Het wordt vaak gezegd. Zhineng Qigong is veel meer dan
alleen het doen van oefeningen. De afgelopen maanden heb ik ervaren dat dit
helemaal waar is. Maar dat wil niet zeggen dat het doen van oefeningen niet
belangrijk is.
Een gezonde geest in een gezond lichaam. Of Is het, een
gezonde geest geeft een gezond lichaam. Of misschien wel een gezond lichaam
geeft een gezonde geest Wat is de rol
van dat andere stukje in de drie-eenheid, Qi, in dit proces. Stuk voor stuk zinvolle vragen waar je
eindeloos over kunt discussiëren (iets dat ik graag doe). Om vervolgens tot de
ontdekking te komen dat de ervaring van iedereen hierin anders is. Dat heeft weer te maken met de spiegel van het bewustzijn
waar ik het in mijn vorige blog over
had. Door welke bril kijk je? Wat is je
reference framework en wat zijn je fixaties daarin? Mijn gedachten schieten
naar het Soefi verhaal waarmee het boek “ de hele olifant in beeld” begint en
dat je als volgt kunt samenvatten. Een
koning bezoekt een dorp met uitsluitend blinde inwoners en hij neemt een
olifant mee. Een aantal nieuwsgierige inwoners reist hem tegemoet en elk van
deze inwoners onderzoekt een stukje van de olifant. Dan reizen ze terug naar het dorp om hun
waarnemingen met andere dorpsbewoners te
delen. Omdat ze niet kunnen zien, hebben ze geen idee van het totaalplaatje van de
hele olifant en ze zijn zich er dan ook niet van bewust dat ze slechts een deel
hiervan hebben “gezien”. Toch presenteren ze hun beeld, hun ervaring, als
waarheid.
Als we de wereld bekijken met de bril van ons “normale”
denken, dan gieten we onze ervaring in een vorm en we geven het een etiket. Onze informatie ontvangen we via onze zintuigen en hetgeen we ervaren wordt
weerspiegeld in ons bewustzijn en vervolgens aan ons getoond. Maar ook dan, als
we kijken naar onze hand, dan zien we de buitenkant. De huid, de vingers, de
handpalm, de handrug. En als je er niet denkt om je hand om te draaien of je
focust op een deel van de hand , dan is een hand voor jou alleen een palm of
een rug of vingers. Want dat is wat je zintuigen je dan laten zien? Laat staan
dat je weet wat er allemaal in die hand zit.
Waarmee ik aankom bij de titel van het blogje, trainen met
je ogen dicht. Als je kijkt in de media, dan wordt Qigong ( maar ook yoga,
meditatie, mindfullness) gepresenteerd als een methode om je balans te
hervinden, het midden te houden in de hectiek van alledag. Op weg naar een vitaal, gezond en gelukkig
leven. Soms ontstaat dan de discussie over de juiste manier van trainen om dit
bereiken. Met je ogen dicht of juist met je ogen open?. Stil staan of bewegen?
Langzaam en vloeiend bewegen of stevig en actief. Moet je stil zijn of mag je lekker babbelen
bij het trainen. Wel muziek of geen muziek? Er zijn veel waarheden.
Op basis van mijn ervaringen in de afgelopen zes maanden
denk ik er als volgt over. In onze huidige maatschappij gaat onze aandacht
vooral naar de buitenwereld. En if Qi flows where the mind goes, dan gaat een
groot deel van onze Qi naar diezelfde buitenwereld. Iets waar je behoorlijk moe
van kunt worden. Een goede gezondheid begint bij een goede balans. Een balans
tussen binnen en buiten, tussen hoofd en hart, tussen logica en gevoel, tussen……..Waarbij
balans niet altijd betekent dat er evenveel buiten als binnen hoeft te zijn. Of
dingen met elkaar in evenwicht zijn is denk ik ook afhankelijk van de
omstandigheden en van de waarde die je aan de verschillende componenten toekent. Evenwicht
is ook geen statisch, gefixeerd gegeven. Evenwicht beweegt met je mee, op weg
naar de balans van het moment.
Maar uitgaande van het feit dat onze aandacht het grootste
deel van de dag nar buiten is gericht, ben ik van mening dat het goed om in
eerste instantie met de ogen dicht te trainen. Je aandacht volledig naar binnen
richten om te ontdekken wat je van binnen beweegt. Zoals je iemand wiens focus voornamelijk gericht
is op het negatieve aspect van zaken voor het herstellen van de balans kan
vragen om zich voor een bepaalde periode alleen te richten op het positieve aspect van zaken.
Om daarna beide manieren met elkaar te verbinden. Want als je goed kijkt naar het Yin-Yang teken
dan zit er altijd een deel mannelijk in vrouwelijk, een deel vrouwelijk in
mannelijk, een deel goed in kwaad, een deel kwaad in goed. Het zijn slechts
polen van een beweging.
De fysieke oefeningen zijn hierbij een uitstekend startpunt.
Zeker ook omdat je met het doen van de oefeningen al snel kunt ervaren wat het
doet met je gesteldheid. Zowel fysiek als mentaal. Maar ook bij het uitvoeren van de oefeningen
is je bewustzijn, je mind, leidend. Je kunt je bewustzijn richten op de
bewegingen die je maakt. Dit is trainen op fysiek niveau, van oudsher het gebied
van Martial Art maar ook het gebied van sport. Je kunt je bewustzijn richten op
de beweging van Qi, dit is van oudsher het gebied van de Daoïstische training.
De Daoïsten richten zich op een lang leven in harmonie met een natuurlijke
staat van zijn. Om dat te bereiken, heb je voldoende Qi van goede kwaliteit nodig.
Je kunt je bewustzijn richten op het observeren van het bewustzijn zelf. Dit is
van oudsher het gebied van de Buddhisten voor wie het bereiken van de
verlichting het belangrijkste levensdoel is. Maar omdat alle aspecten van het
Mens Zijn (Lichaam, Qi, Geest) met elkaar in verbinding staan, zal het trainen
van een bepaald level alle andere levels beïnvloeden.
In Zhineng Qigong zijn alle drie de manieren van trainen geïntegreerd
maar is Qi volgt je mind volgens mij de hoofdmoot. Het fysieke lichaam volgt Qi
is een goede tweede. In eerste instantie gebruiken we onze mind voor het
bevorderen van de uitwisseling van Qi met onze omgeving (level 1). Vervolgens
concentreren we onze mind op de beweging en bevorderen daarmee onze interne
uitwisseling van Qi (level 2). Daarna gebruiken we beweging en klank om de Qi
in onze organen te verfijnen en vermeerderen (level 3). En door dit alles wordt
ons lichaam soepeler, neemt onze energie toe en zijn we beter bestand tegen
alles wat op ons afkomt. En kan het ook zomaar zijn dat je bloeddruk
normaliseert, dat je ineens nooit meer hoofdpijn hebt enzovoort.
Als je met je ogen dicht de balans goed kunt bewaken, dan
kan je de oefeningen ook met open ogen doen. En is het verstandig om je te verdiepen in de theorie van Zhineng Qigong.
Om vervolgens de principes toe te passen in dat andere deel van de open ogen
practice. Het in stand houden van harmonieuze relaties met de buitenwereld. Den dan komt die mind observeert mind training
weer om de hoek kijken. Een training die je gebruikt om achter de gebeurtenis
te kijken. De training waarbij je het aandurft ok het concept van ruimte en
tijd los te laten en vanuit een verruimd bewustzijn het dagelijks leven te
observeren. Waarna je de inzichten mee terug neemt in de realiteit om er met
behulp van je reference framework handjes en voetjes aan te geven. Er niets mis
is met logisch denken, vormen en concepten. Het zijn de hulpmiddelen van het
Aardse leven die vorm te geven aan informatie, gedachten, ideeën. Het is
slechts de fixatie op het concept die ons beperkt om werkelijk te zien. Maar
als je door de concepten heen kunt kijken er in slaagt om para en normaal in
harmonie te laten samenwerken, dan activeer je een eindeloze en onbegrensde
scheppingskracht die vrij van oordeel is. Een kracht waarmee je dromen kunt waarmaken.
zaterdag 19 oktober 2013
dinsdag 15 oktober 2013
Voordat we met ogen dicht gaan trainen
Iets over bewustzijn.
Het is al een paar keer voorbij gekomen. Geest, Mind, Bewustzijn,
Consciousness en wat we er nog meer voor namen aan geven. Wat is bewustzijn?
Hmm, ook na zes maanden intensief trainen heb ik het idee dat ik daar nog heel
weinig van weet. Als ik het in één zin moet samenvatten zou ik het als volgt
beschrijven. Je bewustzijn, dat ben jij!!!! En dit is wat ik er verder van
begrepen heb.
Een kleine twee maanden voordat je geboren wordt, neemt je bewustzijn haar intrek in je lichaam om met Qi (lichaam en geest zijn beiden een manifestatie van Qi) een drie-eenheid te vormen. Dit pure bewustzijn is wie je in essentie bent en wordt ook wel je ware zelf genoemd. Je ware zelf bestaat als zichzelf maar is tegelijkertijd onderdeel van en gaat op in het eenheidsbewustzijn. Zoals een druppel nog steeds een druppel is ook al is hij onderdeel is van de oceaan. Je ware zelf bevat informatie en kan informatie ontvangen, transformeren, opslaan en verzenden. Je ware zelf observeert zonder een oordeel te vellen over dat wat wordt waargenomen. Je ware zelf is onbegrensd en wordt niet beperkt door concepten, ruimte en tijd.
Dan wordt de drie-eenheid geboren en begint aan zijn of haar levensreis. Als je goed kijkt naar een baby, dan zie je het pure zelf. Voor een baby is een vorm gewoon een vorm. De vorm wordt pas rond of vierkant als de baby dat geleerd heeft. Zo ontstaat al lerende het reference framework. Een gereedschapskist gevuld met kennis en vaardigheden die we kunnen gebruiken. Ervaren dat vuur heet is, is een onderdeel van het reference framework. Lezen, rekenen, schrijven, zwemmen, Zhineng Qigong, Yoga, gymnastiek, schaatsen kunnen hier deel van uitmaken. Maar ook afspraken die we maken over bijvoorbeeld normen en waarden die in onze cultuur belangrijk zijn. Een reference framework dat naast je ware zelf deel gaat uitmaken van je bewustzijn en daardoor je ware zelf al beetje naar de achtergrond verschuift. Het besef van je ware zelf is er nog steeds maar is minder prominent aanwezig.
Naarmate we meer leren en ervaren, gaan we waarde toekennen aan alles wat in onze gereedschapskist zit. Iets is goed of fout, nuttig of niet nuttig, leuk of niet leuk, gepast of niet gepast. Het logisch denken ontwikkelt zich en er ontstaan concepten. Informatie wordt ingekaderd en gefixeerd. Uit het reference framework ontstaat een fixed reference framework dat eveneens aan het bewustzijn wordt toegevoegd. Het gelaagde bewustzijn ontstaat en in een plaatje ziet dat er ongeveer zo uit.
Een kleine twee maanden voordat je geboren wordt, neemt je bewustzijn haar intrek in je lichaam om met Qi (lichaam en geest zijn beiden een manifestatie van Qi) een drie-eenheid te vormen. Dit pure bewustzijn is wie je in essentie bent en wordt ook wel je ware zelf genoemd. Je ware zelf bestaat als zichzelf maar is tegelijkertijd onderdeel van en gaat op in het eenheidsbewustzijn. Zoals een druppel nog steeds een druppel is ook al is hij onderdeel is van de oceaan. Je ware zelf bevat informatie en kan informatie ontvangen, transformeren, opslaan en verzenden. Je ware zelf observeert zonder een oordeel te vellen over dat wat wordt waargenomen. Je ware zelf is onbegrensd en wordt niet beperkt door concepten, ruimte en tijd.
Dan wordt de drie-eenheid geboren en begint aan zijn of haar levensreis. Als je goed kijkt naar een baby, dan zie je het pure zelf. Voor een baby is een vorm gewoon een vorm. De vorm wordt pas rond of vierkant als de baby dat geleerd heeft. Zo ontstaat al lerende het reference framework. Een gereedschapskist gevuld met kennis en vaardigheden die we kunnen gebruiken. Ervaren dat vuur heet is, is een onderdeel van het reference framework. Lezen, rekenen, schrijven, zwemmen, Zhineng Qigong, Yoga, gymnastiek, schaatsen kunnen hier deel van uitmaken. Maar ook afspraken die we maken over bijvoorbeeld normen en waarden die in onze cultuur belangrijk zijn. Een reference framework dat naast je ware zelf deel gaat uitmaken van je bewustzijn en daardoor je ware zelf al beetje naar de achtergrond verschuift. Het besef van je ware zelf is er nog steeds maar is minder prominent aanwezig.
