Over een kluizenaar en ouders

 De tweede dag in de Wudang Mountains was koud en vooral heel erg nat. Toch trokken we erop uit en met al die trappen wordt je dan vanzelf warm. Onze eerste doel was de verblijfplaats van een kluizenaar. Een man die al jaren in “afzondering” leeft. Afzondering bewust tussen aanhalingstekens want deze man krijgt erg veel bezoek van passanten. En hij ontvangt je alsof je op audiëntie komt. Hij vertelde iets over het Daoïsme en we kregen allemaal drie hazelnoten mee die ons, als we ze opeten, een sterk gestel geven. Op zijn terras mochten we vervolgens onze eerste practice doen. In een flashback gingen mijn gedachten naar een Volle Maan bijeenkomst van het Instituut jaren geleden. Totaal verregend in de Soesterduinen. Ook toen was ik koud en nat maar wel heel erg blij van binnen. Zoals ik ook nu heel erg blij van binnen ben.

We vervolgden onze weg naar beneden via een heel steil en heel erg smal trappetje. Ik heb schoenmaat 42 en mijn voet paste half op een trede. Omdat het ook redelijk glad was, betekende dat goed uitkijken. En daar ergens halverwege, zag ik ineens een uil. Onbewogen staarde hij me aan. Helaas had ik mijn camera uit voorzorg goed opgeborgen in mijn rugzak en kon ik deze niet snel genoeg pakken om een foto te maken.

Ons einddoel was een klooster waar we ook de lunch zouden gebruiken. We bekeken de verschillende tempels en in elke tempel stond een thema uit het Daoïsme centraal. Bij de “familietempel” vertelde onze leraar het volgende verhaal. In China hebben kinderen de plicht om hun ouders te verzorgen. Respect voor ouders is diepgeworteld in de cultuur. Respect omdat zij degenen zijn die je het leven hebben gegeven.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en tijdens de lunch heb ik daarom nog even doorgevraagd.  Nieuw leven ontstaat door versmelting van een eicel en een zaadcel. Op het moment dat versmelting een feit is, vind ook gelijk de eerste (energetische) transformatie plaats en is de blauwdruk van de mens die jij zult zijn een feit. Maar in jou zitten nog steeds de elementen van je (voor)ouders. Dit geheel wordt ook wel prenatale Jing of geboorte energie genoemd.

Heel lang werd er in de Chinese Geneeskunde ook gedacht dat deze geboorte energie je constitutie bepaalde. Dat was je basisenergie en die je kan goed houden door goed voor jezelf te zorgen (goede voeding, voldoende rust, voldoende beweging) maar verder was dat het potje waar je het mee moest doen. Recente onderzoeken wijzen echter uit dat je de geboorte energie wel degelijk kunt transformeren en kwalitatief beter kunt maken.

Maar wat heeft geboorte energie nu met het eren van je ouders te maken. Nou alles dus. Als je je ouders eert omdat zij je het leven hebben gegeven, eer je daarmee ook je eigen roots, je geboorte energie. En dat is weer goed voor je gezondheid.

Nieuwe foto's zijn onderweg

Trappen, trappen en nog eens trappen

De afgelopen dagen verbleven we in de Wudangmountains. Nu een nationaal park maar al eeuwenlang de bakermat van verschillende vormen van Qigong practice. Het hart van de Wudangmountains is de Golden Peak. De bergen rondom de Golden Peak wijzen allemaal met hun top naar de Golden Peak. Samen vormen ze een lotusbloem die gevuld is met een hele speciale energie die je uitnodigt om je eigen beoefening te verfijnen. En omdat hier al heel lang Qigong beoefend wordt, is dat energieveld verrijkt met de informatie die de kwaliteit van je Qigong beoefening heel snel kan verbeteren als je je met het energieveld van al die beoefenaars verbindt.  Je lichaam herkent de informatie en handelt daarnaar.  De reactie van een lichaam als je mensen vraagt om in een denkbeeldige citroen te bijten wijkt niet af van de reactie van het lichaam dat echt in die citroen bijt. Glimlachten kan ervoor kan zorgen dat je je ook echt beter voelt. Dat je uitstraling, je energie, verandert. Blijkbaar heeft ons lichaam, hebben onze cellen, een geheugen.

Uitgaande van de Chinese manier van kijken, ontstaan we allemaal uit Dao, de leegte die in potentie alles in zich heeft.   Dao splitste zich in tweeën en zo ontstonden Hemel en Aarde ook wel bekend als Yin en Yang, Mannelijk en Vrouwelijk, Creatie en Voeding om er maar een paar te noemen. Twee-eenheden, elke met hun eigen karakteristieken maar  onlosmakelijk verbonden in Dao. Niet statisch maar polen in beweging die elkaar aanvullen en in elkaar overgaan. Het is uit de beweging dat materie ontstaat. Het is in de beweging dat materie verdwijnt. Het is de beweging die nu plaatsvind.

Twee wordt drie. Tussen Hemel en Aarde verschijnt de mens.  De  drie-eenheid  in Dao is geboren. Een drie-eenheid die je in vrijwel alle religies tegenkomt. Een eenheid waarin je onafhankelijk bent zonder je verbinding met het grotere geheel te verliezen. Meebewegen in het ritme van de natuur.

