haverklap komen er karretjes langs met vers fruit, maaltijden en drankjes. Maar ook karretjes met oplaadapparaten voor je mobiele telefoon, manicuresetjes, speelgoed en alles wat je nog meer kunt verkopen aan mensen op reis zoals krukjes voor mensen met een staanplaats. Omdat slaaptijd over was, verdwenen er veel matjes uit het gangpad en mensen schuiven dan gewoon even tussen de stoelen als er weer een karretje langs moet en dat maakt het gezellig druk in zo’n trein.  Inmiddels word het ook duidelijk dat er buitenlanders in de trein zitten en dat geeft een nieuwe dimensie aan reizen. Iedereen die een paar woorden Engels spreekt en zijn Engels graag wil oefenen, komt langs voor een praatje. En tussen  al die “Hello how ale you, whats youl name en where are you flom” gesprekjes komen er ook juweeltjes voorbij. 
 
Zoals die ene student die op weg is naar huis. Ik zag hem al langer kijken en moed verzamelen.  En uiteindelijk, toen ik even op de benenstrekplek stond, waagde hij de sprong en sprak me aan. Bescheiden, bloednerveus omdat hij op de universiteit weliswaar Engels had geleerd maar dit nog niet in de praktijk had gebracht en met zijn mobiele telefoon in de hand omdat die woorden die hij niet kon vinden op te zoeken. En als er een schaap over de dam is volgen er meer dus al gauw was in gesprek met een aantal jonge mensen over leven in China, hun dromen en alles wat verder langs komt.
 
Het leven in China is hard. Het is niet vanzelfsprekend dat je word toegelaten op een( goede) universiteit. Je onderscheiden is van groot belang want werk is lastig te vinden. En als je familie niet zo’n groot “netwerk” heeft, wordt het nog lastiger. De druk van de familie op deze jonge mensen is groot. Want als zij goed terecht komen, heeft de familie het ook goed. Het is daarom dat veel van deze mensen dromen van een studie in het buitenland. Niet alleen omdat ze net als alle andere jonge mensen graag hun horizon willen verbreden maar ook omdat studeren in het buitenland een stuk vrijheid geeft. Een adempauze, even geen druk.. Wat me in het gesprek verder ook duidelijk wordt, is dat de dromen van deze jonge mensen hier niet zo heel veel verschillen  van de dromen van jonge mensen in ons land. Je kan het als volgt samenvatten;  Ze willen een goed leven en de vrijheid om hun eigen keuzen te maken. Wat mensen hier niet doen is klagen. Ze benoemen wat er is (of niet) en leven ermee. 
 
Aankomst in Guilin?
Na een reis van ruim 24 uur komen we dan aan in het nieuwe centrum. Op weg van het station naar het centrum voelt voor mij als thuiskomen. Het is hier ook warm maar de warmte is anders en doet me denken aan Aruba. De straten in Guilin zijn veel ruimer van opzet  dan in Wudangshan en sommige straten hebben de uitstraling van een badplaats. Het centrum zelf is ook groter. Daar waar het centrum in Wudangshan meer “thuiskarakter” had, is mijn eerste gevoel bij dit centrum dat van een kostschool. Twee gebouwen met lange gangen met kamers. 
 
Het centrum ligt aan een rivier en mijn hart gaat open bij het horen van de zwemgeluiden en alles wat daarbij hoort. Een karaokebar, veel mensen en bootjes varen af- en-aan.  Het landschap is een stuk minder bergachtig, alhowel ik ze heuvels aan de andere kant van de rivier wel zie ik liggen. Het centrum zelf is redelijk nieuw en niet ingewoond” zoals in Wudangshan. Maar aan alles kan je zien en merken dat er heel hard is gewerkt om het  zo comfortabel voor ons te maken.  Dat niet iedereen dat vind, wordt al snel duidelijk en het is niet voor het eerst dat het geklaag en gezeur van met name de Nederlanders en de Belgen me echt stoort.  De reputatie dat we een moppervolk zin is volkomen terecht  en wordt volledig waargemaakt.
 