Naarmate we meer leren en ervaren, gaan we waarde toekennen aan alles wat in onze gereedschapskist zit. Iets is goed of fout, nuttig of niet nuttig, leuk of niet leuk, gepast of niet gepast. Het logisch denken ontwikkelt zich en er ontstaan concepten. Informatie wordt ingekaderd en gefixeerd. Uit het reference framework ontstaat een fixed reference framework dat eveneens aan het bewustzijn wordt toegevoegd. Het gelaagde bewustzijn ontstaat en in een plaatje ziet dat er ongeveer zo uit.
De lijntjes in de lagen geven het oordeel aan. Helaas kan ik
in PowerPoint wat lastig inkleuren anders had je mooi drie vlakjes kunnen
onderscheiden. Een rood vlakje voor de positieve lading, een blauw vlakje voor
de negatieve lading en wit voor het neutrale deel. Dan had je ook kunnen zien dat het neutrale
deel groter wordt naarmate je op een diepere laag komt. Zelfs op het niveau van de bewuste waarneming is er nog een ietsepietsie oordeel. Toen onze leraar dit plaatje met ons besprak, had ik direct
zoiets van: maar emoties en gevoelens zijn toch positief of negatief? Zijn antwoord
was dat emoties en gevoel in basis neutraal zijn. Ze hebben een functie. Het
zijn prikkels die ons bewustzijn in beweging brengen. Omdat we deze emoties
koppelen aan ervaring, kennen we er een lading aan toe. Maar dat toekennen van
een lading gebeurt op het niveau van het logisch denken.
Uiteraard had ik ook over het woordje bewuste waarneming een
vraag. Het kan toch niet zo zijn dat je
op de eerste vier levels niet weet wat je waarneemt? Dat is inderdaad niet zo.
In de eerste vier levels nemen we voornamelijk waar via onze zintuigen, onze emoties,
ons gevoel en kennen we vanuit ons (fixed) reference framework hieraan een
waarde toe hetgeen de waarneming zelf beperkt. Op het niveau van bewuste
waarneming en het ware zelf valt het oordeel weg, mag de waarneming er volledig zijn en zie je het plaatje en de
plaats in het grotere geheel. De eerste vier lagen van het bewustzijn zijn
het domein van het “normale” denken. Voor bewuste waarneming moet je alle
kaders durven loslaten en voorbij tijd en ruimte gaan. Dan kom je op het niveau
van de “paranormale” denken. Het normale
denken in dit model wordt gekoppeld aan
dat we small life noemen, het dagelijks leven waarin we vaak het idee hebben
dat we van alles afgescheiden zijn. Het paranormale denken is gekoppeld aan big
life. Een leven waarin we weten dat we, ongeacht onze ervaring op dat moment,
altijd met alles verbonden zijn. Een verruimd bewustzijn dat nu heel actueel
is. Zero point field, kwantumfysica, totaliteit denken, bijna dood ervaringen, allemaal zijn ze gerelateerd aan dit verruimd
bewustzijn.
Dan tot slot. Het is niet zo dat je per definitie een small
of een big life leidt of dat de een beter is dan de ander. We hebben het vast allemaal weleens meegemaakt dat we
ergens vreselijk tegenop zien en dat het uiteindelijk enorm blijkt mee te
vallen als je uiteindelijk doet. Typisch een voorbeeld van small life. Als je
op dat moment de tijd had genomen om te kijken wat er overblijft als je alle
lading weghaalt (voorbij tijd en ruimte gaan) dan had je jezelf een hoop
ellende kunnen besparen. En dat voorbij
tijd en ruimte gaan is iets dat je kunt trainen. Ons reference framework heeft
heel veel tools daarvoor. Mindfullness, yoga, hypnose, psychologie, Zhineng Qigong,
muziek maken, dansen tot je erbij neervalt, et cetera. Je hoeft alleen maar te
kijken welke methode bij jou past. Voor
mij is het Zhineng Qigong geworden en daarom gaat mijn volgende blog over het trainen van onder andere je bewustzijn met
ogen dicht.
zaterdag 12 oktober 2013
Trainen met je ogen open
Als je aan onze Chinese leraren vraagt wat het grote
verschil is tussen Chinese mensen en Europese mensen dan zullen ze (na lang
aandringen) ongeveer het volgende zeggen:” Chinezen luisteren, doen wat er
gezegd wordt en ervaren. De Europeaan wil weten wat er gaat gebeuren en bepaalt
vervolgens op basis van deze informatie of hij/zij in actie komt. Maar echt in
actie komen doen ze pas als er ruim gediscussieerd is of dit dan ook werkelijk
de beste weg naar ervaring is. Om
vervolgens op basis van de ervaring bij te stellen naar wat ze verwacht hadden
te ervaren.
Het is nu bijna zes maanden geleden dat ik vertrok voor mijn ontdekkingsreis in China. Een reis naar binnen in een ander land met als hoofddoel het volgen van een opleiding in Zhineng Qigong (Chi Neng). Een moderne Chinese bewegingsleer die is ontstaan uit Qigong vormen die al eeuwenlang hun waarde hebben bewezen. Een bewegingsleer waarin universele principes uit diverse wijsheid tradities zijn geïntegreerd. Gebaseerd op het uitgangspunt dat alles met elkaar is verbonden. Lichaam, Qi en Geest (de mens) als autonoom onderdeel van Materie, Qi en Informatie (het Universum). Een eenheid die volledig zelfstandig functioneert maar daarin onderhevig aan de wetmatigheden zoals die in het Universum van toepassing zijn. Een onderwerp waarover, zeker nu, bibliotheken vol worden geschreven. Een boeiend boek wat ik daar zelf recent over heb gelezen, is “De hele olifant in beeld” van Marja de Vries.
Het eenheidsbewustzijn is het fundament waarop Zhineng Qigong is gebouwd . Het beschrijven hiervan heeft geleid tot de ontwikkeling van Zhineng Qigong Science (de theorie). Het ervaren en ontwikkelen van dat eenheidsbewustzijn kan door trainen van de eenheid van Lichaam, Qi en Geest. Globaal kan je zeggen dat er twee manieren van trainen zijn;
Het trainen met je ogen dicht is het domein van de methode Zhineng Qigong. Het is het trainen van je Lichaam, Qi en Geest door het doen van oefeningen. De training zorgt ervoor dat je fundament flexibel en krachtig wordt en - blijft. Om vanuit dat krachtige fundament je training met open ogen voort te zetten. De input voor je training met open ogen is het dagelijks leven met alles wat je daarin raakt. Het houden van je balans onder alle omstandigheden is wat je met beide manieren van trainen wilt bereiken. Ziehier Zhineng Qigong in een notendop want er is natuurlijk veel meer over te vertellen.
Zo arriveer je vol verwachtingen in China. Klaar om je te storten in de wondere wereld van Zhineng Qigong. Waarbij mijn focus in eerste instantie lag op verdieping in de methode, het trainen met je ogen dicht. Nou dat deden we dan ook de eerste weken. Eindeloos met je ogen dicht stilzitten om in Qigongstaat te luisteren naar lezingen over Hun Yuan entirety, Yiyuanti, consciousness, consciousness en nog meer consciousness. En als we niet luisterden dan stonden we te mediteren of lagen we al Roufou-end te mediteren hetgeen werd uitgelegd als building a foundation. In het begin was dit heerlijk want ik was erg moe en kwam volledig tot rust. Maar de eerste open ogen training kwam al snel voorbij want na een week of twee werd ik wat onrustig en vroeg ik me af wanneer we nu echt gingen beginnen. Heel boeiend dat consciousness and going beyond verhaal maar wat kan ik er mee in mijn training. Ik had nog niet door dat consciousness en going beyond de training was.
De open ogen training ging door. Samenleven met een groep die is samengesteld uit mensen met verschillende leeftijden en verschillende culturele achtergronden. Geen eigen kamer hebben, een badkamer delen met zes ladies. En dat in een land dat zo anders is. Open ogen practice ten voeten uit en er werd ons veel aangereikt. We vertrokken uit Nederland naar Wudangshan maar moesten door omstandigheden verhuizen. Van een provinciestad in Noord China naar het mondainere Guilin in Zuid China. Een treinreis van dertig uur die we in het totaal vier keer hebben gemaakt. Want de landelijke regels voor het verlengen van visa waren ineens strenger. Maar typisch China, op lokaal niveau interpreteren ze de regels anders en als er dan ook nog wat social skills worden ingezet, kan een verlenging voor drie maanden wel. Alleen moet je dan wel even terug naar Wudangshan.
Was het centrum in Wudangshan ingewoond en knus, met gezamenlijke ruimtes en Wudangshan een kleine provinciestad. Het centrum in Guilin is groter, bestaat uit twee gebouwen en heeft wat weg van een kostschoolgebouw. We hebben allemaal een eigen kamer maar de gezamenlijke ruimte ontbreekt. De eetzaal is geen ruimte die zich hiervoor leent. En omdat het een tijdelijk onderkomen is dat snel bewoonbaar moest worden gemaakt, is er ook niet veel geïnvesteerd. En dat de verhuizing veel van de leraren vraagt en dat er op de achtergrond nog heel veel moet worden gedaan is voelbaar. Het is anders en dat heeft invloed op de groep. In de omgeving is meer te doen en je zet mensen naar buiten trekken en steeds langer wegblijven. Opnieuw een situatie waar je mee moet dealen.
En heel langzaam dringt het tot me door hoe belangrijk die open ogen practice is. Het doel van Zhineng Qigong is de wetten van het leven te leren begrijpen om zo de stap te maken van het domein van zekerheid naar het koninkrijk van vrijheid. Vrij vertaald gaat het erom dat je meester wordt van je eigen leven. Dat je leert het midden te houden in alle situaties. De dichte ogen practice leert je om de balans te vinden in je eigen lichaam. De open ogen practice leert om de geleerde principes toe te passen in je dagelijks leven. Open ogen practice is niet altijd leuk, vooral niet als je erachter komt dat je het weer hebt gedaan. Dat je weer als een jakhals achter je eigen emoties bent aan gegaan.
Open ogen practice hoeft overigens niet heel beladen te zijn. Een voorbeeldje. Hier in Guilin valt de elektriciteit met enige regelmaat uit. Twee keer per week is geen uitzondering en als je pech hebt en hij doet het in de vroege avond nog niet, dan kan je wachten tot de volgende ochtend voordat het gerepareerd wordt. De eerste keer reageerde ik als de Westerling. Hoe kan het dat het hier niet mogelijk is dat dit binnen twee uur gemaakt wordt? De tweede keer ook nog maar iets minder heftig. De derde keer ben ik naar de supermarkt gegaan, heb een zaklantaarn en een LED lampje gekocht en was dus voorbereid. En ja, ik ben een keer vergeten om mijn LED lampje op te laden en hoe ik reageerde toen ik daar achter kwam bij een storing laat zich makkelijk raden.
Het water doet de laatste weken ook mee en valt met enige regelmaat uit. Omdat ik inmiddels al wat langer met open ogen trainde, accepteerde ik dat heel makkelijk. Zelfs toen het water een keer wegviel terwijl ik net met een ingezeept hoofd onder de douche stond, bleef ik kalm. In eerste instantie heb ik even afgewacht maar wat doe als het water wegblijft. Ach, we wonen aan de rivier dus schiet een joggingpak aan, pakt je douchespullen op, fietst naar de waterkant en duikt in de rivier om daar je douchebeurt te vervolgen.
Maar als het makkelijk gaat volgt de ultieme oefening. Nu is is het water weg en al drie dagen slaagt men er niet in om het lek op te sporen en te repareren. Vier flatgebouwen zonder water maar de oplossing is daar. Ergens op een bouwplaats is een waterpunt dat het nog wel doet. Dus haal je daar je emmertjes water die je gebruikt voor je douchebeurt, het doorspoelen van je toilet en alles waar je nog meer water voor nodig hebt. Omdat vier flatgebouwen geen water hebben, is het tappunt ook een soort van gezellig. Chinezen zijn van nature flegmatiek en vrolijk en dat werkt aanstekelijk.
Wat me ook opvalt is hoe makkelijk het aanpassen en hoe zuinig je met water bent als je het zelf naar je kamer moet sjouwen. Een grote emmer vol water blijkt voldoende voor de douchebeurt (inclusief haren wassen), de vloer dweilen om daarna het dweilwater te gebruiken voor het doorspelen van je toilet. Dan schiet ineens een metafoor die vaak wordt gebruikt als het gaat om balans door mijn hoofd. Wees als water, flexibel en elke gewenste vorm aannemend zonder daarin het eigen karakter te verliezen. Terwijl ik op hurken bij het waterpunt zit om mijn handwasje te doen, mijmer ik verder
In de afgelopen maanden heb ik me vaak verbaasd over de kracht van minder. Ik heb zes maanden geen televisie gekeken en het werkelijk geen seconde gemist. Het nieuws is langs me heen gegaan maar toen ik van de week als voorbereiding op het naar huis wat “nieuws” scande kwam ik erachter dat ik ook op dat gebied helemaal niets gemist heb. We houden krampachtig vast aan iets dat niet meer werkt en dat zie je terug in alle berichten.
