Een cadeautje bij het ontwaken

Ik ben een ochtendmens en kan intens genieten van die vroege, rustige momenten. Ook hier sta ik zo rond een uur of vijf op, zet een kopje thee en begeef me naar het dak. Op dat moment is het nog koel, donker en stil. Zittend op mijn krukje staar ik over de glinsterende rivier en luister ik naar de vissers die op het water slaan.  Genietend van mijn thee, zie ik hoe donker plaatsmaakt voor licht. 

Ik sta op en begin te trainen terwijl ik luister naar de geluiden die horen bij de ontwakende stad. In warme landen maak je gebruik van de koele uren. Mensen zwemmen nog even, doen hun ochtendgymnastiek op het tempelplein, praten (luid) met elkaar.  Sommige geluiden zijn inmiddels bekend. Zoals de man die elke ochtend stemtraining doet. Zijn AAAAAA, EEEE. OOOOO, YYYYYYY dragen ver over de rivier.

Tot voor kort bestond de ochtendtraining, net als de avondtraining uit een oefening, de three centers merge, soms voorafgegaan door een warming up. Die man met de stemtraining was een ijkpunt voor me geworden. Als hij begon, dan zat ons uur three centers er bijna op. Nu we wat verder in de training zijn, is het free practice.  We mogen zelf bepalen wat we doen omdat we als leraren in opleiding ook moeten leren om zonder gesproken instructie te trainen.

Vanochtend heb ik gekozen voor een aantal onderdelen uit de Body@Mind. Opeens, uit het  niets, begint er iemand te zingen. Het Chinese lied klinkt melancholiek maar de man die het ten gehore brengt, doet dat met volle overtuiging.  Zijn mooie stem vind haar weg naar mijn hart. In mij word het ineens heel erg stil……Totdat er iets begint te sprankelen. Champagnebubbeltjes die zich door mijn hele lijf lijken te verspreiden en mijn beweging voeden. Ineens lijkt het alsof er geen verschil meer is tussen mij en de omgeving. Klank, het ontwaken van de stad, hij, ik,  zijn geworden tot een eenheid in beweging.

Hoe lang deze ervaring heeft geduurd? Ik heb werkelijk geen idee. Was even volledig in het moment. Los van tijd en plaats.

Bewust-zijn en stilte part one

 In mijn vorige blog gaf ik het al aan. We mochten weer een aantal dagen stil zijn met zijn allen. Een dag of 7 dit keer. Dinsdag een half stille dag zodat iedereen die op de vrije dag niet geïnformeerd was even aan het idee kon wennen. Vanaf woensdag totale stilte. Wat een initiatief is van drie mensen wordt naadloos een groepsactiviteit.

Op dinsdag kregen we ook nog een korte lezing over stilte en de manieren om dat te beleven.  Je kan er strak mee om gaan.  Ga in kamer zitten waar niets is. Geen radio, geen TV, geen internet, niets, nada noppes en trek de deur dicht. Zorg er wel voor dat in deur een luikje zit waardoor een ander jouw eten en drinken naar binnen kan schuiven .Vervolgens ga je zitten, staan, liggen. Je richt  je aandacht naar binnen en doet verder helemaal niets. Vaak is er wel een begeleider die af-en-toe aanschuift ok te kijken hoe het met je gaat.,  Bij het vertellen van dit verhaal kwam er vrijwel direct een oud filmbeeld voorbij. Dat van Papillon die zittend in de isoleercel op het Duivelseiland zijn eten op de manier krijgt aangereikt.

Wij gaan er wat soepeler mee om. Ons wordt aangeraden om alle zaken die onze aandacht naar buiten trekken niet te doen. In ieder geval niet praten of op een andere manier contact met .de ander zoeken (oogcontact maken, aanraken, gekke bekken trekken en wat je nog meer kunt verzinnen). Lezen, schrijven, internet, muziek luisteren et cetera wordt sterk afgeraden. Hoe minder activiteit, hoe groter het effect van de stilte. Het gaat om het ervaren en leren beheersen van je mind.