Het is op dat moment dat ik de beslissing neem om me iets mee terug te trekken en me te concentreren op mijn eigen training.. Omdat we in het nieuwe centrum allemaal een eigen kamer hebben en dat er geen gezamenlijke `huiskamer´ is maakt het ook makkelijk. Deze beslissing in combinatie met het feit dat de internetverbinding hier een stuk minder stabiel is, zorgden er ook voor dat ik niet heel veel online ben geweest. Gewoon omdat ik geen zin om met een heleboel mensen op de trap te zitten om te kijken of ik nu wel op internet kom.
 
Deze periode  van naar binnen gaan heeft me wel goed gedaan. Toevallig viel dit samen met het aanleren van  de Five Hunyuan form (level 3). In deze vorm werk je met je emoties en dat bracht veel in beweging. Mijn single room was wel van korte duur want gedurende deze drie weken had ik een nieuwe roommate. Weer wennen  maar het klikte goed. Toch ben ik nu wel heel blij dat ook dit achter de rug is. Alle retreat/workshopdeelnemers zijn weg en ik heb mijn eigen kamer. Heb deze ook gelijk een beetje ingericht. Een kleedje gekocht, een plantje en wat snuisterijtjes die mijn kamer de laatste 12 weken tot thuis maken.
 
Fietsen
Wat doe je als rechtgeaarde Hollandse als je in een vlak gebeid komt. Juist ja, dan koop je een fiets. Voor het riante bedrag van ongeveer € 50,00 heb ik een nieuwe fiets gekocht.  Dat geeft vrijheid. De weg hier is heel makkelijk te vinden en ik inmiddels ook een schoon zwemplekje in de rivier ontdekt waar ik na een hete dag kan afkoelen. Want warm is,. De gemiddelde temperatuur ligt rond de 40 graden.  Er zijn mensen die niet durven zwemmen in de rivier omdat deze ook wordt gebruikt om kleding te wassen, de  buffels te laten zwemmen, motoren en fietsen af te sponsen en ga zo maar door. Iemand had ook een dode hond zien drijven. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ook wel even goed heb gekeken. Op plekken war het water in de rivier niet stroomt, zwem ik niet. Maar er zijn genoeg plekken waar het water wel stroomt en als daar legio Chinezen zwemmen waarom zou ik het dan niet doen.
 
Vakantiegevoel
Omdat je aan de rivier zit en door de ruime opzet en het feit dat in de omgeving meer toeristische plekken zijn dan in Wudangshan, merk je dat het vakantiegevoel bij veel mensen toeslaat. De groep valt een beetje uit elkaar. Mensen zijn moe en slaan vaker een training over. Het is of de rek er een beetje uit is. Er zijn meer mensen verkouden, een beetje ziek of heel erg moe.. Bij mij gebeurt precies het omgekeerde. Daar waar ik de eerste maanden de ene na de andere Qi-reactie had, voel ik me nu heel erg  krachtig  en heb ik de behoefte om mijn trainingen te intensiveren.
 
Visumperikelen
Dat de verhuizing veel onrust bracht in de groep is een feit en het lijkt trendsettend. De verlenging van het visum van twee groepsgenoten wordt geweigerd. Na veel regelen komt het toch nog goed maar het hek is  wel van de dam is want dit is precies waar voorafgaand aan de verhuizing veel vragen voer zijn gesteld. En ons werd verzekerd dat dit geen problemen zou geven.  Dus is er oproer en veel onderling gespeculeer en geklets. Niks consciousness.
 
Achteraf blijkt de weigering het gevolg van een nieuwe wet die de week ervoor is ingevoerd. De Chinese overheid is wat strenger geworden.  Iets wat onze leraren ook niet heb ben kunnen voorzien.  En na veel vergaderen, overleggen en iedereen die zich overal mee bemoeit, wordt het duidelijk dat ook wij terug moeten naar Wudangshan voor het verlengen van onze visa begin augustus. 
 
