Hitte kent veel vormen

De tijd vliegt. Het is twee weken gelden dat ik mijn laatste blog schreef en ik zit nu twee maanden in China.  Ik moet zeggen, de reacties op mijn laatste blog hebben me verbaasd.  Terugkijkend ben ik zelf helemaal niet  blij met mijn manier van reageren.  Grenzen aangeven is prima maar de wijze waarop ik dat deed was ronduit overpowering. Ik stoof een slaapkamer binnen, maakte me groot, was verbaal duidelijk aanwezig en toen ze niet direct reageerde zoals ik dat wenste, pakte ik haar pols om mijn betoog kracht bij te zetten. 

Ben ik er iets mee opgeschoten. Eigenlijk niet.  Om van het gezeur af te zijn, heb ik geaccepteerd dat de douchevolgorde veranderde. Ik douche dus nu als tweede. En zeker de eerste dagen heeft dat bij mij voor veel  irritatie gezorgd. Niet zozeer de volgorde maar het feit dat Princess ogenschijnlijk zich nergens iets van aan trok en rustig een uur onder de douche bleef  hangen als ze dat nodig had. En als je van 8.45 uur tot 9.00 uur hebt om te ontbijten terwijl er ook drie personen willen douchen en de andere drie in ieder geval even hun tanden willen poetsen, haren willen kammen en gebruik willen maken van het toilet dat in dezelfde douche zit, loopt dat ergens scheef.

 

Gelukkig viel dat nu ook de anderen op en inmiddels is  de afspraak gemaakt dat douchen ’s morgens maximaal  10 maar dan ook echt maximaal 10 minuten duurt.  Als je uitgebreid wil badderen, doe je dat op een rustiger moment. Om bij te douchen te blijven, ik vraag me soms af of dat nu met deze hitte überhaupt zinvol is. Op het moment dat ik onder de koude douche vandaan kom, gutst het zweet alweer naar beneden, zelfs als ik alleen maar sta. Hoe dan ook, ben je de hele dag doorweekt.

 

Maar zoals zo vaak bij een thema. Als je er iets mee moet , komt het terug en in de week na het incident viel het me opvallend vaak op hoezeer wij Westerse mensen  alles ter discussie stellen.  We hebben werkelijk overal een mening over en ventileren die te pas en te onpas. In dit kader een  ander voorbeeld. Vorige week zijn we als groep een paar dagen in de bergen geweest. Op we g naar de bergen werd er een tussenstop gemaakt om een tempel te bezichtigen. En tijdens dit bezoek werden we voor de volgende keuze gesteld:

• Je kon deelnemen aan een theeceremonie
• Je kon een staande meditatie doen op het tempelplein

Beiden was geen optie die werd gegeven. Verwarring alom want een aantal mensen wilden het allebei. Dus werd er eerst een tijdje gediscussieerd of we het echt niet allebei konden doen. Niet dus en uiteindelijk kozen mensen dan toch maar.  Zelf had ik direct besloten om mee te doen aan de staande meditatie maar omdat de ergernis in mij inmiddels hoog was opgelopen, kostte het me veel moeite om daar echt van te genieten. De rest van de dag raakte ik alleen maar meer geïrriteerd. En dat zorgde er weer voor dat ik helemaal geen zin meer had om deel uit te maken van de groep, dat ik iedereen een eind van me af wou slingeren maar vooral dat ik alleen wilde zijn en het liefst ook nog thuis.  Zo zei ik boos tegen de leraar dat ik nog helemaal niet wist of ik überhaupt nog wel ging deelnemen aan het programma. En besloot ik om de middagtraining lekker op mijn hotelkamer te blijven.  Met drie repen chocola en thee die ik inmiddels ergens op de kop had getikt. 

 

Tsjaa en dan zit je daar alleen op een hotelkamer die niet direct stemming verhogend werkt.  Je opent je mailbox en ziet een berichtje van een vriendinnetje waar nu net de woorden in staan die je op dat moment nodig hebt. Alsof ze je op grote afstand heeft aangevoeld.  Dat samen met de chocola geeft even een boost .  Maar liggend op je bed komt uiteindelijk onvermijdelijk dat stemmetje: “Waarom reageer ik nu zo heftig op relatief kleine dingen”.  Een vraag waarop ik heel veel antwoorden heb  die ervoor zorgen dat ik mijn reactie heel verklaarbaar en heel legitiem vind.  Het stemmetje weer: “Is dat echt zo”.  Een spelletje dat een tijdje doorgaat maar uiteindelijk komt dan toch het hoge woord eruit. Ik ben gewoon bang.