In de trainingsuren verzamelen we zoals gebruikelijk in de practiceroom.  Ga staan, zitten of liggen en kies een houding de comfortabel is en fixeer die houding zo lang mogelijk. Beweeg niet, richt je aandacht naar binnen en denk niets. Als dat niets denken te lastig is dan kan je focussen op een punt in je lichaam, op je ademhaling, et cetera.  Kan je de gekozen houding niet langer volhouden, dan mag je uiteraard wisselen. En als je echt heel stijf wordt, dan maak je rustige bewegingen waarbij je aandacht volledig op de beweging richt.

Lijkt een eitje toch? Rustig tref ik mijn voorbereidingen voor mijn reis op weg naar het grote niets. Drie rubbermatjes in elkaar haken op de stenen vloer. Mijn yogamatje eroverheen. Een kussen om te zitten en een pittenkussen voor onder mijn hoofd als ik wil liggen. Omdat het de eerste dag is, leidt de leraar ons met een gesproken instructie in de Qigong staat (een staat van alert bewustzijn)  waarbij we nog wat tips meekrijgen ook. De dagen daarna moeten we ook dit zelf doen.

Relax, enjoy en daar zit je dan. Omdat ik bedacht heb dat deze dagen ook bij uitstek geschikt voor het verbeteren van lotus-sitting skills, heb ik gekozen voor de kleermakerszit.  Rechtop zittend laat ik me meevoeren naar Neverland en dan wordt het stil. Totdat na een minuut of vijf mijn rechter grote teen begint te jeuken. Laat dat nou net de voet zijn die ik met veel moeite onder mijn linkerbeen heb geperst. Krabben is geen optie want ik zit stil en die ervaring wil ik niet doorbreken.  Beetje zonde als ik in mijn eerste stap op weg naar verlichting al afhaak. Laat gaan,  adem in, adem uit en na een korte opleving van hele erge jeuk, verdwijnt deze zonder dat ik ook maar vin verroerd heb. De eerste hindernis op weg naar verlichting met succes genomen.

Rustig zit ik verder met mijn ogen dicht. Maar dan blijkt dat niet praten niet automatisch betekent dat het ook stil wordt . In mijn hoofd is het heel erg druk. Ik boek mijn binnenlandse vlucht voor de terugreis om. Ben al aan het bedenken wat ik met Kerst ga doen. Maak in gedachten een  to-do lijst voor als ik straks terug ben in Nederland.  Plan ook alvast mijn agenda vol met bezoekjes aan iedereen die ik zes maanden niet gezien heb. En iedere keer als ik me bewust wordt van mijn eigen gedachten……..adem in…….adem uit……..stilte….volgende gedachtenaanval.

Als alle praktische zaken doordacht zijn,  verleg ik mijn aandacht naar schrijven. Hoe ga ik deze prachtige reis op weg naar verlichting onder woorden brengen?  Om  gered te worden door mijn humor die me er in gedachten op wijst dat er weinig te vertellen valt als ik nu niet als de sodemieter mijn gedachtenwoordenstroom tot stilte maan. Adem in…….adem uit……..stilte. Nog steeds in kleermakerszit zit ik rustig verder.

Mijn voeten doen inmiddels heel erg zeer en lijken afgekneld. Ik moet de neiging weerstaan om mijn ogen open te doen om te kijken of ze al lichtblauw zijn. Om de aandacht van de pijn af te leiden, stort ik me in gedachten op het zoeken naar overeenkomsten tussen het Amerikaanse Halloween en het Nederlandse Sint Maarten. Altijd nuttig om te weten. Die voeten doen wel erg zeer en mijn liezen gaan meedoen. Stiekem probeer ik met een half oog op de klok te kijken om te kunnen beoordelen of ik het mij gestelde quotum (twee uur onbewogen blijven zitten in kleermakerszit) al heb gehaald. Tot mijn grote ergernis kom ik erachter dat ik met mijn rug naar de klok ben gaan zitten. Moet ik bij de volgende sessie toch even anders doen. Als ik me uiteindelijk uitvouw om te gaan liggen, zie ik dat mijn reis tot dusver 40 minuten heeft geduurd.  Nog twee uur en 10 minuten tot de lunch.