Dan wordt ook duidelijk hoeveel mensen een trauma hebben opgelopen van de eerste treinreis en deze melding geeft dan ook veel commotie. Omdat het hier toevallig alle “Hollanders” zijn die tegelijk hun visum is dit voor de rest van de groep heel erg duidelijk. Uiteindelijk gaan we met zijn allen op maandag weg om dan woensdag de trein weer terug te pakken. Twee keer een treinreis van 24 uur in vier dagen tijd. Uiteraard vind ik dat ook veel maar mede door het naar binnen, blijf ik er kalm onder. Wat moet, moet en we hebben mazzel dat we dit maar één keer hoeven te doen omdat ze zo vriendelijk zijn om ons wel een verlenging voor drie maande te geven. 
 
Over de helft
Inmiddels zijn we een paar weken verder en is alleen de zes maanden groep nog in het centrum aanwezig. Ik geniet van mijn eigen plek en heb een nieuw ritme gevonden. Naast de reguliere lessen train ik veel zelf.  We hebben de afgelopen weken heel veel boeiende lezingen gehad en veel geleerd. Hierover schrijf ik later meer maar ik wil het eerst even goed tot me laten doordringen.
 
Internet is nog steeds niet heel erg stabiel dus als ik iets wil plaatsen of mijn mail wil lezen dan die ik veelal ’s nachts. Omdat het in Nederland zes uur vroeger plan ik de Skype afspraken dus ook tussen 4 en 5 uur ’s morgens. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik verbinding krijg.
 
Rust en stilte

Nu alle visumperikelen achter de rug zijn, merk je dat de groep langzaam rustiger wordt. Ook het besef dat we nu echt aan onze laatste weken bezig zijn, zorgt ervoor dat vrijwel iedereen weer een beetje 'bij de les' komt. Het iets koelere weer (het is maar 27  graden en het regent) helpt ook mee Geloof het of niet, ik heb het koud.  Na al maanden van 40 graden en hoger, heb ik gisterenavond een vestje aangetrokken.
 
Ik  heb mijn draai gevonden.  Het zal jullie niet verbazen als ik vertel dat ik de meeste tijd kwijt ben met trainen.  Ik heb een schema gevonden dat werkt voor mij. ’s Morgens train ik van 5.00 tot ongeveer 7.45 (vanaf 6.30 is het groepstraining). Daarna is het ontbijten en van 9.00 tot 12.00 hebben we weer training.  Dan ga ik eten en rusten en van 1330 tot ongeveer 14.15 train ik weer voor mezelf. Dan van 15.00 tot 18.00 uur les.  Vanaf 19.30 tot ongeveer 21.30 uur sta ik dan in  de 3CM, een staande meditatie. Daarna is het tijd om af te bouwen en te slapen. Het intensieve trainen doet me goed. Ik word met de dag rustiger en sterker.
 
Daar komt vanaf woensdag een nieuwe uitdaging bij. We gaan een stilteperiode van 7 tot 10 dagen in. Niet praten, niet lezen, geen muziek, geen internet. Alleen maar trainen en zijn in stilte. Uiteraard ga ik jullie later vertellen wat deze periode me heeft gebracht maar voor nu wordt het weer even stil.
 
Tot gauw en een dikke kus voor iedereen. Ik geniet ontzettend van alle lieve berichtjes van iedereen.

 





dinsdag 2 juli 2013

Hitte kent veel vormen

De tijd vliegt. Het is twee weken gelden dat ik mijn laatste blog schreef en ik zit nu twee maanden in China.  Ik moet zeggen, de reacties op mijn laatste blog hebben me verbaasd.  Terugkijkend ben ik zelf helemaal niet  blij met mijn manier van reageren.  Grenzen aangeven is prima maar de wijze waarop ik dat deed was ronduit overpowering. Ik stoof een slaapkamer binnen, maakte me groot, was verbaal duidelijk aanwezig en toen ze niet direct reageerde zoals ik dat wenste, pakte ik haar pols om mijn betoog kracht bij te zetten. 