 

Ik weet dat we de volgende dag naar de Golden Summit gaan lopen. En lopen op een berg vind ik niet leuk. Omhoog gaat nog wel maar naar beneden schijt ik zeven kleuren.  Dat alles nog los van het feit dat ik het nut van eerst 1500 meter omhoog klimmen om daarna 1500 meter te dalen en uiteindelijk uit te komen op het punt waarvan je vertrokken bent en dat alles bij een temperatuur die kan oplopen tot  een graadje of 34, ook niet echt zie. Het geen in mijn ogen een goede reden is om nog een dag alleen op een troosteloze hotelkamer  te blijven  Maar ja, wat is he nut van kilometers zwemmen in zee, iets dat ik wel plezierig vind omdat ik me in water heel veilig voel. 

 

Het stemmetje blijft zeuren. Jaaaahhhh,  er zijn nog veel meer situaties waarin ik bang ben. Ik ben bang dat ii niet gezien word. Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben. Ik ben bang dat ik de verkeerde keuzes maak, ik ben bang dat........... En terugkijkend vind ik al deze angsten ook heel legitiem. Het stemmetje weer: ”Is het NU ook nog  legitiem”. Stilte want op deze vraag weet ik niet direct het antwoord.

 

De periode daarna krijg ik volop de gelegenheid om dat antwoord te vinden. Want uiteraard ga ik de volgende dag gewoon de Golden Summit lopen (ik ga echt niet als een Sissy met het kabelbaantje omhoog om vervolgens op de rest van de groep te wachten). En ja ik ben onhandig, struikel over mijn eigen voeten en donder een paar keer bijna voorover. Om uiteindelijk zonder noemenswaardig letsel boven te komen.  Na een pauze vangt dan de weg naar beneden aan. En hoewel ik voor een groot deel van de omgeving niet zie omdat ik gefixeerd ben op de traptreden (bij 3682 ben ik gestopt met tellen)  kom ik ook veilig beneden.  Ik ben blij, trots en  klop ik zo enthousiast het lopen uit mijn benen dat ik de volgende ochtend onder de blauwe plekken wakker word.  En ‘s middags word ik opnieuw overvallen door een enorme migraineaanval.

 

Als ik de volgende ochtend weer wat opgeknapt ben, wacht mij de volgende verrassing. In de vroege ochtendtraining wordt aangekondigd dat we vanaf nu drie dagen in stilte doorbrengen. En heel Westers word i op dat moment heel erg boos dat we hierop niet zijn voorbereid. Dat het niet even met ins is overlegd. Overigens ben ik daar niet de enige in  hoor. Het is weekend e veel mensen hebben dan Skype afspraken met thuis.  Iets wat niet door kan gaan omdat ze de WIFI er ook uit gooien. Day wil zeggen, een van de netwerken en wij zijn er al vrij snel achter dat contact met de buitenwereld op een andere manier wel mogelijk is. 

 

Wat stilte met je doet is een blog die later volgt.  Het is nu een dag geleden en langzamerhand begint voor mij duidelijk te worden hoeveel nieuwe inzichten het me heeft gebracht. Ben ik ineens een heel ander mens?  Hmmm, van binnen zijn er  een aantal dingen flink door elkaar geschud maar mijn oude patroon is hardnekkig.  Zo  zei een van mijn groepsgenoten na de stiltedagen dat ze het zo fijn zou vinden als we de opgebouwde stilte nog even zouden vasthouden. Mijn eerste reactie van binnen: Tuurlijk schat, we trekken een Chinese pyjama aan, praten een dagen niet, vertragen op alle fronten ons tempo en doen uiteindelijk een dag helemaal niets.  En dan zijn we verlicht,  brengen onze boodschap naar de buitenwereld en alles sal reg kom.  Het enige verschil is dat ik het nu niet uitgeflapt heb. Maar een paar uur  ik heb me wel later heb ik me wel laten verleiden tot een forse FB discussie waar ik onwijs veel spijt van heb. Een gevalletje oververhitting??? Gewoon hardleers????

 

To be continued . Nog vier maanden te gaan.