Gelukkig word ik tussendoor nog een keer gered omdat we en groupe worden doorbewogen. En dan blijkt dat het stil worden in de beweging me wel heel makkelijk afgaat. Volledig geconcentreerd doe ik de bent-body arch back en reik ik van binnenuit naar de oneindigheid.  De gedachten blijven weg en  er is ruimte. Voor ik het weet is er een uur voorbij.

Het patroon  zoals ik het hierboven beschrijf, houd de eerste paar dagen aan. Weliswaar iets rustiger, minder gedachten en minder heftig maar stil in mij wordt het niet. Alleen als ik beweeg ervaar ik de rust.  Wat me wel opvalt is dat ik het helemaal niet erg vind om niet te praten.  Ook internet,  sociale netwerken, boeken en schrijven kan ik makkelijk links laten liggen. Het enige wat me wel bezighoud is mijn mail. En die lees ik dan ook een keer om tot de ontdekking komen dat er heel weinig in mijn mailbox ligt dat niet kan wachten. Het is de vierde dag van de stilteperiode als tijdens een van de sessies me een droom van jaren geleden te binnen schiet:

In mijn droom ben ik een heel klein meisje met grote donkere ogen, lange donkere krullen , heb ik een wit jurkje aan en sta ik aan de voet van een hele lange trap. De trap doet mij heel sterk denken aan de trappen zoals je die ziet bij het Chichèn Itzá complex. Wat me verder opvalt is de immens blauwe kleur van de lucht en het intense groen van de bomen die aan weerszijden van de trap staan.

Vastberaden beklim ik de trap en het gaat verbazingwekkend gemakkelijk. Als ik boven aan kom stap ik op een groot rond plateau waarop in het midden een gouden troon staat. Op die troon zit een koningin die heel erg lijkt op Nefertete. Ze is gekleed in het rood en heeft een goud met rood hoofddeksel op. Zonder aarzeling klim ik bij haar op schoot  en op dat moment begint het plateau te draaien, steeds harder en harder. In eerste instantie houd ik me stevig vast aan de koningin maar er komt een moment dat ik loslaat en dan word ik als het ware gelanceerd en zweef ik in het luchtledige. Om me heen is het donkerblauw en er zijn miljoenen en miljoenen sterren. Ik raak ze aan, zweef van de een naar de ander, speel ermee, buitel, maak een koprol, een duikvlucht, pijlsnel weer omhoog en vind het allemaal even leuk. Door het heelal klinkt ineens mijn lach en ik word op dat moment ook in het echt lachend- wakker.

Ik slaak een zucht van verlichting en op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Ik kan me het gevoel van totale vrijheid nog zo goed herinneren. Tegelijk verandert er ook iets in mij en resoluut besluit ik om de laatste dagen van de stilte alle goals los te laten.  Ik draai een kwartslag zodat ik met rug tegen een pilaar kan leunen als ik sit straight zat ben. Pak even een extra kussentje voor onder mijn billen en leg mijn benen recht vooruit op het pittenkussentje. Om vervolgens drie uur lang onbeweeglijk te blijven zitten zonder de behoefte om te bewegen en met slechts een enkele losse gedachte. De stilte in mij is daar.

Wordt vervolgd

Radiostilte

Mijn laatste blog is langer dan een maand geleden. Een radiostilte die op een hele natuurlijke manier is ontstaan en verschillende oorzaken heeft.

Verhuizen?

Stel je voor, op vrijdagvond vertrek je als groep naar de rivier voor de avondtraining. Na de avondtraining meld onze leraar dat er een prachtig nieuw centrum in Guilin is gevonden en we mogen kiezen. Willen we maandag of dinsdag op de trein stappen. 