Als ik kijk naar het leven hier in China dan is dat niet makkelijk. Er is een totalitair regime alhoewel je daar in het dagelijks leven weinig van merkt omdat met heel creatief met regels omgaat. Er is nauwelijks en vangnet van overheidswege maar een enorm vangnet in de vorm van familie. Hier ligt bij wet vast dat je als kind de plicht hebt om voor je ouders te zorgen. De mensen hier zeuren niet, werken hard maar wel op een relaxte manier. Ze zijn sociaal ingesteld. Er wordt veel gezongen, gespeeld, gedanst….en gegokt. Bewegen is onderdeel van het dagelijks leven. ’s Morgens rekken en strekken op straat zie je overal. Net als stijldansen en Tai Chi vormen. Qigong vormen zijn officieel verboden maar iedereen weet dat het gewoon gedaan wordt en rept er verder niet over. Aan de andere kant is er die ijzeren discipline, de sterke hiërarchie. Ze zijn mobiele telefoon junks. Daar waar bij ons in meditatiescholen gevraagd wordt om je telefoon uit te doen, staat deze hier gewoon aan. Als ergens in die diepe meditatie dat ding gaat, wordt de telefoon gewoon opgenomen. Dat geldt ook voor berichtjes en andere zaken die je via telefoon of Ipad kunt binnenkrijgen. Om daarna zonder probleem en in no time weer in diep meditatieve staat te verzinken.
Ik mijmer verder en vraag me af wat er in ons land zou gebeuren als wij als bevolking wat creatiever met regels zouden worden. Als we wat steviger zouden laten merken dat we vinden dat het tijd is voor een nieuwe koers. Want in wezen is er niet veel verschil tussen de overheid hier en onze overheid. Beiden doen ze precies wat zij willen zonder zich af te vragen of dit werkelijk het beste is voor het land en haar inwoners. Al zullen ze dat in hun uitingen niet laten merken.
De overheid hier houdt mensen tevreden door veel te bouwen. In de buurt van het centrum is een prachtige compound gebouwd met daarop mooi grote huizen in Engelse landhuisstijl. Flatgebouwen worden als een dolle neergezet. Driekwart van deze huizen staat leeg. Ook dat is niet veel anders dan bij ons. Alleen zijn het dan leegstaande kantoorgebouwen die toch worden gebouwd omdat dat twintig jaar geleden in een bestemmingsplan is vastgelegd. Een laatste gedachte. De Aarde huisvest zeven miljard bewoners. 80% van deze mensen lijdt honger terwijl we voldoende eten produceren om twaalf miljard mensen te voeden. Hoe kan het dat we hier aan voorbij gaan. Zoals we aan zoveel voorbij gaan. Wat moet er gebeuren om de mensheid wel in beweging te brengen. Letterlijk en figuurlijk.
Terwijl ik met mijn gewassen shirtjes naar binnen loop, hoor ik een juichkreet. Er is weer water dus als ik even had gewacht, had ik de shirtjes gewoon in de wasmachine kunnen doen. Maar dan waren de kostbare mijmermomenten aan mij voorbij gegaan. Mijmermomenten zijn ook heel Qigong zijn want een ander uitgangspunt is dat je door goed voor jezelf te zorgen ook goed zorgt voor anderen en daarmee voor de wereld.
Het is nu bijna zes maanden geleden dat ik vertrok voor mijn ontdekkingsreis in China. Een reis naar binnen in een ander land met als hoofddoel het volgen van een opleiding in Zhineng Qigong (Chi Neng). Een moderne Chinese bewegingsleer die is ontstaan uit Qigong vormen die al eeuwenlang hun waarde hebben bewezen. Een bewegingsleer waarin universele principes uit diverse wijsheid tradities zijn geïntegreerd. Gebaseerd op het uitgangspunt dat alles met elkaar is verbonden. Lichaam, Qi en Geest (de mens) als autonoom onderdeel van Materie, Qi en Informatie (het Universum). Een eenheid die volledig zelfstandig functioneert maar daarin onderhevig aan de wetmatigheden zoals die in het Universum van toepassing zijn. Een onderwerp waarover, zeker nu, bibliotheken vol worden geschreven. Een boeiend boek wat ik daar zelf recent over heb gelezen, is “De hele olifant in beeld” van Marja de Vries.
Het eenheidsbewustzijn is het fundament waarop Zhineng Qigong is gebouwd . Het beschrijven hiervan heeft geleid tot de ontwikkeling van Zhineng Qigong Science (de theorie). Het ervaren en ontwikkelen van dat eenheidsbewustzijn kan door trainen van de eenheid van Lichaam, Qi en Geest. Globaal kan je zeggen dat er twee manieren van trainen zijn;
- Met je ogen dicht
- Met je ogen open
Het trainen met je ogen dicht is het domein van de methode Zhineng Qigong. Het is het trainen van je Lichaam, Qi en Geest door het doen van oefeningen. De training zorgt ervoor dat je fundament flexibel en krachtig wordt en - blijft. Om vanuit dat krachtige fundament je training met open ogen voort te zetten. De input voor je training met open ogen is het dagelijks leven met alles wat je daarin raakt. Het houden van je balans onder alle omstandigheden is wat je met beide manieren van trainen wilt bereiken. Ziehier Zhineng Qigong in een notendop want er is natuurlijk veel meer over te vertellen.
Zo arriveer je vol verwachtingen in China. Klaar om je te storten in de wondere wereld van Zhineng Qigong. Waarbij mijn focus in eerste instantie lag op verdieping in de methode, het trainen met je ogen dicht. Nou dat deden we dan ook de eerste weken. Eindeloos met je ogen dicht stilzitten om in Qigongstaat te luisteren naar lezingen over Hun Yuan entirety, Yiyuanti, consciousness, consciousness en nog meer consciousness. En als we niet luisterden dan stonden we te mediteren of lagen we al Roufou-end te mediteren hetgeen werd uitgelegd als building a foundation. In het begin was dit heerlijk want ik was erg moe en kwam volledig tot rust. Maar de eerste open ogen training kwam al snel voorbij want na een week of twee werd ik wat onrustig en vroeg ik me af wanneer we nu echt gingen beginnen. Heel boeiend dat consciousness and going beyond verhaal maar wat kan ik er mee in mijn training. Ik had nog niet door dat consciousness en going beyond de training was.
De open ogen training ging door. Samenleven met een groep die is samengesteld uit mensen met verschillende leeftijden en verschillende culturele achtergronden. Geen eigen kamer hebben, een badkamer delen met zes ladies. En dat in een land dat zo anders is. Open ogen practice ten voeten uit en er werd ons veel aangereikt. We vertrokken uit Nederland naar Wudangshan maar moesten door omstandigheden verhuizen. Van een provinciestad in Noord China naar het mondainere Guilin in Zuid China. Een treinreis van dertig uur die we in het totaal vier keer hebben gemaakt. Want de landelijke regels voor het verlengen van visa waren ineens strenger. Maar typisch China, op lokaal niveau interpreteren ze de regels anders en als er dan ook nog wat social skills worden ingezet, kan een verlenging voor drie maanden wel. Alleen moet je dan wel even terug naar Wudangshan.
Was het centrum in Wudangshan ingewoond en knus, met gezamenlijke ruimtes en Wudangshan een kleine provinciestad. Het centrum in Guilin is groter, bestaat uit twee gebouwen en heeft wat weg van een kostschoolgebouw. We hebben allemaal een eigen kamer maar de gezamenlijke ruimte ontbreekt. De eetzaal is geen ruimte die zich hiervoor leent. En omdat het een tijdelijk onderkomen is dat snel bewoonbaar moest worden gemaakt, is er ook niet veel geïnvesteerd. En dat de verhuizing veel van de leraren vraagt en dat er op de achtergrond nog heel veel moet worden gedaan is voelbaar. Het is anders en dat heeft invloed op de groep. In de omgeving is meer te doen en je zet mensen naar buiten trekken en steeds langer wegblijven. Opnieuw een situatie waar je mee moet dealen.
En heel langzaam dringt het tot me door hoe belangrijk die open ogen practice is. Het doel van Zhineng Qigong is de wetten van het leven te leren begrijpen om zo de stap te maken van het domein van zekerheid naar het koninkrijk van vrijheid. Vrij vertaald gaat het erom dat je meester wordt van je eigen leven. Dat je leert het midden te houden in alle situaties. De dichte ogen practice leert je om de balans te vinden in je eigen lichaam. De open ogen practice leert om de geleerde principes toe te passen in je dagelijks leven. Open ogen practice is niet altijd leuk, vooral niet als je erachter komt dat je het weer hebt gedaan. Dat je weer als een jakhals achter je eigen emoties bent aan gegaan.
Open ogen practice hoeft overigens niet heel beladen te zijn. Een voorbeeldje. Hier in Guilin valt de elektriciteit met enige regelmaat uit. Twee keer per week is geen uitzondering en als je pech hebt en hij doet het in de vroege avond nog niet, dan kan je wachten tot de volgende ochtend voordat het gerepareerd wordt. De eerste keer reageerde ik als de Westerling. Hoe kan het dat het hier niet mogelijk is dat dit binnen twee uur gemaakt wordt? De tweede keer ook nog maar iets minder heftig. De derde keer ben ik naar de supermarkt gegaan, heb een zaklantaarn en een LED lampje gekocht en was dus voorbereid. En ja, ik ben een keer vergeten om mijn LED lampje op te laden en hoe ik reageerde toen ik daar achter kwam bij een storing laat zich makkelijk raden.
Het water doet de laatste weken ook mee en valt met enige regelmaat uit. Omdat ik inmiddels al wat langer met open ogen trainde, accepteerde ik dat heel makkelijk. Zelfs toen het water een keer wegviel terwijl ik net met een ingezeept hoofd onder de douche stond, bleef ik kalm. In eerste instantie heb ik even afgewacht maar wat doe als het water wegblijft. Ach, we wonen aan de rivier dus schiet een joggingpak aan, pakt je douchespullen op, fietst naar de waterkant en duikt in de rivier om daar je douchebeurt te vervolgen.
Maar als het makkelijk gaat volgt de ultieme oefening. Nu is is het water weg en al drie dagen slaagt men er niet in om het lek op te sporen en te repareren. Vier flatgebouwen zonder water maar de oplossing is daar. Ergens op een bouwplaats is een waterpunt dat het nog wel doet. Dus haal je daar je emmertjes water die je gebruikt voor je douchebeurt, het doorspoelen van je toilet en alles waar je nog meer water voor nodig hebt. Omdat vier flatgebouwen geen water hebben, is het tappunt ook een soort van gezellig. Chinezen zijn van nature flegmatiek en vrolijk en dat werkt aanstekelijk.
Wat me ook opvalt is hoe makkelijk het aanpassen en hoe zuinig je met water bent als je het zelf naar je kamer moet sjouwen. Een grote emmer vol water blijkt voldoende voor de douchebeurt (inclusief haren wassen), de vloer dweilen om daarna het dweilwater te gebruiken voor het doorspelen van je toilet. Dan schiet ineens een metafoor die vaak wordt gebruikt als het gaat om balans door mijn hoofd. Wees als water, flexibel en elke gewenste vorm aannemend zonder daarin het eigen karakter te verliezen. Terwijl ik op hurken bij het waterpunt zit om mijn handwasje te doen, mijmer ik verder
In de afgelopen maanden heb ik me vaak verbaasd over de kracht van minder. Ik heb zes maanden geen televisie gekeken en het werkelijk geen seconde gemist. Het nieuws is langs me heen gegaan maar toen ik van de week als voorbereiding op het naar huis wat “nieuws” scande kwam ik erachter dat ik ook op dat gebied helemaal niets gemist heb. We houden krampachtig vast aan iets dat niet meer werkt en dat zie je terug in alle berichten.