Ben ik er iets mee opgeschoten. Eigenlijk niet.  Om van het gezeur af te zijn, heb ik geaccepteerd dat de douchevolgorde veranderde. Ik douche dus nu als tweede. En zeker de eerste dagen heeft dat bij mij voor veel  irritatie gezorgd. Niet zozeer de volgorde maar het feit dat Princess ogenschijnlijk zich nergens iets van aan trok en rustig een uur onder de douche bleef  hangen als ze dat nodig had. En als je van 8.45 uur tot 9.00 uur hebt om te ontbijten terwijl er ook drie personen willen douchen en de andere drie in ieder geval even hun tanden willen poetsen, haren willen kammen en gebruik willen maken van het toilet dat in dezelfde douche zit, loopt dat ergens scheef.
 
Gelukkig viel dat nu ook de anderen op en inmiddels is  de afspraak gemaakt dat douchen ’s morgens maximaal  10 maar dan ook echt maximaal 10 minuten duurt.  Als je uitgebreid wil badderen, doe je dat op een rustiger moment. Om bij te douchen te blijven, ik vraag me soms af of dat nu met deze hitte überhaupt zinvol is. Op het moment dat ik onder de koude douche vandaan kom, gutst het zweet alweer naar beneden, zelfs als ik alleen maar sta. Hoe dan ook, ben je de hele dag doorweekt.
 
Maar zoals zo vaak bij een thema. Als je er iets mee moet , komt het terug en in de week na het incident viel het me opvallend vaak op hoezeer wij Westerse mensen  alles ter discussie stellen.  We hebben werkelijk overal een mening over en ventileren die te pas en te onpas. In dit kader een  ander voorbeeld. Vorige week zijn we als groep een paar dagen in de bergen geweest. Op we g naar de bergen werd er een tussenstop gemaakt om een tempel te bezichtigen. En tijdens dit bezoek werden we voor de volgende keuze gesteld:
  • Je kon deelnemen aan een theeceremonie
  • Je kon een staande meditatie doen op het tempelplein
Beiden was geen optie die werd gegeven. Verwarring alom want een aantal mensen wilden het allebei. Dus werd er eerst een tijdje gediscussieerd of we het echt niet allebei konden doen. Niet dus en uiteindelijk kozen mensen dan toch maar.  Zelf had ik direct besloten om mee te doen aan de staande meditatie maar omdat de ergernis in mij inmiddels hoog was opgelopen, kostte het me veel moeite om daar echt van te genieten. De rest van de dag raakte ik alleen maar meer geïrriteerd. En dat zorgde er weer voor dat ik helemaal geen zin meer had om deel uit te maken van de groep, dat ik iedereen een eind van me af wou slingeren maar vooral dat ik alleen wilde zijn en het liefst ook nog thuis.  Zo zei ik boos tegen de leraar dat ik nog helemaal niet wist of ik überhaupt nog wel ging deelnemen aan het programma. En besloot ik om de middagtraining lekker op mijn hotelkamer te blijven.  Met drie repen chocola en thee die ik inmiddels ergens op de kop had getikt. 
 
Tsjaa en dan zit je daar alleen op een hotelkamer die niet direct stemming verhogend werkt.  Je opent je mailbox en ziet een berichtje van een vriendinnetje waar nu net de woorden in staan die je op dat moment nodig hebt. Alsof ze je op grote afstand heeft aangevoeld.  Dat samen met de chocola geeft even een boost .  Maar liggend op je bed komt uiteindelijk onvermijdelijk dat stemmetje: “Waarom reageer ik nu zo heftig op relatief kleine dingen”.  Een vraag waarop ik heel veel antwoorden heb  die ervoor zorgen dat ik mijn reactie heel verklaarbaar en heel legitiem vind.  Het stemmetje weer: “Is dat echt zo”.  Een spelletje dat een tijdje doorgaat maar uiteindelijk komt dan toch het hoge woord eruit. Ik ben gewoon bang.
 