 

Het was even stil maar toen barstte het tumult los. Twee dagen is veel te weinig, we moeten pakken, afscheid nemen van onze nieuw gemaakte vrienden en ons mentaal voorbereiden, et cetera. Maar ook hele zinnige vragen. Het Wudang gebied heeft namelijk een aparte status in China en daardoor is voor buitenlanders relatief gemakkelijk om een visum verlenging te krijgen. Is dat in Guilin ook zo? Volgens de leraren was dat geen probleem en anders konden we naar Hong Kong  reizen om daar een nieuw visum aan te vragen. 

 

Uiteindelijk werd de verhuizing gepland op donderdag, ook omdat er eerder niet voldoende treintickets beschikbaar waren. En mensen met veel bagage konden een gedeelte per post versturen want teveel bagage in de trein is niet handig. Hoe onhandig dat is zou later blijken.  En wat was ik blij dat ik voorafgaand aan deze reis had besloten om niet teveel mee te nemen.  Het maakte mijn reis een stuk makkelijker.

 

De treinreis

De treinreis zelf verliep in twee delen. Om 17.00 uur vanuit Wudangshan naar Wuhan. Een reis van iets eer dan 5 uur en we hadden plaatsen in het slaapgedeelte. Allemaal lowsleepers, zoals dat heet. Dit gedeelte van de reis verliep heel erg relaxed. We konden lekker rechtop in onze bedjes zitten en er was ruimte zat voor alle bagage.. Want er waren toch mensen die niets per post wilden versturen en zich dus suf zeulden. In eerste instantie dacht ik nog aan helpen  maar dat idee heb ik heel snel laten varen. Uiteindelijk was ons gevraagd om niet teveel in de trein mee te nemen en met het negeren van dat advies maak je  een keuze waarvan je dan –in dit geval ook letterlijk- de consequenties zelf mag dragen.

 

In Wuhan moesten we een paar uur wachten op onze aansluiting naar Guilin. Onze trein zou rond middernacht vertrekken. Voor dit gedeelte van de reis was het niet gelukt om slaapplaatsen te boelen. Wuhan-Guilin en verder is een druk traject en in de nachttrein zijn de slaapplaatsen zo weg.  Ons wachtte dus een zit van ongeveer 15 uur. En zitten is dan betrekkelijk want er zijn ook mensen die staanplaatsen kopen en toevallig op jouw stoel terechtkomen. Dan kost het soms wat moeite on ze duidelijk te maken dat je toch wilt zitten. En dan hebben we het nog niet over mensen die hun slapende kinderen op jouw stoel leggen  en  niet willen verplaatsen (voor kinderen wordt meestal geen plaats gekocht, die zitten op schoot of worden ergen neergelegd).  Wat was ik blij met mijn Chinese  leraar want zelf kon ik het dus niet opbrengen om echt van mensen te verlangen dat ze hun slapende kind zouden oppakken. Maar het alternatief,  15 uur ontspannen staan, is ook een uitdaging.  En hoewel volgens de leraren alles practice is, vind ik die uitdaging toch net een brug te ver.

 

Ingeklemd tussen twee Chinese mensen in de nachttrein. Met mijn 1.74 meter ben ik lang voor Chinese begrippen en in de trein merkte ik daar voor het eerst iets van. De beenruimte was beperkt. En werd nog beperkter omdat de mevrouw tegenover mij twee kinderen bij zich had waarvan er één op de grond lag. Het gangpad was inmiddels ook bezet met krukjes, matjes en slapende en hangende mensen met een staanplaats. Het even lekker de benen strekken en een stukje lopen werd daardoor geen echt een alternatief voor zitten.