Als ik kijk naar het leven hier in China dan is dat niet makkelijk. Er is een totalitair regime alhoewel je daar in het dagelijks leven weinig van merkt omdat met heel creatief met regels omgaat. Er is nauwelijks en vangnet van overheidswege maar een enorm vangnet in de vorm van familie. Hier ligt bij wet vast dat je als kind de plicht hebt om voor je ouders te zorgen. De mensen hier zeuren niet, werken hard maar wel op een relaxte manier. Ze zijn sociaal ingesteld. Er wordt veel gezongen, gespeeld, gedanst….en gegokt. Bewegen is onderdeel van het dagelijks leven. ’s Morgens rekken en strekken op straat zie je overal. Net als stijldansen en Tai Chi vormen. Qigong vormen zijn officieel verboden maar iedereen weet dat het gewoon gedaan wordt en rept er verder niet over. Aan de andere kant is er die ijzeren discipline, de sterke hiërarchie. Ze zijn mobiele telefoon junks. Daar waar bij ons in meditatiescholen gevraagd wordt om je telefoon uit te doen, staat deze hier gewoon aan. Als ergens in die diepe meditatie dat ding gaat, wordt de telefoon gewoon opgenomen. Dat geldt ook voor berichtjes en andere zaken die je via telefoon of Ipad kunt binnenkrijgen. Om daarna zonder probleem en in no time weer in diep meditatieve staat te verzinken.
Ik mijmer verder en vraag me af wat er in ons land zou gebeuren als wij als bevolking wat creatiever met regels zouden worden. Als we wat steviger zouden laten merken dat we vinden dat het tijd is voor een nieuwe koers. Want in wezen is er niet veel verschil tussen de overheid hier en onze overheid. Beiden doen ze precies wat zij willen zonder zich af te vragen of dit werkelijk het beste is voor het land en haar inwoners. Al zullen ze dat in hun uitingen niet laten merken.
De overheid hier houdt mensen tevreden door veel te bouwen. In de buurt van het centrum is een prachtige compound gebouwd met daarop mooi grote huizen in Engelse landhuisstijl. Flatgebouwen worden als een dolle neergezet. Driekwart van deze huizen staat leeg. Ook dat is niet veel anders dan bij ons. Alleen zijn het dan leegstaande kantoorgebouwen die toch worden gebouwd omdat dat twintig jaar geleden in een bestemmingsplan is vastgelegd. Een laatste gedachte. De Aarde huisvest zeven miljard bewoners. 80% van deze mensen lijdt honger terwijl we voldoende eten produceren om twaalf miljard mensen te voeden. Hoe kan het dat we hier aan voorbij gaan. Zoals we aan zoveel voorbij gaan. Wat moet er gebeuren om de mensheid wel in beweging te brengen. Letterlijk en figuurlijk.
Terwijl ik met mijn gewassen shirtjes naar binnen loop, hoor ik een juichkreet. Er is weer water dus als ik even had gewacht, had ik de shirtjes gewoon in de wasmachine kunnen doen. Maar dan waren de kostbare mijmermomenten aan mij voorbij gegaan. Mijmermomenten zijn ook heel Qigong zijn want een ander uitgangspunt is dat je door goed voor jezelf te zorgen ook goed zorgt voor anderen en daarmee voor de wereld.
zaterdag 5 oktober 2013
Er was eens
Een gezegde. Als je een deur sluit, gaat ergens anders een
raam open. Zoals je in mijn vorige blog kunt lezen, besloot ik om niet mee te
gaan met een tweedaags tripje. Een keuze
waar ik geen spijt van heb. Ook niet als ik na terugkomst de enthousiaste verhalen
van de mensen hoor die wel zijn gegaan. Een van de reisdoelen was Ping An, een dorpje te midden van
de hoogste rijstterrassen van de wereld.
Een dorpje dat je alleen te voet kunt bereiken.
Een dorpje dat ik wel graag wil zien en anderen blijken er net zo over
te denken. Dus wordt er een dagtrip georganiseerd op onze vrije dag.
We vertrekken ’s morgens om zes uur want het is bijna drie
uur rijden naar het punt van waaruit we
te voet verder gaan. Ontbijtje mee voor
in de auto en wat te snacken. We zullen onderweg lunchen op een Chinese
boerderij. Autorijden in China is een
avontuur op zich. De Chinese
verkeersregels zijn me tot dusver niet echt duidelijk. Je toetert en voegt of
haalt in is het enige dat helder is. Dat het meestal goed gaat ook.
Dan komen we aan bij Ping An. Inderdaad een schilderachtig
dorpje waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. En ja ik heb foto’s maar het
uploaden van foto’s duurt hier met de niet al te stabiele internetverbinding zo
lang en gaat zo vaak mis, dat ik deze actie heb geparkeerd. Als ik straks thuis
ben, ga ik op mijn gemak een online album aanmaken. Zodra dit klaar is, laat ik
het jullie weten.
Dat Chinezen van oudsher handelaren zijn, wordt in Ping An
ook heel duidelijk. Enorm veel souvenirwinkeltjes met “Made in China”
spullen. De artikelen zijn “fors”
geprijsd en dat geeft ruimte voor onderhandelen. Iets waar ik moeite mee heb.
Niet alleen hier maar overal. Ik schaam
me als ik afding op artikelen die naar Westerse begrippen al niet al te hoog
geprijsd zijn.
Toch ben ik hier wel anders tegen aan gaan kijken.
Tijdens het winkelen wordt er door een van mijn reisgenoten wel op het scherpst
van de snede onderhandeld. Uiteindelijk
wordt de koop gesloten en dan steekt de Chinese verkoopster haar duim op naar mijn reisgenoot en zegt : “You’re
good”. Dit ene simpele gebaar maakt voor
mij duidelijk dat onderhandelen niets meer en niets minder is dan een onderdeel
van het spel. Je kunt meespelen…..of je
doet het niet.
We vervolgens onze weg naar de rijstterrassen. Want dat is
waarvoor we gekomen zijn. Een offroad
wandeling naar de Zhuang dorpen. In de Zhuang dorpen woont een “Chinese minderheid”. De vrouwen in deze dorpen hebben extreem lang
haar (soms tot op de grond) dat ze om hun hoofd heen winkelen. De Chinese
familie waar wij gaan lunchen, zijn
Zhuang boeren. Na gebaande paden tot het toeristen uitkijkpunt en een
redelijk gebaand pad door het bos,
wandelen we uiteindelijk offroad door de rijstterrassen. En offroad gaat soms zeer steil omhoog en zeer steil omlaag. Golden Peak
herinneringen schieten even door mijn hoofd. Maar de omgeving is zo betoverend
mooi en zo sereen stil, dat die gedachten als vanzelf verdwijnen. Niet te
geloven dat deze terrassen eeuwen geleden door mensenhanden zijn aangelegd
inclusief de irrigatiesystemen. Rustig vind ik mijn weg en ik heb geen flauw
benul meer van tijd. Water bijvullen is
geen probleem. Je kan het natuurwater hier gewoon drinken. Op de terrassen zijn
op verschillende plaatsen water tap punten.
Dan komen we aan bij onze lunchplaats, een Chinese
boerderij. Op het land overals verse groenten, de rode pepers liggen te drogen.
Kippen en kuikens scharrelen overal. Tussen de varkens door lopen we naar
boven. Daar nemen we plaats aan een
ronde tafel op kleine krukjes. Er wordt
op open vuur voor ons gekookt. Alle groenten vers uit eigen tuin. Ook het vlees is van eigen
kweek. We hebben en gerookt varken. Je moet hier in China sowieso niet al te
teerhartig zijn. Als je ’s morgens naar de markt gaat voor je dagelijkse
boodschappen, wijs je het levende kippetje dat je wilt eten gewoon aan. Het
kippetje wordt dan ter plekke geslacht of levend mee naar huis genomen alwaar
de kok of kokkin het die eigenhandig de nek omdraait en plukt. Niets aan de hand, een dier is gewoon
onderdeel van de voedselketen. Maar totdat ze geslacht worden, lopen ze wel
vrij rond. De lunch smaakt werkelijk
waar subliem en de rooksmaak van het open vuur
geeft een extra dimensie.
Opnieuw blijkt dan de handelsgeest van de Chinese bevolking.
Al tijdens de lunch beginnen de vrouwen te borduren en de jongere vrouw die
eerst gekleed was in jeans en T-shirt, heeft ineens traditionele kledij aan en
heur haar is meters gegroeid en zit netjes om haar hoofd. Dan komt de handelswaar tevoorschijn.
Haarbanden, polsbandjes en jasjes gemaakt van geweven stof in traditioneel Zhuang patroon. Zeker de jasjes zijn erg mooi. Maar of het nu
is omdat de dames met hun geoefend oog zien dat mijn verhoudingen toch echt
anders zijn dan die van de gemiddelde Chinese vrouw of dat het mijn “ikkoopnietsdatthuisjarenindekasthangtzonderhet
tedragen” houding is, bij het aanprijzen slaan ze mij over. Zelf de setjes met
ongetwijfeld prachtige ansichtkaarten worden niet onder mijn neus geduwd.
Als blijkt dat ons groepje niet erg koopziek is, wordt de
volgende troef in de strijd gegooid. Voor 30 RMB (ongeveer Euro) mogen we met de ladies op de foto,
gooien ze hun haar los en maken ze het weer vast. En als we niet betalen worden er geen foto’s gemaakt, dat is
duidelijk de boodschap. We gaan akkoord en de show kan beginnen. Dan blijkt ook
de oudere dame losse stukken in heur haar te hebben. Maar ze legt uit dat dit
wel haar eigen haar. In haar leven heeft ze twee keer het haar geknipt en die
strengen worden nu netjes meegenomen in het vaststeken.
Na de haarshow vervolgen
we onze weg. Na een wandeling van in het
totaal ongeveer zes uur zijn we aan het
eind van de middag terug in Ping An We
gaan naar de locatie die door onze gids wordt gerund. Ze is in dienst van
een Duitser die al jaren in China woont.
Maar in zijn Kaffeehaus wanen we ons in (ouderwets) Duitsland. Koffie of chocolademelk met pannenkoeken en
eigengemaakte jam completeren het Europese gevoel. Na deze traktatie vangt de
terugreis aan. Voldaan, rozig en
gloeiend van het wandelen in het zonnetje, kijk ik terug op weer een geslaagde
dag Het is op deze dag dat ik de stilte wel ervaar. De stilte
van het volledig opgaan in je omgeving. De stilte voorbij plaats en tijd. De stilte ook waarin kwartjes vallen. Kijkend
naar de gelaagdheid van de rijstterrassen, wordt ook het plaatje van de
gelaagdheid van ons bewustzijn, waar onze leraar vrijwel dagelijks gloedvol over vertelt, ineens helder. Maar daarover de volgende keer meer.
vrijdag 27 september 2013
Nog meer stilte
Het trainen neemt een groot deel van mijn tijd in beslag.
Vandaar dat de stilte deel 2 even op zich laat wachten. Dag 5 van de stilte is aangebroken en ineens
is daar een kink in de kabel. Een aantal mensen heeft blijkbaar besloten dat vier
dagen stilte genoeg is. En hoewel ze wel rekening proberen te houden met de
mensen die wel stil zijn, voel ik ineens ook onrust in mij. Wil ik dit wel!!
Een hele dag zitten en niets doen!!! IS
het niet een beetje zonde van mijn tijd, er is nog zoveel te leren en de dagen
hier vliegen voorbij. De verhuizing, het heen en weer reizen voor de
visumverlenging hebben ook veel tijd gekost. En morgen is het maandag, onze
enige vrije dag die nu ook niet doorgaat. Totdat ik hoor dat veel mensen ook
gewoon een vrije dag nemen. En de leraar, die eerst nog stellig beweerde dat we
geen vrije dag zouden hebben, is van
mening veranderd en nu is de maandag een free silence practice day. Dan word ik
nijdig want het is niet de eerste keer
dat er wat heen en weer gezwabberd wordt met wel of geen vrije dag en dat ben
ik zat. Alhoewel ik van plan ben om de volledige stilteperiode vol te maken,
neem ik de dag daarop toch een ander besluit. Ik ga de stad in met vier
anderen. Winkelen, iets waar ik eigenlijk niet zoveel mee heb maar iedereen
zegt dat het goed is om er even uit te zijn en ik weet zelf even niet zo goed
wat ik nu precies wil. We hebben een leuke dag. We komen een Duitse man tegen
die in Guilin woont en werkt en doe loodst ons naar een goede koffietent en een
goed restaurant voor de lunch. En r worden plannen gesmeed voor een weekend weg
volgende week. En ondertussen word de
verwarring in mij alleen maar groter. Een weekend weg betekent dat we extra
vrije dagen nemen. Dat terwijl we de leraren er op hebben aangesproken dat we
al zoveel dagen hebben gemist door verhuizing en andere zaken. Voor mij klopt
er dan iets niet. Als ik zeg dat ik vind dat we teveel dagen hebben gemist, dan
moet ik niet nog meer dagen missen als me dat toevallig even heel goed uitkomt.
Dat voelt voor mij niet zuiver. Op het moment dat ik de beslissing neem om niet
mee te gaan, voel ik dat het rustig in me word. Goede beslissing dus.
