Het trainen neemt een groot deel van mijn tijd in beslag.
Vandaar dat de stilte deel 2 even op zich laat wachten. Dag 5 van de stilte is aangebroken en ineens
is daar een kink in de kabel. Een aantal mensen heeft blijkbaar besloten dat vier
dagen stilte genoeg is. En hoewel ze wel rekening proberen te houden met de
mensen die wel stil zijn, voel ik ineens ook onrust in mij. Wil ik dit wel!!
Een hele dag zitten en niets doen!!! IS
het niet een beetje zonde van mijn tijd, er is nog zoveel te leren en de dagen
hier vliegen voorbij. De verhuizing, het heen en weer reizen voor de
visumverlenging hebben ook veel tijd gekost. En morgen is het maandag, onze
enige vrije dag die nu ook niet doorgaat. Totdat ik hoor dat veel mensen ook
gewoon een vrije dag nemen. En de leraar, die eerst nog stellig beweerde dat we
geen vrije dag zouden hebben, is van
mening veranderd en nu is de maandag een free silence practice day. Dan word ik
nijdig want het is niet de eerste keer
dat er wat heen en weer gezwabberd wordt met wel of geen vrije dag en dat ben
ik zat. Alhoewel ik van plan ben om de volledige stilteperiode vol te maken,
neem ik de dag daarop toch een ander besluit. Ik ga de stad in met vier
anderen. Winkelen, iets waar ik eigenlijk niet zoveel mee heb maar iedereen
zegt dat het goed is om er even uit te zijn en ik weet zelf even niet zo goed
wat ik nu precies wil. We hebben een leuke dag. We komen een Duitse man tegen
die in Guilin woont en werkt en doe loodst ons naar een goede koffietent en een
goed restaurant voor de lunch. En r worden plannen gesmeed voor een weekend weg
volgende week. En ondertussen word de
verwarring in mij alleen maar groter. Een weekend weg betekent dat we extra
vrije dagen nemen. Dat terwijl we de leraren er op hebben aangesproken dat we
al zoveel dagen hebben gemist door verhuizing en andere zaken. Voor mij klopt
er dan iets niet. Als ik zeg dat ik vind dat we teveel dagen hebben gemist, dan
moet ik niet nog meer dagen missen als me dat toevallig even heel goed uitkomt.
Dat voelt voor mij niet zuiver. Op het moment dat ik de beslissing neem om niet
mee te gaan, voel ik dat het rustig in me word. Goede beslissing dus.
De dag erna is de laatste dag van de stilte maar ik ben
helemaal uit het proces, kan de rust niet vinden, ben emotioneel en wil acuut
naar huis. In een vlaag van helderheid
herken ik ineens het patroon. Emotioneel worden als het moeilijk is en
wegvluchten dat doe ik vaker om vervolgens braaf te doen wat ik diep van binnen
niet wil. Toch besluit ik ook nu om wel
weg te gaan. Ik pak mijn fiets en ga naar het eiland aan de overkant . Ik heb
mijn boek ´De hele olifant in beeld` bij me en besluit dat uit te lezen. Het is daar met het zonnetje op mijn gezicht
dat ik wel tot rust kom, dat het wel stil in mij wordt. Ik staar wat voor me
uit en gedachten ordenen zich als vanzelf. Dan lees ik weer wat om vervolgens
weer te staren. Totdat het plaatje compleet is. De emotionele reactie is
inderdaad een oud patroon. Een patroon dat misschien ooit nuttig is geweest
maar de vraag is of ik het nu nog nodig heb. Het antwoord is ook duidelijk,
NEE, in hoofdletters. Maar blijkbaar is het dusdanig ingesleten dat ik er toch
steeds op terugval. Met en diepe zucht , besluit ik het voor nu te laten
rusten. Het is bijna lunchtijd maar ik heb eigenlijk nog geen zin om terug te
gaan naar het centrum.
Tijdens al mijn overpeinzingen zijn er al een aantal
Chinese vrouwen geweest die contact wilden leggen. En hoewel we elkaar niet
verstaan, begrijpen we elkaar blijkbaar wel. Want op het moment dat ik een
diepe zucht slaak en achterover leun, voel ik twee handen in mijn nek die
stevig masseren. Als ik opkijk, zie ik de twee hele rustige ogen van de oude
Chinese dame die net nog tegenover me zat.
Ze gebaart dat ik mijn ogen dicht moet doen. Beetje bij beetje glijdt alle
spanning uit mijn schouders, uit mijn rug, uit mijn lijf. Na de massage nodigen
ze me uit aan tafel. Op het eiland staan tafels met grote wokbranders en
iedereen eet hier het voedsel dat is meegebracht. Ik besluit wat biertjes te
kopen voor bij het eten en zo heb ik een onverwacht lekker lunch in de
buitenlucht. Als ik daarna terug fiets kan ik de hele wereld aan. Rustig sluit
ik ook weer aan in de stille zaal voor de laatste uren van stilte.
Omdat
ik dit stuk achteraf schrijf weet ik nu dat deze dagen heel bijzonder zijn
geweest. Ook een keerpunt want sindsdien volg ik volledig mijn eigen spoor.
Voel ik wat goed is voor mij en handel ik daar ook meestal naar. De resultaten
daarvan zie ik terug in mijn beoefening. Ik ben krachtiger dan ik in jaren ben
geweest . De overtollige kilo’s zijn weg en ik heb al bijna twee maanden geen
hoofdpijn meer. Mijn balans is terug hoewel ik op dit moment, nu ik op een
diepere laag ben aangekomen, de staartjes daarvan weer tegenkom. Oude patronen
zijn vaak diep geworteld en je ruimt ze beetje bij beetje op. Ben benieuwd wat de laatste maand me nog gaat brengen.