Op basis van deze constateringen bleef er dus maar een mogelijkheid over. Diep ademhalen, rustig blijven zitten en intens dankbaar zijn dat je een makkelijke slaper bent. De mensen naast mij hadden inmiddels al hun hoofd op mijn schouder gelegd en waren in dromenland. Rondom mij zag ik dat ook gebeuren dus vleide ik mijn hoofd ook maar op een vreemde schouder om flink wat uren later enigszins stijf maar toch wel uitgerust wakker te worden.   De eerste zeven uur van de treinreis zaten erop. De trein ontwaakt langzaam en ik begin aan mijn volgende avontuur, een toiletbezoek. Door mijn groepsgenoten werd ik al gewaarschuwd dat dit niet echt een pretje was.  Maar wat moet, moet en opnieuw was ik blij met een beperking  van mijn ongeval twee jaar geleden. Mijn beperkte reukvermogen maakte het bezoek een stuk makkelijker. En ach, in Nederlandse treinen zijn de toiletten ook niet altijd even schoon alleen zijn de treinreizen een stuk korter en kies je dus makkelijker voor even ophouden.

 

Wat heel goed geregeld is in Chinese treinen is het eten en drinken. Om de haverklap komen er karretjes langs met vers fruit, maaltijden en drankjes. Maar ook karretjes met oplaadapparaten voor je mobiele telefoon, manicuresetjes, speelgoed en alles wat je nog meer kunt verkopen aan mensen op reis zoals krukjes voor mensen met een staanplaats. Omdat slaaptijd over was, verdwenen er veel matjes uit het gangpad en mensen schuiven dan gewoon even tussen de stoelen als er weer een karretje langs moet en dat maakt het gezellig druk in zo’n trein.  Inmiddels word het ook duidelijk dat er buitenlanders in de trein zitten en dat geeft een nieuwe dimensie aan reizen. Iedereen die een paar woorden Engels spreekt en zijn Engels graag wil oefenen, komt langs voor een praatje. En tussen  al die “Hello how ale you, whats youl name en where are you flom” gesprekjes komen er ook juweeltjes voorbij. 

 

Zoals die ene student die op weg is naar huis. Ik zag hem al langer kijken en moed verzamelen.  En uiteindelijk, toen ik even op de benenstrekplek stond, waagde hij de sprong en sprak me aan. Bescheiden, bloednerveus omdat hij op de universiteit weliswaar Engels had geleerd maar dit nog niet in de praktijk had gebracht en met zijn mobiele telefoon in de hand omdat die woorden die hij niet kon vinden op te zoeken. En als er een schaap over de dam is volgen er meer dus al gauw was in gesprek met een aantal jonge mensen over leven in China, hun dromen en alles wat verder langs komt.

 

Het leven in China is hard. Het is niet vanzelfsprekend dat je word toegelaten op een( goede) universiteit. Je onderscheiden is van groot belang want werk is lastig te vinden. En als je familie niet zo’n groot “netwerk” heeft, wordt het nog lastiger. De druk van de familie op deze jonge mensen is groot. Want als zij goed terecht komen, heeft de familie het ook goed. Het is daarom dat veel van deze mensen dromen van een studie in het buitenland. Niet alleen omdat ze net als alle andere jonge mensen graag hun horizon willen verbreden maar ook omdat studeren in het buitenland een stuk vrijheid geeft. Een adempauze, even geen druk.. Wat me in het gesprek verder ook duidelijk wordt, is dat de dromen van deze jonge mensen hier niet zo heel veel verschillen  van de dromen van jonge mensen in ons land. Je kan het als volgt samenvatten;  Ze willen een goed leven en de vrijheid om hun eigen keuzen te maken. Wat mensen hier niet doen is klagen. Ze benoemen wat er is (of niet) en leven ermee. 

 

Aankomst in Guilin?

Na een reis van ruim 24 uur komen we dan aan in het nieuwe centrum. Op weg van het station naar het centrum voelt voor mij als thuiskomen. Het is hier ook warm maar de warmte is anders en doet me denken aan Aruba. De straten in Guilin zijn veel ruimer van opzet  dan in Wudangshan en sommige straten hebben de uitstraling van een badplaats. Het centrum zelf is ook groter. Daar waar het centrum in Wudangshan meer “thuiskarakter” had, is mijn eerste gevoel bij dit centrum dat van een kostschool. Twee gebouwen met lange gangen met kamers. 