De dag erna is de laatste dag van de stilte maar ik ben helemaal uit het proces, kan de rust niet vinden, ben emotioneel en wil acuut naar huis. In een vlaag van helderheid herken ik ineens het patroon. Emotioneel worden als het moeilijk is en wegvluchten dat doe ik vaker om vervolgens braaf te doen wat ik diep van binnen niet wil. Toch besluit ik ook nu om wel weg te gaan. Ik pak mijn fiets en ga naar het eiland aan de overkant . Ik heb mijn boek ´De hele olifant in beeld` bij me en besluit dat uit te lezen. Het is daar met het zonnetje op mijn gezicht dat ik wel tot rust kom, dat het wel stil in mij wordt. Ik staar wat voor me uit en gedachten ordenen zich als vanzelf. Dan lees ik weer wat om vervolgens weer te staren. Totdat het plaatje compleet is. De emotionele reactie is inderdaad een oud patroon. Een patroon dat misschien ooit nuttig is geweest maar de vraag is of ik het nu nog nodig heb. Het antwoord is ook duidelijk, NEE, in hoofdletters. Maar blijkbaar is het dusdanig ingesleten dat ik er toch steeds op terugval. Met en diepe zucht , besluit ik het voor nu te laten rusten. Het is bijna lunchtijd maar ik heb eigenlijk nog geen zin om terug te gaan naar het centrum.
Tijdens al mijn overpeinzingen zijn er al een aantal Chinese vrouwen geweest die contact wilden leggen. En hoewel we elkaar niet verstaan, begrijpen we elkaar blijkbaar wel. Want op het moment dat ik een diepe zucht slaak en achterover leun, voel ik twee handen in mijn nek die stevig masseren. Als ik opkijk, zie ik de twee hele rustige ogen van de oude Chinese dame die net nog tegenover me zat. Ze gebaart dat ik mijn ogen dicht moet doen. Beetje bij beetje glijdt alle spanning uit mijn schouders, uit mijn rug, uit mijn lijf. Na de massage nodigen ze me uit aan tafel. Op het eiland staan tafels met grote wokbranders en iedereen eet hier het voedsel dat is meegebracht. Ik besluit wat biertjes te kopen voor bij het eten en zo heb ik een onverwacht lekker lunch in de buitenlucht. Als ik daarna terug fiets kan ik de hele wereld aan. Rustig sluit ik ook weer aan in de stille zaal voor de laatste uren van stilte.
Omdat ik dit stuk achteraf schrijf weet ik nu dat deze dagen heel bijzonder zijn geweest. Ook een keerpunt want sindsdien volg ik volledig mijn eigen spoor. Voel ik wat goed is voor mij en handel ik daar ook meestal naar. De resultaten daarvan zie ik terug in mijn beoefening. Ik ben krachtiger dan ik in jaren ben geweest . De overtollige kilo’s zijn weg en ik heb al bijna twee maanden geen hoofdpijn meer. Mijn balans is terug hoewel ik op dit moment, nu ik op een diepere laag ben aangekomen, de staartjes daarvan weer tegenkom. Oude patronen zijn vaak diep geworteld en je ruimt ze beetje bij beetje op. Ben benieuwd wat de laatste maand me nog gaat brengen.
De dag erna is de laatste dag van de stilte maar ik ben helemaal uit het proces, kan de rust niet vinden, ben emotioneel en wil acuut naar huis. In een vlaag van helderheid herken ik ineens het patroon. Emotioneel worden als het moeilijk is en wegvluchten dat doe ik vaker om vervolgens braaf te doen wat ik diep van binnen niet wil. Toch besluit ik ook nu om wel weg te gaan. Ik pak mijn fiets en ga naar het eiland aan de overkant . Ik heb mijn boek ´De hele olifant in beeld` bij me en besluit dat uit te lezen. Het is daar met het zonnetje op mijn gezicht dat ik wel tot rust kom, dat het wel stil in mij wordt. Ik staar wat voor me uit en gedachten ordenen zich als vanzelf. Dan lees ik weer wat om vervolgens weer te staren. Totdat het plaatje compleet is. De emotionele reactie is inderdaad een oud patroon. Een patroon dat misschien ooit nuttig is geweest maar de vraag is of ik het nu nog nodig heb. Het antwoord is ook duidelijk, NEE, in hoofdletters. Maar blijkbaar is het dusdanig ingesleten dat ik er toch steeds op terugval. Met en diepe zucht , besluit ik het voor nu te laten rusten. Het is bijna lunchtijd maar ik heb eigenlijk nog geen zin om terug te gaan naar het centrum.
Tijdens al mijn overpeinzingen zijn er al een aantal Chinese vrouwen geweest die contact wilden leggen. En hoewel we elkaar niet verstaan, begrijpen we elkaar blijkbaar wel. Want op het moment dat ik een diepe zucht slaak en achterover leun, voel ik twee handen in mijn nek die stevig masseren. Als ik opkijk, zie ik de twee hele rustige ogen van de oude Chinese dame die net nog tegenover me zat. Ze gebaart dat ik mijn ogen dicht moet doen. Beetje bij beetje glijdt alle spanning uit mijn schouders, uit mijn rug, uit mijn lijf. Na de massage nodigen ze me uit aan tafel. Op het eiland staan tafels met grote wokbranders en iedereen eet hier het voedsel dat is meegebracht. Ik besluit wat biertjes te kopen voor bij het eten en zo heb ik een onverwacht lekker lunch in de buitenlucht. Als ik daarna terug fiets kan ik de hele wereld aan. Rustig sluit ik ook weer aan in de stille zaal voor de laatste uren van stilte.
Omdat ik dit stuk achteraf schrijf weet ik nu dat deze dagen heel bijzonder zijn geweest. Ook een keerpunt want sindsdien volg ik volledig mijn eigen spoor. Voel ik wat goed is voor mij en handel ik daar ook meestal naar. De resultaten daarvan zie ik terug in mijn beoefening. Ik ben krachtiger dan ik in jaren ben geweest . De overtollige kilo’s zijn weg en ik heb al bijna twee maanden geen hoofdpijn meer. Mijn balans is terug hoewel ik op dit moment, nu ik op een diepere laag ben aangekomen, de staartjes daarvan weer tegenkom. Oude patronen zijn vaak diep geworteld en je ruimt ze beetje bij beetje op. Ben benieuwd wat de laatste maand me nog gaat brengen.
donderdag 29 augustus 2013
Een cadeautje bij het ontwaken
Ik ben een ochtendmens en kan intens genieten van die
vroege, rustige momenten. Ook hier sta ik zo rond een uur of vijf op, zet een
kopje thee en begeef me naar het dak. Op dat moment is het nog koel, donker en
stil. Zittend op mijn krukje staar ik over de glinsterende rivier en luister ik
naar de vissers die op het water slaan. Genietend
van mijn thee, zie ik hoe donker plaatsmaakt voor licht.
Ik sta op en begin te trainen terwijl ik luister naar de geluiden die horen bij de ontwakende stad. In warme landen maak je gebruik van de koele uren. Mensen zwemmen nog even, doen hun ochtendgymnastiek op het tempelplein, praten (luid) met elkaar. Sommige geluiden zijn inmiddels bekend. Zoals de man die elke ochtend stemtraining doet. Zijn AAAAAA, EEEE. OOOOO, YYYYYYY dragen ver over de rivier.
Tot voor kort bestond de ochtendtraining, net als de avondtraining uit een oefening, de three centers merge, soms voorafgegaan door een warming up. Die man met de stemtraining was een ijkpunt voor me geworden. Als hij begon, dan zat ons uur three centers er bijna op. Nu we wat verder in de training zijn, is het free practice. We mogen zelf bepalen wat we doen omdat we als leraren in opleiding ook moeten leren om zonder gesproken instructie te trainen.
Vanochtend heb ik gekozen voor een aantal onderdelen uit de Body@Mind. Opeens, uit het niets, begint er iemand te zingen. Het Chinese lied klinkt melancholiek maar de man die het ten gehore brengt, doet dat met volle overtuiging. Zijn mooie stem vind haar weg naar mijn hart. In mij word het ineens heel erg stil……Totdat er iets begint te sprankelen. Champagnebubbeltjes die zich door mijn hele lijf lijken te verspreiden en mijn beweging voeden. Ineens lijkt het alsof er geen verschil meer is tussen mij en de omgeving. Klank, het ontwaken van de stad, hij, ik, zijn geworden tot een eenheid in beweging.
Hoe lang deze ervaring heeft geduurd? Ik heb werkelijk geen idee. Was even volledig in het moment. Los van tijd en plaats.
Ik sta op en begin te trainen terwijl ik luister naar de geluiden die horen bij de ontwakende stad. In warme landen maak je gebruik van de koele uren. Mensen zwemmen nog even, doen hun ochtendgymnastiek op het tempelplein, praten (luid) met elkaar. Sommige geluiden zijn inmiddels bekend. Zoals de man die elke ochtend stemtraining doet. Zijn AAAAAA, EEEE. OOOOO, YYYYYYY dragen ver over de rivier.
Tot voor kort bestond de ochtendtraining, net als de avondtraining uit een oefening, de three centers merge, soms voorafgegaan door een warming up. Die man met de stemtraining was een ijkpunt voor me geworden. Als hij begon, dan zat ons uur three centers er bijna op. Nu we wat verder in de training zijn, is het free practice. We mogen zelf bepalen wat we doen omdat we als leraren in opleiding ook moeten leren om zonder gesproken instructie te trainen.
Vanochtend heb ik gekozen voor een aantal onderdelen uit de Body@Mind. Opeens, uit het niets, begint er iemand te zingen. Het Chinese lied klinkt melancholiek maar de man die het ten gehore brengt, doet dat met volle overtuiging. Zijn mooie stem vind haar weg naar mijn hart. In mij word het ineens heel erg stil……Totdat er iets begint te sprankelen. Champagnebubbeltjes die zich door mijn hele lijf lijken te verspreiden en mijn beweging voeden. Ineens lijkt het alsof er geen verschil meer is tussen mij en de omgeving. Klank, het ontwaken van de stad, hij, ik, zijn geworden tot een eenheid in beweging.
Hoe lang deze ervaring heeft geduurd? Ik heb werkelijk geen idee. Was even volledig in het moment. Los van tijd en plaats.
woensdag 28 augustus 2013
Bewust-zijn en stilte part one
In mijn vorige blog gaf ik het al aan. We mochten weer
een aantal dagen stil zijn met zijn allen. Een dag of 7 dit keer. Dinsdag een
half stille dag zodat iedereen die op de vrije dag niet geïnformeerd was even
aan het idee kon wennen. Vanaf woensdag totale stilte. Wat een initiatief is
van drie mensen wordt naadloos een groepsactiviteit.
Op dinsdag kregen we ook nog een korte lezing over stilte en de manieren om dat te beleven. Je kan er strak mee om gaan. Ga in kamer zitten waar niets is. Geen radio, geen TV, geen internet, niets, nada noppes en trek de deur dicht. Zorg er wel voor dat in deur een luikje zit waardoor een ander jouw eten en drinken naar binnen kan schuiven .Vervolgens ga je zitten, staan, liggen. Je richt je aandacht naar binnen en doet verder helemaal niets. Vaak is er wel een begeleider die af-en-toe aanschuift ok te kijken hoe het met je gaat., Bij het vertellen van dit verhaal kwam er vrijwel direct een oud filmbeeld voorbij. Dat van Papillon die zittend in de isoleercel op het Duivelseiland zijn eten op de manier krijgt aangereikt.
Wij gaan er wat soepeler mee om. Ons wordt aangeraden om alle zaken die onze aandacht naar buiten trekken niet te doen. In ieder geval niet praten of op een andere manier contact met .de ander zoeken (oogcontact maken, aanraken, gekke bekken trekken en wat je nog meer kunt verzinnen). Lezen, schrijven, internet, muziek luisteren et cetera wordt sterk afgeraden. Hoe minder activiteit, hoe groter het effect van de stilte. Het gaat om het ervaren en leren beheersen van je mind.
In de trainingsuren verzamelen we zoals gebruikelijk in de practiceroom. Ga staan, zitten of liggen en kies een houding de comfortabel is en fixeer die houding zo lang mogelijk. Beweeg niet, richt je aandacht naar binnen en denk niets. Als dat niets denken te lastig is dan kan je focussen op een punt in je lichaam, op je ademhaling, et cetera. Kan je de gekozen houding niet langer volhouden, dan mag je uiteraard wisselen. En als je echt heel stijf wordt, dan maak je rustige bewegingen waarbij je aandacht volledig op de beweging richt.