Ik weet dat we de volgende dag naar de Golden Summit gaan lopen. En lopen op een berg vind ik niet leuk. Omhoog gaat nog wel maar naar beneden schijt ik zeven kleuren.  Dat alles nog los van het feit dat ik het nut van eerst 1500 meter omhoog klimmen om daarna 1500 meter te dalen en uiteindelijk uit te komen op het punt waarvan je vertrokken bent en dat alles bij een temperatuur die kan oplopen tot  een graadje of 34, ook niet echt zie. Het geen in mijn ogen een goede reden is om nog een dag alleen op een troosteloze hotelkamer  te blijven  Maar ja, wat is he nut van kilometers zwemmen in zee, iets dat ik wel plezierig vind omdat ik me in water heel veilig voel. 
 
Het stemmetje blijft zeuren. Jaaaahhhh,  er zijn nog veel meer situaties waarin ik bang ben. Ik ben bang dat ii niet gezien word. Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben. Ik ben bang dat ik de verkeerde keuzes maak, ik ben bang dat........... En terugkijkend vind ik al deze angsten ook heel legitiem. Het stemmetje weer: ”Is het NU ook nog  legitiem”. Stilte want op deze vraag weet ik niet direct het antwoord.
 
De periode daarna krijg ik volop de gelegenheid om dat antwoord te vinden. Want uiteraard ga ik de volgende dag gewoon de Golden Summit lopen (ik ga echt niet als een Sissy met het kabelbaantje omhoog om vervolgens op de rest van de groep te wachten). En ja ik ben onhandig, struikel over mijn eigen voeten en donder een paar keer bijna voorover. Om uiteindelijk zonder noemenswaardig letsel boven te komen.  Na een pauze vangt dan de weg naar beneden aan. En hoewel ik voor een groot deel van de omgeving niet zie omdat ik gefixeerd ben op de traptreden (bij 3682 ben ik gestopt met tellen)  kom ik ook veilig beneden.  Ik ben blij, trots en  klop ik zo enthousiast het lopen uit mijn benen dat ik de volgende ochtend onder de blauwe plekken wakker word.  En ‘s middags word ik opnieuw overvallen door een enorme migraineaanval.
 
Als ik de volgende ochtend weer wat opgeknapt ben, wacht mij de volgende verrassing. In de vroege ochtendtraining wordt aangekondigd dat we vanaf nu drie dagen in stilte doorbrengen. En heel Westers word i op dat moment heel erg boos dat we hierop niet zijn voorbereid. Dat het niet even met ins is overlegd. Overigens ben ik daar niet de enige in  hoor. Het is weekend e veel mensen hebben dan Skype afspraken met thuis.  Iets wat niet door kan gaan omdat ze de WIFI er ook uit gooien. Day wil zeggen, een van de netwerken en wij zijn er al vrij snel achter dat contact met de buitenwereld op een andere manier wel mogelijk is. 
 
Wat stilte met je doet is een blog die later volgt.  Het is nu een dag geleden en langzamerhand begint voor mij duidelijk te worden hoeveel nieuwe inzichten het me heeft gebracht. Ben ik ineens een heel ander mens?  Hmmm, van binnen zijn er  een aantal dingen flink door elkaar geschud maar mijn oude patroon is hardnekkig.  Zo  zei een van mijn groepsgenoten na de stiltedagen dat ze het zo fijn zou vinden als we de opgebouwde stilte nog even zouden vasthouden. Mijn eerste reactie van binnen: Tuurlijk schat, we trekken een Chinese pyjama aan, praten een dagen niet, vertragen op alle fronten ons tempo en doen uiteindelijk een dag helemaal niets.  En dan zijn we verlicht,  brengen onze boodschap naar de buitenwereld en alles sal reg kom.  Het enige verschil is dat ik het nu niet uitgeflapt heb. Maar een paar uur  ik heb me wel later heb ik me wel laten verleiden tot een forse FB discussie waar ik onwijs veel spijt van heb. Een gevalletje oververhitting??? Gewoon hardleers????
 