 

Het centrum ligt aan een rivier en mijn hart gaat open bij het horen van de zwemgeluiden en alles wat daarbij hoort. Een karaokebar, veel mensen en bootjes varen af- en-aan.  Het landschap is een stuk minder bergachtig, alhowel ik ze heuvels aan de andere kant van de rivier wel zie ik liggen. Het centrum zelf is redelijk nieuw en niet ingewoond” zoals in Wudangshan. Maar aan alles kan je zien en merken dat er heel hard is gewerkt om het  zo comfortabel voor ons te maken.  Dat niet iedereen dat vind, wordt al snel duidelijk en het is niet voor het eerst dat het geklaag en gezeur van met name de Nederlanders en de Belgen me echt stoort.  De reputatie dat we een moppervolk zin is volkomen terecht  en wordt volledig waargemaakt.

 

Het is op dat moment dat ik de beslissing neem om me iets mee terug te trekken en me te concentreren op mijn eigen training.. Omdat we in het nieuwe centrum allemaal een eigen kamer hebben en dat er geen gezamenlijke `huiskamer´ is maakt het ook makkelijk. Deze beslissing in combinatie met het feit dat de internetverbinding hier een stuk minder stabiel is, zorgden er ook voor dat ik niet heel veel online ben geweest. Gewoon omdat ik geen zin om met een heleboel mensen op de trap te zitten om te kijken of ik nu wel op internet kom.

 

Deze periode  van naar binnen gaan heeft me wel goed gedaan. Toevallig viel dit samen met het aanleren van  de Five Hunyuan form (level 3). In deze vorm werk je met je emoties en dat bracht veel in beweging. Mijn single room was wel van korte duur want gedurende deze drie weken had ik een nieuwe roommate. Weer wennen  maar het klikte goed. Toch ben ik nu wel heel blij dat ook dit achter de rug is. Alle retreat/workshopdeelnemers zijn weg en ik heb mijn eigen kamer. Heb deze ook gelijk een beetje ingericht. Een kleedje gekocht, een plantje en wat snuisterijtjes die mijn kamer de laatste 12 weken tot thuis maken.

 

Fietsen

Wat doe je als rechtgeaarde Hollandse als je in een vlak gebeid komt. Juist ja, dan koop je een fiets. Voor het riante bedrag van ongeveer € 50,00 heb ik een nieuwe fiets gekocht.  Dat geeft vrijheid. De weg hier is heel makkelijk te vinden en ik inmiddels ook een schoon zwemplekje in de rivier ontdekt waar ik na een hete dag kan afkoelen. Want warm is,. De gemiddelde temperatuur ligt rond de 40 graden.  Er zijn mensen die niet durven zwemmen in de rivier omdat deze ook wordt gebruikt om kleding te wassen, de  buffels te laten zwemmen, motoren en fietsen af te sponsen en ga zo maar door. Iemand had ook een dode hond zien drijven. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ook wel even goed heb gekeken. Op plekken war het water in de rivier niet stroomt, zwem ik niet. Maar er zijn genoeg plekken waar het water wel stroomt en als daar legio Chinezen zwemmen waarom zou ik het dan niet doen.

 

Vakantiegevoel

Omdat je aan de rivier zit en door de ruime opzet en het feit dat in de omgeving meer toeristische plekken zijn dan in Wudangshan, merk je dat het vakantiegevoel bij veel mensen toeslaat. De groep valt een beetje uit elkaar. Mensen zijn moe en slaan vaker een training over. Het is of de rek er een beetje uit is. Er zijn meer mensen verkouden, een beetje ziek of heel erg moe.. Bij mij gebeurt precies het omgekeerde. Daar waar ik de eerste maanden de ene na de andere Qi-reactie had, voel ik me nu heel erg  krachtig  en heb ik de behoefte om mijn trainingen te intensiveren.

 

Visumperikelen

Dat de verhuizing veel onrust bracht in de groep is een feit en het lijkt trendsettend. De verlenging van het visum van twee groepsgenoten wordt geweigerd. Na veel regelen komt het toch nog goed maar het hek is  wel van de dam is want dit is precies waar voorafgaand aan de verhuizing veel vragen voer zijn gesteld. En ons werd verzekerd dat dit geen problemen zou geven.  Dus is er oproer en veel onderling gespeculeer en geklets. Niks consciousness.