Vastberaden beklim ik de trap en het gaat verbazingwekkend gemakkelijk. Als ik boven aan kom stap ik op een groot rond plateau waarop in het midden een gouden troon staat. Op die troon zit een koningin die heel erg lijkt op Nefertete. Ze is gekleed in het rood en heeft een goud met rood hoofddeksel op. Zonder aarzeling klim ik bij haar op schoot en op dat moment begint het plateau te draaien, steeds harder en harder. In eerste instantie houd ik me stevig vast aan de koningin maar er komt een moment dat ik loslaat en dan word ik als het ware gelanceerd en zweef ik in het luchtledige. Om me heen is het donkerblauw en er zijn miljoenen en miljoenen sterren. Ik raak ze aan, zweef van de een naar de ander, speel ermee, buitel, maak een koprol, een duikvlucht, pijlsnel weer omhoog en vind het allemaal even leuk. Door het heelal klinkt ineens mijn lach en ik word op dat moment ook in het echt lachend- wakker.
Op dinsdag kregen we ook nog een korte lezing over stilte en de manieren om dat te beleven. Je kan er strak mee om gaan. Ga in kamer zitten waar niets is. Geen radio, geen TV, geen internet, niets, nada noppes en trek de deur dicht. Zorg er wel voor dat in deur een luikje zit waardoor een ander jouw eten en drinken naar binnen kan schuiven .Vervolgens ga je zitten, staan, liggen. Je richt je aandacht naar binnen en doet verder helemaal niets. Vaak is er wel een begeleider die af-en-toe aanschuift ok te kijken hoe het met je gaat., Bij het vertellen van dit verhaal kwam er vrijwel direct een oud filmbeeld voorbij. Dat van Papillon die zittend in de isoleercel op het Duivelseiland zijn eten op de manier krijgt aangereikt.
Wij gaan er wat soepeler mee om. Ons wordt aangeraden om alle zaken die onze aandacht naar buiten trekken niet te doen. In ieder geval niet praten of op een andere manier contact met .de ander zoeken (oogcontact maken, aanraken, gekke bekken trekken en wat je nog meer kunt verzinnen). Lezen, schrijven, internet, muziek luisteren et cetera wordt sterk afgeraden. Hoe minder activiteit, hoe groter het effect van de stilte. Het gaat om het ervaren en leren beheersen van je mind.
In de trainingsuren verzamelen we zoals gebruikelijk in de practiceroom. Ga staan, zitten of liggen en kies een houding de comfortabel is en fixeer die houding zo lang mogelijk. Beweeg niet, richt je aandacht naar binnen en denk niets. Als dat niets denken te lastig is dan kan je focussen op een punt in je lichaam, op je ademhaling, et cetera. Kan je de gekozen houding niet langer volhouden, dan mag je uiteraard wisselen. En als je echt heel stijf wordt, dan maak je rustige bewegingen waarbij je aandacht volledig op de beweging richt.
Lijkt een eitje toch? Rustig tref ik mijn voorbereidingen
voor mijn reis op weg naar het grote niets. Drie rubbermatjes in elkaar haken
op de stenen vloer. Mijn yogamatje eroverheen. Een kussen om te zitten en een
pittenkussen voor onder mijn hoofd als ik wil liggen. Omdat het de eerste dag
is, leidt de leraar ons met een gesproken instructie in de Qigong staat (een
staat van alert bewustzijn) waarbij we
nog wat tips meekrijgen ook. De dagen daarna moeten we ook dit zelf doen.
Relax, enjoy en daar zit je dan. Omdat ik bedacht heb dat
deze dagen ook bij uitstek geschikt voor het verbeteren van lotus-sitting
skills, heb ik gekozen voor de kleermakerszit.
Rechtop zittend laat ik me meevoeren naar Neverland en dan wordt het
stil. Totdat na een minuut of vijf mijn rechter grote teen begint te jeuken.
Laat dat nou net de voet zijn die ik met veel moeite onder mijn linkerbeen heb
geperst. Krabben is geen optie want ik zit stil en die ervaring wil ik niet
doorbreken. Beetje zonde als ik in mijn
eerste stap op weg naar verlichting al afhaak. Laat gaan, adem in, adem uit en na een korte opleving
van hele erge jeuk, verdwijnt deze zonder dat ik ook maar vin verroerd heb. De
eerste hindernis op weg naar verlichting met succes genomen.
Rustig zit ik verder met mijn ogen dicht. Maar dan blijkt
dat niet praten niet automatisch betekent dat het ook stil wordt . In mijn
hoofd is het heel erg druk. Ik boek mijn binnenlandse vlucht voor de terugreis
om. Ben al aan het bedenken wat ik met Kerst ga doen. Maak in gedachten
een to-do lijst voor als ik straks terug
ben in Nederland. Plan ook alvast mijn
agenda vol met bezoekjes aan iedereen die ik zes maanden niet gezien heb. En
iedere keer als ik me bewust wordt van mijn eigen gedachten……..adem in…….adem
uit……..stilte….volgende gedachtenaanval.
Als alle praktische zaken doordacht zijn, verleg ik mijn aandacht naar schrijven. Hoe
ga ik deze prachtige reis op weg naar verlichting onder woorden brengen? Om
gered te worden door mijn humor die me er in gedachten op wijst dat er
weinig te vertellen valt als ik nu niet als de sodemieter mijn
gedachtenwoordenstroom tot stilte maan. Adem in…….adem uit……..stilte. Nog
steeds in kleermakerszit zit ik rustig verder.
Mijn voeten doen inmiddels heel erg zeer en lijken
afgekneld. Ik moet de neiging weerstaan om mijn ogen open te doen om te kijken of ze al
lichtblauw zijn. Om de aandacht van de pijn af te leiden, stort ik me in
gedachten op het zoeken naar overeenkomsten tussen het Amerikaanse Halloween en
het Nederlandse Sint Maarten. Altijd nuttig om te weten. Die voeten doen wel
erg zeer en mijn liezen gaan meedoen. Stiekem probeer ik met een half oog op de
klok te kijken om te kunnen beoordelen of ik het mij gestelde quotum (twee uur
onbewogen blijven zitten in kleermakerszit) al heb gehaald. Tot mijn grote ergernis kom ik
erachter dat ik met mijn rug naar de klok ben gaan zitten. Moet ik bij de
volgende sessie toch even anders doen. Als ik me uiteindelijk uitvouw om te
gaan liggen, zie ik dat mijn reis tot dusver 40 minuten heeft geduurd. Nog twee uur en 10 minuten tot de lunch.
Gelukkig word ik tussendoor nog een keer gered omdat we
en groupe worden doorbewogen. En dan blijkt dat het stil worden in de beweging
me wel heel makkelijk afgaat. Volledig geconcentreerd doe ik de bent-body arch
back en reik ik van binnenuit naar de oneindigheid. De gedachten blijven weg en er is ruimte. Voor ik het weet is er een uur
voorbij.
Het patroon zoals
ik het hierboven beschrijf, houd de eerste paar dagen aan. Weliswaar iets
rustiger, minder gedachten en minder heftig maar stil in mij wordt het niet.
Alleen als ik beweeg ervaar ik de rust.
Wat me wel opvalt is dat ik het helemaal niet erg vind om niet te
praten. Ook internet, sociale netwerken, boeken en schrijven kan ik
makkelijk links laten liggen. Het enige wat me wel bezighoud is mijn mail. En
die lees ik dan ook een keer om tot de ontdekking komen dat er heel weinig in
mijn mailbox ligt dat niet kan wachten. Het is de vierde dag van de
stilteperiode als tijdens een van de sessies me een droom van jaren geleden te
binnen schiet:
In mijn droom ben ik een heel klein meisje met grote
donkere ogen, lange donkere krullen , heb ik een wit jurkje aan en sta ik aan
de voet van een hele lange trap. De trap doet mij heel sterk denken aan de
trappen zoals je die ziet bij het Chichèn Itzá complex. Wat me verder opvalt is
de immens blauwe kleur van de lucht en het intense groen van de bomen die aan
weerszijden van de trap staan.
Vastberaden beklim ik de trap en het gaat verbazingwekkend gemakkelijk. Als ik boven aan kom stap ik op een groot rond plateau waarop in het midden een gouden troon staat. Op die troon zit een koningin die heel erg lijkt op Nefertete. Ze is gekleed in het rood en heeft een goud met rood hoofddeksel op. Zonder aarzeling klim ik bij haar op schoot en op dat moment begint het plateau te draaien, steeds harder en harder. In eerste instantie houd ik me stevig vast aan de koningin maar er komt een moment dat ik loslaat en dan word ik als het ware gelanceerd en zweef ik in het luchtledige. Om me heen is het donkerblauw en er zijn miljoenen en miljoenen sterren. Ik raak ze aan, zweef van de een naar de ander, speel ermee, buitel, maak een koprol, een duikvlucht, pijlsnel weer omhoog en vind het allemaal even leuk. Door het heelal klinkt ineens mijn lach en ik word op dat moment ook in het echt lachend- wakker.
Ik slaak een zucht van verlichting en op mijn gezicht
verschijnt een glimlach. Ik kan me het gevoel van totale vrijheid nog zo goed
herinneren. Tegelijk verandert er ook iets in mij en resoluut besluit ik om de
laatste dagen van de stilte alle goals los te laten. Ik draai een kwartslag zodat ik met rug tegen
een pilaar kan leunen als ik sit straight zat ben. Pak even een extra kussentje
voor onder mijn billen en leg mijn benen recht vooruit op het pittenkussentje.
Om vervolgens drie uur lang onbeweeglijk te blijven zitten zonder de behoefte
om te bewegen en met slechts een enkele losse gedachte. De stilte in mij is
daar.
Wordt vervolgd
maandag 19 augustus 2013
Radiostilte
Mijn laatste blog is langer dan een maand geleden. Een
radiostilte die op een hele natuurlijke manier is ontstaan en verschillende
oorzaken heeft.
Verhuizen?
Nu alle visumperikelen achter de rug zijn, merk je dat de groep langzaam rustiger wordt. Ook het besef dat we nu echt aan onze laatste weken bezig zijn, zorgt ervoor dat vrijwel iedereen weer een beetje 'bij de les' komt. Het iets koelere weer (het is maar 27 graden en het regent) helpt ook mee Geloof het of niet, ik heb het koud. Na al maanden van 40 graden en hoger, heb ik gisterenavond een vestje aangetrokken.
Verhuizen?
Stel je voor, op vrijdagvond vertrek je als groep naar de
rivier voor de avondtraining. Na de avondtraining meld onze leraar dat er een
prachtig nieuw centrum in Guilin is gevonden en we mogen kiezen. Willen we maandag
of dinsdag op de trein stappen.
Het was even stil maar toen barstte het tumult los. Twee
dagen is veel te weinig, we moeten pakken, afscheid nemen van onze nieuw
gemaakte vrienden en ons mentaal voorbereiden, et cetera. Maar ook hele zinnige
vragen. Het Wudang gebied heeft namelijk een aparte status in China en daardoor
is voor buitenlanders relatief gemakkelijk om een visum verlenging te krijgen.
Is dat in Guilin ook zo? Volgens de leraren was dat geen probleem en anders konden we
naar Hong Kong reizen om daar een nieuw
visum aan te vragen.
Uiteindelijk werd de verhuizing gepland op donderdag, ook
omdat er eerder niet voldoende treintickets beschikbaar waren. En mensen met
veel bagage konden een gedeelte per post versturen want teveel bagage in de
trein is niet handig. Hoe onhandig dat is zou later blijken. En wat was ik blij dat ik voorafgaand aan
deze reis had besloten om niet teveel mee te nemen. Het maakte mijn reis een stuk makkelijker.
De treinreis
De treinreis zelf verliep in twee delen. Om 17.00 uur vanuit
Wudangshan naar Wuhan. Een reis van iets eer dan 5 uur en we hadden plaatsen in
het slaapgedeelte. Allemaal lowsleepers, zoals dat heet. Dit gedeelte van de
reis verliep heel erg relaxed. We konden lekker rechtop in onze bedjes zitten
en er was ruimte zat voor alle bagage.. Want er waren toch mensen die niets per
post wilden versturen en zich dus suf zeulden. In eerste instantie dacht ik nog
aan helpen maar dat idee heb ik heel
snel laten varen. Uiteindelijk was ons gevraagd om niet teveel in de trein mee
te nemen en met het negeren van dat advies maak je een keuze waarvan je dan –in dit geval ook
letterlijk- de consequenties zelf mag dragen.
In Wuhan moesten we een paar uur wachten op onze aansluiting
naar Guilin. Onze trein zou rond middernacht vertrekken. Voor dit gedeelte van
de reis was het niet gelukt om slaapplaatsen te boelen. Wuhan-Guilin en verder
is een druk traject en in de nachttrein zijn de slaapplaatsen zo weg. Ons wachtte dus een zit van ongeveer 15 uur.
En zitten is dan betrekkelijk want er zijn ook mensen die staanplaatsen kopen
en toevallig op jouw stoel terechtkomen. Dan kost het soms wat moeite on ze
duidelijk te maken dat je toch wilt zitten. En dan hebben we het nog niet over mensen
die hun slapende kinderen op jouw stoel leggen en niet
willen verplaatsen (voor kinderen wordt meestal geen plaats gekocht, die zitten
op schoot of worden ergen neergelegd).