To be continued . Nog vier maanden te gaan.

maandag 17 juni 2013

Over Gong Fu en Chinese massages

We zijn inmiddels zes weken onderweg en er zijn momenten dat ik het zwaar vind. De fysieke training maar ook de training die hele leven met 24 anderen met zich meebrengt. De uitdaging van het andere land,  de andere cultuur, het andere ritme.  Als ik het thuis allemaal zat ben, trek ik de deur dicht en ben ik er even niet. Hier is die ruimte er veel minder en dat is dus tegelijk een onderdeel van de opleiding. Het volledig accepteren van dat wat er is op dit moment. Observeren zonder er een oordeel aan te hangen met maar een doel; To go beyond. Niet meegaan in de verhalen van alledag, niet meegaan in de emotie, niet meegaan in… 

Soms lukt dat maar gisteren lukte dat absoluut niet. Er gebeurde iets dat me volledig uit mijn dak liet gaan. De aanleiding zelf was te lullig voor woorden. Iemand was tegen alle afspraken in voor mij de douche in gepiept en dat stond me niet aan. Natuurlijk ging het niet om dit incident alleen. Deze dame, ik heb haar herdoopt en de naam Princess of Sheba gegeven, heeft sowieso schijt aan alles en omdat we allemaal overal beyond moeten gaan, is er niemand die zijn bek opentrekt.  Maar ik was het zat en deed het dus wel. En toen de Princess zei dat ze van de mensen compassion verwachtte voor haar feelings, ben ik maar even weggelopen en heb aan de leraar gevraagd of we niet een lesje Gong Fu fighting konden inlassen want sjonge, sjonge wat had ik een zin om haar de compassion even in haar face te laten voelen.
 
En natuurlijk is dat een trigger, en ja ik mag wat met dat gevoel doen maar daar had ik even helemaal geen zin in. Dus heb ik gisteren de hele dag met een gezicht als een oorwurm rondgewandeld, klaar om iedereen die ook maar een scheet zou laten een mep te verkopen en vooral mezelf erg in de weg gezeten. Mijn energie holde achteruit en heb  toch maar besloten om inderdaad beyond de feeling te gaan kijken. Maar vandaag is onze vrije dag. De gevoelstemperatuur is een graadje of 51 wat dus goed bij mijn verhitte stemming pas. Een aantal malloten zijn lekker een stukje gaan hiken. Ik heb ze heel veel plezier gewenst en ben richting de masseur gegaan. Die paste ook precies bij mijn stemming. Geen sissy achtig geaai maar klein Chinees vrouwtje die alle pijnlijke plekjes even goed wakker maakt. Alle lichaamsdelen, knokkels, ellebogen, knieën duwen en trekken je lijf uit elkaar en het feest eindigt meer wandelmars over je rug. En die massage van de voetzolen daar werd ik pas echt goed van wakker. Kortom, aandacht in je buik en enjoy the pain. Alleen toen ze pal op mijn billen ging zitten en vervolgens mijn bovenlichaam achterover trok, ontsnapte me een kleine gil.  Om daarna als herboren de deur uit te wandelen. Rustig en zonder Gong Fu neigingen.
 
Maar nu ga ik wel even naar boven om te trainen. Eens kijken wat er gebeurt als ik alles loslaat. Mijn ongeluk, the Princess of Sheba, mijn stramme knieën enzovoort. Niet denken aan gisteren, niet aan morgen alleen maar observeren wat er nu is. Morgen de eerste examens en het is toch zonde als ik de boosheid meeneem in het opbouwen van mijn Qi veld.