 

Achteraf blijkt de weigering het gevolg van een nieuwe wet die de week ervoor is ingevoerd. De Chinese overheid is wat strenger geworden.  Iets wat onze leraren ook niet heb ben kunnen voorzien.  En na veel vergaderen, overleggen en iedereen die zich overal mee bemoeit, wordt het duidelijk dat ook wij terug moeten naar Wudangshan voor het verlengen van onze visa begin augustus. 

 

Dan wordt ook duidelijk hoeveel mensen een trauma hebben opgelopen van de eerste treinreis en deze melding geeft dan ook veel commotie. Omdat het hier toevallig alle “Hollanders” zijn die tegelijk hun visum is dit voor de rest van de groep heel erg duidelijk. Uiteindelijk gaan we met zijn allen op maandag weg om dan woensdag de trein weer terug te pakken. Twee keer een treinreis van 24 uur in vier dagen tijd. Uiteraard vind ik dat ook veel maar mede door het naar binnen, blijf ik er kalm onder. Wat moet, moet en we hebben mazzel dat we dit maar één keer hoeven te doen omdat ze zo vriendelijk zijn om ons wel een verlenging voor drie maande te geven. 

 

Over de helft

Inmiddels zijn we een paar weken verder en is alleen de zes maanden groep nog in het centrum aanwezig. Ik geniet van mijn eigen plek en heb een nieuw ritme gevonden. Naast de reguliere lessen train ik veel zelf.  We hebben de afgelopen weken heel veel boeiende lezingen gehad en veel geleerd. Hierover schrijf ik later meer maar ik wil het eerst even goed tot me laten doordringen.

 

Internet is nog steeds niet heel erg stabiel dus als ik iets wil plaatsen of mijn mail wil lezen dan die ik veelal ’s nachts. Omdat het in Nederland zes uur vroeger plan ik de Skype afspraken dus ook tussen 4 en 5 uur ’s morgens. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik verbinding krijg.

 

Rust en stilte

Nu alle visumperikelen achter de rug zijn, merk je dat de groep langzaam rustiger wordt. Ook het besef dat we nu echt aan onze laatste weken bezig zijn, zorgt ervoor dat vrijwel iedereen weer een beetje 'bij de les' komt. Het iets koelere weer (het is maar 27  graden en het regent) helpt ook mee Geloof het of niet, ik heb het koud.  Na al maanden van 40 graden en hoger, heb ik gisterenavond een vestje aangetrokken.

 

Ik  heb mijn draai gevonden.  Het zal jullie niet verbazen als ik vertel dat ik de meeste tijd kwijt ben met trainen.  Ik heb een schema gevonden dat werkt voor mij. ’s Morgens train ik van 5.00 tot ongeveer 7.45 (vanaf 6.30 is het groepstraining). Daarna is het ontbijten en van 9.00 tot 12.00 hebben we weer training.  Dan ga ik eten en rusten en van 1330 tot ongeveer 14.15 train ik weer voor mezelf. Dan van 15.00 tot 18.00 uur les.  Vanaf 19.30 tot ongeveer 21.30 uur sta ik dan in  de 3CM, een staande meditatie. Daarna is het tijd om af te bouwen en te slapen. Het intensieve trainen doet me goed. Ik word met de dag rustiger en sterker.

 

Daar komt vanaf woensdag een nieuwe uitdaging bij. We gaan een stilteperiode van 7 tot 10 dagen in. Niet praten, niet lezen, geen muziek, geen internet. Alleen maar trainen en zijn in stilte. Uiteraard ga ik jullie later vertellen wat deze periode me heeft gebracht maar voor nu wordt het weer even stil.

 

Tot gauw en een dikke kus voor iedereen. Ik geniet ontzettend van alle lieve berichtjes van iedereen.