Wat was ik blij met mijn Chinese leraar want zelf kon ik het dus niet opbrengen
om echt van mensen te verlangen dat ze hun slapende kind zouden oppakken. Maar
het alternatief, 15 uur ontspannen
staan, is ook een uitdaging. En hoewel
volgens de leraren alles practice is, vind ik die uitdaging toch net een brug
te ver.
Ingeklemd tussen twee Chinese mensen in de
nachttrein. Met mijn 1.74 meter ben ik lang voor Chinese begrippen en in de
trein merkte ik daar voor het eerst iets van. De beenruimte was beperkt. En
werd nog beperkter omdat de mevrouw tegenover mij twee kinderen bij zich had
waarvan er één op de grond lag. Het gangpad was inmiddels ook bezet met
krukjes, matjes en slapende en hangende mensen met een staanplaats. Het even
lekker de benen strekken en een stukje lopen werd daardoor geen echt een
alternatief voor zitten.
Op basis van deze constateringen bleef er dus maar een
mogelijkheid over. Diep ademhalen, rustig blijven zitten en intens dankbaar
zijn dat je een makkelijke slaper bent. De mensen naast mij hadden inmiddels al
hun hoofd op mijn schouder gelegd en waren in dromenland. Rondom mij zag ik dat
ook gebeuren dus vleide ik mijn hoofd ook maar op een vreemde schouder om flink
wat uren later enigszins stijf maar toch wel uitgerust wakker te worden. De eerste zeven uur van de treinreis zaten
erop. De trein ontwaakt langzaam en ik begin aan mijn volgende avontuur, een
toiletbezoek. Door mijn groepsgenoten werd ik al gewaarschuwd dat dit niet echt
een pretje was. Maar wat moet, moet en
opnieuw was ik blij met een beperking
van mijn ongeval twee jaar geleden. Mijn beperkte reukvermogen maakte
het bezoek een stuk makkelijker. En ach, in Nederlandse treinen zijn de
toiletten ook niet altijd even schoon alleen zijn de treinreizen een stuk
korter en kies je dus makkelijker voor even ophouden.
Wat heel goed geregeld is in Chinese treinen is het eten en
drinken. Om de haverklap komen er karretjes langs met vers fruit, maaltijden en
drankjes. Maar ook karretjes met oplaadapparaten voor je mobiele telefoon,
manicuresetjes, speelgoed en alles wat je nog meer kunt verkopen aan mensen op
reis zoals krukjes voor mensen met een staanplaats. Omdat slaaptijd over was, verdwenen
er veel matjes uit het gangpad en mensen schuiven dan gewoon even tussen de
stoelen als er weer een karretje langs moet en dat maakt het gezellig druk in
zo’n trein. Inmiddels word het ook
duidelijk dat er buitenlanders in de trein zitten en dat geeft een nieuwe
dimensie aan reizen. Iedereen die een paar woorden Engels spreekt en zijn
Engels graag wil oefenen, komt langs voor een praatje. En tussen al die “Hello how ale you, whats youl name en
where are you flom” gesprekjes komen er ook juweeltjes voorbij.
Zoals die ene student die op weg is naar
huis. Ik zag hem al langer kijken en moed verzamelen. En uiteindelijk, toen ik even op de
benenstrekplek stond, waagde hij de sprong en sprak me aan. Bescheiden,
bloednerveus omdat hij op de universiteit weliswaar Engels had geleerd maar dit
nog niet in de praktijk had gebracht en met zijn mobiele telefoon in de hand
omdat die woorden die hij niet kon vinden op te zoeken. En als er een schaap
over de dam is volgen er meer dus al gauw was in gesprek met een aantal jonge
mensen over leven in China, hun dromen en alles wat verder langs komt.
Het leven in China is hard. Het is niet vanzelfsprekend dat
je word toegelaten op een( goede) universiteit. Je onderscheiden is van groot
belang want werk is lastig te vinden. En als je familie niet zo’n groot
“netwerk” heeft, wordt het nog lastiger. De druk van de familie op deze jonge
mensen is groot. Want als zij goed terecht komen, heeft de familie het ook
goed. Het is daarom dat veel van deze mensen dromen van een studie in het
buitenland. Niet alleen omdat ze net als alle andere jonge mensen graag hun
horizon willen verbreden maar ook omdat studeren in het buitenland een stuk
vrijheid geeft. Een adempauze, even geen druk.. Wat me in het gesprek verder
ook duidelijk wordt, is dat de dromen van deze jonge mensen hier niet zo heel
veel verschillen van de dromen van jonge
mensen in ons land. Je kan het als volgt samenvatten; Ze willen een goed leven en de vrijheid om hun
eigen keuzen te maken. Wat mensen hier niet doen is klagen. Ze benoemen wat er
is (of niet) en leven ermee.
Aankomst in Guilin?
Na een reis van ruim 24 uur komen we dan aan in het nieuwe
centrum. Op weg van het station naar het centrum voelt voor mij als thuiskomen.
Het is hier ook warm maar de warmte is anders en doet me denken aan Aruba. De
straten in Guilin zijn veel ruimer van opzet
dan in Wudangshan en sommige straten hebben de uitstraling van een
badplaats. Het centrum zelf is ook groter. Daar waar het centrum in Wudangshan
meer “thuiskarakter” had, is mijn eerste gevoel bij dit centrum dat van een
kostschool. Twee gebouwen met lange gangen met kamers.
Het centrum ligt aan een rivier en mijn hart gaat open bij
het horen van de zwemgeluiden en alles wat daarbij hoort. Een karaokebar, veel
mensen en bootjes varen af- en-aan. Het
landschap is een stuk minder bergachtig, alhowel ik ze heuvels aan de andere
kant van de rivier wel zie ik liggen. Het centrum zelf is redelijk nieuw en
niet ingewoond” zoals in Wudangshan. Maar aan alles kan je zien en merken dat
er heel hard is gewerkt om het zo
comfortabel voor ons te maken. Dat niet
iedereen dat vind, wordt al snel duidelijk en het is niet voor het eerst dat
het geklaag en gezeur van met name de Nederlanders en de Belgen me echt stoort.
De reputatie dat we een moppervolk zin
is volkomen terecht en wordt volledig
waargemaakt.
Het is op dat moment dat ik de beslissing neem om me iets
mee terug te trekken en me te concentreren op mijn eigen training.. Omdat we in
het nieuwe centrum allemaal een eigen kamer hebben en dat er geen gezamenlijke
`huiskamer´ is maakt het ook makkelijk. Deze beslissing in combinatie met het
feit dat de internetverbinding hier een stuk minder stabiel is, zorgden er ook
voor dat ik niet heel veel online ben geweest. Gewoon omdat ik geen zin om met
een heleboel mensen op de trap te zitten om te kijken of ik nu wel op internet
kom.
Deze periode van naar
binnen gaan heeft me wel goed gedaan. Toevallig viel dit samen met het aanleren
van de Five Hunyuan form (level 3). In
deze vorm werk je met je emoties en dat bracht veel in beweging. Mijn single
room was wel van korte duur want gedurende deze drie weken had ik een nieuwe
roommate. Weer wennen maar het klikte
goed. Toch ben ik nu wel heel blij dat ook dit achter de rug is. Alle
retreat/workshopdeelnemers zijn weg en ik heb mijn eigen kamer. Heb deze ook
gelijk een beetje ingericht. Een kleedje gekocht, een plantje en wat
snuisterijtjes die mijn kamer de laatste 12 weken tot thuis maken.
Fietsen
Wat doe je als rechtgeaarde Hollandse als je in een vlak
gebeid komt. Juist ja, dan koop je een fiets. Voor het riante bedrag van
ongeveer € 50,00 heb ik een nieuwe fiets gekocht. Dat geeft vrijheid. De weg
hier is heel makkelijk te vinden en ik inmiddels ook een schoon zwemplekje in
de rivier ontdekt waar ik na een hete dag kan afkoelen. Want warm is,. De
gemiddelde temperatuur ligt rond de 40 graden.
Er zijn mensen die niet durven zwemmen in de rivier omdat deze ook wordt
gebruikt om kleding te wassen, de
buffels te laten zwemmen, motoren en fietsen af te sponsen en ga zo maar
door. Iemand had ook een dode hond zien drijven. De eerlijkheid gebiedt me te
zeggen dat ik ook wel even goed heb gekeken. Op plekken war het water in de
rivier niet stroomt, zwem ik niet. Maar er zijn genoeg plekken waar het water
wel stroomt en als daar legio Chinezen zwemmen waarom zou ik het dan niet doen.
Vakantiegevoel
Omdat je aan de rivier zit en door de ruime opzet en het
feit dat in de omgeving meer toeristische plekken zijn dan in Wudangshan, merk
je dat het vakantiegevoel bij veel mensen toeslaat. De groep valt een beetje
uit elkaar. Mensen zijn moe en slaan vaker een training over. Het is of de rek
er een beetje uit is. Er zijn meer mensen verkouden, een beetje ziek of heel
erg moe.. Bij mij gebeurt precies het omgekeerde. Daar waar ik de eerste
maanden de ene na de andere Qi-reactie had, voel ik me nu heel erg krachtig
en heb ik de behoefte om mijn trainingen te intensiveren.
Visumperikelen
Dat de verhuizing veel onrust bracht in de groep is een feit
en het lijkt trendsettend. De verlenging van het visum van twee groepsgenoten
wordt geweigerd. Na veel regelen komt het toch nog goed maar het hek is wel van de dam is want dit is precies waar
voorafgaand aan de verhuizing veel vragen voer zijn gesteld. En ons werd
verzekerd dat dit geen problemen zou geven. Dus is er oproer en veel onderling
gespeculeer en geklets. Niks consciousness.
Achteraf blijkt de weigering het gevolg van een nieuwe wet
die de week ervoor is ingevoerd. De Chinese overheid is wat strenger
geworden. Iets wat onze leraren ook niet
heb ben kunnen voorzien. En na veel
vergaderen, overleggen en iedereen die zich overal mee bemoeit, wordt het
duidelijk dat ook wij terug moeten naar Wudangshan voor het verlengen van onze
visa begin augustus.
Dan wordt ook duidelijk hoeveel mensen een trauma hebben
opgelopen van de eerste treinreis en deze melding geeft dan ook veel commotie.
Omdat het hier toevallig alle “Hollanders” zijn die tegelijk hun visum is dit
voor de rest van de groep heel erg duidelijk. Uiteindelijk gaan we met zijn
allen op maandag weg om dan woensdag de trein weer terug te pakken. Twee keer
een treinreis van 24 uur in vier dagen tijd. Uiteraard vind ik dat ook veel
maar mede door het naar binnen, blijf ik er kalm onder. Wat moet, moet en we
hebben mazzel dat we dit maar één keer hoeven te doen omdat ze zo vriendelijk
zijn om ons wel een verlenging voor drie maande te geven.
Over de helft
Inmiddels zijn we een paar weken verder en is alleen de zes
maanden groep nog in het centrum aanwezig. Ik geniet van mijn eigen plek en heb
een nieuw ritme gevonden. Naast de reguliere lessen train ik veel zelf. We hebben de afgelopen weken heel veel boeiende
lezingen gehad en veel geleerd. Hierover schrijf ik later meer maar ik wil het
eerst even goed tot me laten doordringen.
Internet is nog steeds niet heel erg stabiel dus als ik iets
wil plaatsen of mijn mail wil lezen dan die ik veelal ’s nachts. Omdat het in
Nederland zes uur vroeger plan ik de Skype afspraken dus ook tussen 4 en 5 uur
’s morgens. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik verbinding krijg.
Rust en stilte
Nu alle visumperikelen achter de rug zijn, merk je dat de groep langzaam rustiger wordt. Ook het besef dat we nu echt aan onze laatste weken bezig zijn, zorgt ervoor dat vrijwel iedereen weer een beetje 'bij de les' komt. Het iets koelere weer (het is maar 27 graden en het regent) helpt ook mee Geloof het of niet, ik heb het koud. Na al maanden van 40 graden en hoger, heb ik gisterenavond een vestje aangetrokken.
Ik heb mijn draai gevonden. Het zal jullie niet verbazen als ik vertel dat ik de meeste tijd kwijt ben met trainen. Ik heb een schema gevonden dat werkt voor mij. ’s Morgens train ik van 5.00 tot ongeveer 7.45 (vanaf 6.30 is het groepstraining). Daarna is het ontbijten en van 9.00 tot 12.00 hebben we weer training. Dan ga ik eten en rusten en van 1330 tot ongeveer 14.15 train ik weer voor mezelf. Dan van 15.00 tot 18.00 uur les. Vanaf 19.30 tot ongeveer 21.30 uur sta ik dan in de 3CM, een staande meditatie. Daarna is het tijd om af te bouwen en te slapen. Het intensieve trainen doet me goed. Ik word met de dag rustiger en sterker.
Daar komt vanaf woensdag een nieuwe uitdaging bij. We gaan een stilteperiode van 7 tot 10 dagen in. Niet praten, niet lezen, geen muziek, geen internet. Alleen maar trainen en zijn in stilte. Uiteraard ga ik jullie later vertellen wat deze periode me heeft gebracht maar voor nu wordt het weer even stil.
Tot gauw en een dikke kus voor iedereen. Ik geniet ontzettend van alle lieve berichtjes van iedereen.
dinsdag 2 juli 2013
Hitte kent veel vormen
De tijd vliegt. Het is twee weken gelden dat ik mijn laatste
blog schreef en ik zit nu twee maanden in China. Ik moet zeggen, de reacties op mijn laatste
blog hebben me verbaasd. Terugkijkend
ben ik zelf helemaal niet blij met mijn
manier van reageren. Grenzen aangeven is
prima maar de wijze waarop ik dat deed was ronduit overpowering. Ik stoof een
slaapkamer binnen, maakte me groot, was verbaal duidelijk aanwezig en toen ze
niet direct reageerde zoals ik dat wenste, pakte ik haar pols om mijn betoog
kracht bij te zetten.
Ben ik er iets mee opgeschoten. Eigenlijk niet. Om van het gezeur af te zijn, heb ik
geaccepteerd dat de douchevolgorde veranderde. Ik douche dus nu als tweede. En
zeker de eerste dagen heeft dat bij mij voor veel irritatie gezorgd. Niet zozeer de volgorde
maar het feit dat Princess ogenschijnlijk zich nergens iets van aan trok en
rustig een uur onder de douche bleef hangen als ze dat nodig had. En als je van 8.45
uur tot 9.00 uur hebt om te ontbijten terwijl er ook drie personen willen
douchen en de andere drie in ieder geval even hun tanden willen poetsen, haren
willen kammen en gebruik willen maken van het toilet dat in dezelfde douche
zit, loopt dat ergens scheef.
Gelukkig viel dat nu ook de anderen op en inmiddels is de afspraak gemaakt dat douchen ’s morgens maximaal
10 maar dan ook echt maximaal 10 minuten
duurt. Als je uitgebreid wil badderen,
doe je dat op een rustiger moment. Om bij te douchen te blijven, ik vraag me
soms af of dat nu met deze hitte überhaupt zinvol is. Op het moment dat ik
onder de koude douche vandaan kom, gutst het zweet alweer naar beneden, zelfs
als ik alleen maar sta. Hoe dan ook, ben je de hele dag doorweekt.
Maar zoals zo vaak bij een thema. Als je er iets mee moet ,
komt het terug en in de week na het incident viel het me opvallend vaak op
hoezeer wij Westerse mensen alles ter
discussie stellen. We hebben werkelijk
overal een mening over en ventileren die te pas en te onpas. In dit kader een ander voorbeeld. Vorige week zijn we als groep
een paar dagen in de bergen geweest. Op we g naar de bergen werd er een
tussenstop gemaakt om een tempel te bezichtigen. En tijdens dit bezoek werden
we voor de volgende keuze gesteld:
- Je kon deelnemen aan een theeceremonie
- Je kon een staande meditatie doen op het tempelplein
Beiden was geen optie die werd gegeven. Verwarring alom want
een aantal mensen wilden het allebei. Dus werd er eerst een tijdje
gediscussieerd of we het echt niet allebei konden doen. Niet dus en
uiteindelijk kozen mensen dan toch maar.
Zelf had ik direct besloten om mee te doen aan de staande meditatie maar
omdat de ergernis in mij inmiddels hoog was opgelopen, kostte het me veel
moeite om daar echt van te genieten. De rest van de dag raakte ik alleen maar
meer geïrriteerd. En dat zorgde er weer voor dat ik helemaal geen zin meer had
om deel uit te maken van de groep, dat ik iedereen een eind van me af wou
slingeren maar vooral dat ik alleen wilde zijn en het liefst ook nog
thuis. Zo zei ik boos tegen de leraar
dat ik nog helemaal niet wist of ik überhaupt nog wel ging deelnemen aan het
programma. En besloot ik om de middagtraining lekker op mijn hotelkamer te
blijven. Met drie repen chocola en thee
die ik inmiddels ergens op de kop had getikt.
Tsjaa en dan zit je daar alleen op een hotelkamer die niet
direct stemming verhogend werkt. Je
opent je mailbox en ziet een berichtje van een vriendinnetje waar nu net de
woorden in staan die je op dat moment nodig hebt. Alsof ze je op grote afstand
heeft aangevoeld. Dat samen met de
chocola geeft even een boost . Maar
liggend op je bed komt uiteindelijk onvermijdelijk dat stemmetje: “Waarom
reageer ik nu zo heftig op relatief kleine dingen”. Een vraag waarop ik heel veel antwoorden
heb die ervoor zorgen dat ik mijn
reactie heel verklaarbaar en heel legitiem vind. Het stemmetje weer: “Is dat echt zo”. Een spelletje dat een tijdje doorgaat maar uiteindelijk
komt dan toch het hoge woord eruit. Ik ben gewoon bang.
Ik weet dat we de volgende dag naar de Golden Summit gaan
lopen. En lopen op een berg vind ik niet leuk. Omhoog gaat nog wel maar naar
beneden schijt ik zeven kleuren. Dat
alles nog los van het feit dat ik het nut van eerst 1500 meter omhoog klimmen
om daarna 1500 meter te dalen en uiteindelijk uit te komen op het punt waarvan
je vertrokken bent en dat alles bij een temperatuur die kan oplopen tot een graadje of 34, ook niet echt zie. Het geen
in mijn ogen een goede reden is om nog een dag alleen op een troosteloze
hotelkamer te blijven Maar ja, wat is he nut van kilometers zwemmen
in zee, iets dat ik wel plezierig vind omdat ik me in water heel veilig voel.
Het stemmetje blijft zeuren. Jaaaahhhh, er zijn nog veel meer situaties waarin ik bang
ben. Ik ben bang dat ii niet gezien word. Ik ben bang dat ik niet goed genoeg
ben. Ik ben bang dat ik de verkeerde keuzes maak, ik ben bang dat........... En terugkijkend
vind ik al deze angsten ook heel legitiem. Het stemmetje weer: ”Is het NU ook
nog legitiem”. Stilte want op deze vraag
weet ik niet direct het antwoord.
De periode daarna krijg ik volop de gelegenheid om dat
antwoord te vinden. Want uiteraard ga ik de volgende dag gewoon de Golden
Summit lopen (ik ga echt niet als een Sissy met het kabelbaantje omhoog om
vervolgens op de rest van de groep te wachten). En ja ik ben onhandig, struikel
over mijn eigen voeten en donder een paar keer bijna voorover. Om uiteindelijk
zonder noemenswaardig letsel boven te komen.
Na een pauze vangt dan de weg naar beneden aan. En hoewel ik voor een
groot deel van de omgeving niet zie omdat ik gefixeerd ben op de traptreden
(bij 3682 ben ik gestopt met tellen) kom
ik ook veilig beneden. Ik ben blij,
trots en klop ik zo enthousiast het
lopen uit mijn benen dat ik de volgende ochtend onder de blauwe plekken wakker
word. En ‘s middags word ik opnieuw overvallen
door een enorme migraineaanval.
Als ik de volgende ochtend weer wat opgeknapt ben, wacht mij
de volgende verrassing. In de vroege ochtendtraining wordt aangekondigd dat we
vanaf nu drie dagen in stilte doorbrengen. En heel Westers word i op dat moment
heel erg boos dat we hierop niet zijn voorbereid. Dat het niet even met ins is overlegd.
Overigens ben ik daar niet de enige in
hoor. Het is weekend e veel mensen hebben dan Skype afspraken met
thuis. Iets wat niet door kan gaan omdat
ze de WIFI er ook uit gooien. Day wil zeggen, een van de netwerken en wij zijn
er al vrij snel achter dat contact met de buitenwereld op een andere manier wel
mogelijk is.
Wat stilte met je doet is een blog die later volgt. Het is nu een dag geleden en langzamerhand
begint voor mij duidelijk te worden hoeveel nieuwe inzichten het me heeft
gebracht. Ben ik ineens een heel ander mens?
Hmmm, van binnen zijn er een
aantal dingen flink door elkaar geschud maar mijn oude patroon is hardnekkig. Zo zei
een van mijn groepsgenoten na de stiltedagen dat ze het zo fijn zou vinden als
we de opgebouwde stilte nog even zouden vasthouden. Mijn eerste reactie van
binnen: Tuurlijk schat, we trekken een Chinese pyjama aan, praten een dagen
niet, vertragen op alle fronten ons tempo en doen uiteindelijk een dag helemaal
niets. En dan zijn we verlicht, brengen onze boodschap naar de buitenwereld en
alles sal reg kom. Het enige verschil is
dat ik het nu niet uitgeflapt heb. Maar een paar uur ik heb me wel later heb ik me wel laten
verleiden tot een forse FB discussie waar ik onwijs veel spijt van heb. Een gevalletje oververhitting??? Gewoon hardleers????
To be continued . Nog vier maanden te gaan.
maandag 17 juni 2013
Over Gong Fu en Chinese massages
We zijn inmiddels zes weken onderweg en er zijn momenten dat
ik het zwaar vind. De fysieke training maar ook de training die hele leven met
24 anderen met zich meebrengt. De uitdaging van het andere land, de andere cultuur, het andere ritme. Als ik het thuis allemaal zat ben, trek ik de
deur dicht en ben ik er even niet. Hier is die ruimte er veel minder en dat is
dus tegelijk een onderdeel van de opleiding. Het volledig accepteren van dat
wat er is op dit moment. Observeren zonder er een oordeel aan te hangen met
maar een doel; To go beyond. Niet meegaan in de verhalen van alledag, niet
meegaan in de emotie, niet meegaan in…
Soms lukt dat maar gisteren lukte dat absoluut niet. Er
gebeurde iets dat me volledig uit mijn dak liet gaan. De aanleiding zelf was te
lullig voor woorden. Iemand was tegen alle afspraken in voor mij de douche in
gepiept en dat stond me niet aan. Natuurlijk ging het niet om dit incident
alleen. Deze dame, ik heb haar herdoopt en de naam Princess of Sheba gegeven, heeft
sowieso schijt aan alles en omdat we allemaal overal beyond moeten gaan, is er
niemand die zijn bek opentrekt. Maar ik
was het zat en deed het dus wel. En toen de Princess zei dat ze van de mensen
compassion verwachtte voor haar feelings, ben ik maar even weggelopen en heb aan
de leraar gevraagd of we niet een lesje Gong Fu fighting konden inlassen want
sjonge, sjonge wat had ik een zin om haar de compassion even in haar face te
laten voelen.
En natuurlijk is dat een trigger, en ja ik mag wat met dat
gevoel doen maar daar had ik even helemaal geen zin in. Dus heb ik gisteren de
hele dag met een gezicht als een oorwurm rondgewandeld, klaar om iedereen die
ook maar een scheet zou laten een mep te verkopen en vooral mezelf erg in de
weg gezeten. Mijn energie holde achteruit en heb toch maar besloten om inderdaad beyond de
feeling te gaan kijken. Maar vandaag is onze vrije dag. De gevoelstemperatuur
is een graadje of 51 wat dus goed bij mijn verhitte stemming pas. Een aantal
malloten zijn lekker een stukje gaan hiken. Ik heb ze heel veel plezier gewenst
en ben richting de masseur gegaan. Die paste ook precies bij mijn stemming.
Geen sissy achtig geaai maar klein Chinees vrouwtje die alle pijnlijke plekjes
even goed wakker maakt. Alle lichaamsdelen, knokkels, ellebogen, knieën duwen
en trekken je lijf uit elkaar en het feest eindigt meer wandelmars over je rug.
En die massage van de voetzolen daar werd ik pas echt goed van wakker. Kortom,
aandacht in je buik en enjoy the pain. Alleen toen ze pal op mijn billen ging
zitten en vervolgens mijn bovenlichaam achterover trok, ontsnapte me een kleine
gil. Om daarna als herboren de deur uit
te wandelen. Rustig en zonder Gong Fu neigingen.
Maar nu ga ik wel even naar boven om te trainen. Eens kijken
wat er gebeurt als ik alles loslaat. Mijn ongeluk, the Princess of Sheba, mijn
stramme knieën enzovoort. Niet denken aan gisteren, niet aan morgen alleen maar
observeren wat er nu is. Morgen de eerste examens en het is toch zonde als ik
de boosheid meeneem in het opbouwen van mijn Qi veld.
Abonneren op:
Posts (Atom)