Een blauwdruk van leven zoals het bedoeld is. Bij hele kleine kinderen kan je dat goed zien. Heel hard huilen kan zomaar overgaan in heel hard lachen. Als ze ergens mee bezig zijn, gaan ze daar volledig in op……totdat het volgende moment zich aandient. Ze onderzoeken, voelen, ruiken en ervaren. En zo ontdekken ze dat huilen kan betekenen dat er iemand naar je toekomt, worden ze ergens bij weggehaald omdat het “heet” en dus gevaarlijk is…. Het begin van een frame of reference, alle kaders die we leren omdat in leven in een Maatschappij die bestaat bij gratie van modellen. Een frame of reference dat ook heel veel nuttige kanten heeft. Het ordent structureert en geeft helderheid. Maar hetzelfde frame of reference kan er ook voor kan zorgen dat een beweging ontstaat van autonoom onderdeel van het geheel naar eenling. Het gevoel van verbondenheid verdwijnt en dat kan energie vreten.

Een heel essentieel onderdeel van Qigong training is dat je het frame of reference weer gaat gebruiken waar het voor bedoeld is. Ordenen, structureren en helderheid geven. Als die klus geklaard is, laat je het voor wat het is en ga je naar binnen, zoek je de stilte op, voelen, verbinding maken met de natuur en je afvragen of hetgeen je wilt gaan ondernemen goed is voor jou en of het iets bedraagt aan het grotere geheel.  Die momenten hoeven overigens niet heel lang te duren. Urenlange meditaties zijn niet nodig want als je echt verbonden bent in de natuurlijke orde, weet je het antwoord vrijwel direct. Het onderbuik gevoel kennen we allemaal.

Waarom we dan toch die urenlange trainingen doen? Allereerst is daar het fysieke aspect. Je kan nog zulke mooie ideeën hebben, als je niet de power hebt om ze in de wereld te zetten, gebeurt er niets.  Ze zorgen ervoor dat je flexibel, sterk en krachtig wordt en blijft. Want geloof me, als je lang in een houding staat kom je alle frames of reference tegen. Het doet fysiek pijn, je gedachten gaan met je op de loop, je weet zeker dat je het echt niet kunt volhouden!! Dit kan niet gezond zijn!! Leuk zo’n training maar misschien moet je nu eerst even wat anders doen!! En dan is het de kunst om rustig te blijven staan, je gedachten te laten gaan en te observeren wat er binnen gebeurt. Ontspan je lichaam, ontspan je geest, maak verbinding met de natuur en laat gaan. Om misschien op enig moment te merken dat alle spanning, alle pijn ineens weg glijdt maar dat kan ook niet gebeuren.  Dan heb je een paar uur flink pijn en ga je voor de herkansing

Op deze manier trainen, zonder verwachting, zorgt ervoor dat je ook onder extreme omstandigheden een stable heart en stable mind kunt houden. Een Dao heart dat ervoor zorgt dat je je niet meer laat meeslepen door dat wat er op je afkomt. Dat je “je zijn” niet langer baseert op wat er van buitenaf naar je toekomt. Maar dat hetgeen in je leeft, jouw volledige potentieel naar buiten kan komen en zich kan ontwikkelen. Dat is verfijning in je beoefening. Die hier in de bergen zich dus sneller kan ontwikkelen omdat er een hoogwaardig informatieveld is.

De eerste dag in de bergen heb ik dit zelf ervaren. We gingen wandelen in de bergen. Het dorp waar we logeren ligt redelijk hoog en we moesten dus eerst afdalen langs oneindig veel trappen. Om vervolgens op de volgende een oneindig aantal trappen omhoog te gaan. Nu komen we onderweg allerlei mooie tempels en gebouwen tegen, zijn er fotomomenten, korte trainingen tussendoor en is de natuur adembenemend dus de tijd vliegt voorbij. Maar dan een paar uur later, komt dat je moment dat je die berg weer af moet in de wetenschap dat je aan de andere kant ook weer omhoog moet. Ik werd overvallen door moeheid, herinnerde me ineens dat ik hoogtevrees had, keek de diepte in en werd heel erg voorzichtig. Daar waar ik de eerste uren volledig ontspannen had rondgelopen, was ik ineens bang dat ik de groep niet zou kunnen bijhouden. Totdat ik de stem van Xie, een van de leraren achter me hoorde zeggen: “Connect to mountain Qi”. Op het moment dat ik dat deed, kwam ook mijn power terug en wist ik weer precies waar mijn voeten neer te zetten. Wat net wegneemt dat het wel een hele klim was.

Juist dat, het toepassen van de principes in het dagelijks leven, is Qigong ten voeten uit. De oefeningen zijn een tool die je helpen om bepaalde vaardigheden te ontwikkelen. Die vaardigheden toepassen is waar het om gaat. Bijkomend voordeel is ook nog dat allerlei kleine kwaaltjes en klachtjes en stijfheden spontaan verdwijnen.

De vele gezichten van China

Inmiddels ben ik al ruim twee weken in China en heel langzaam begint er een ritme te ontstaan. Dat ritme wordt natuurlijk grotendeels bepaald door het toch wel strakke trainingsschema dat we volgen. En naast de fysieke trainingen en lezingen, is een groot deel van die tijd gevuld met het tot je nemen van alle informatie en meer. Want uiteindelijk ben je hier voor een teachers training en er worden examens afgenomen. Naast theorie heb je ook nog zo je eigen practice. Eyes half closed, draw in Qi in en look from your hart.

Daarnaast leef je samen en zijn we samen verantwoordelijk voor het opgeruimd en netjes houden van onze omgeving. Wat ik heel bijzonder vind om te merken, is dat het allemaal heel soepel gaat. We hebben een paar zaken met elkaar afgesproken maar de rest gaat eigenlijk vanzelf. Je zou file verwachten als je met 26 man gebruik maakt van één wasmachine maar dat is niet zo. Combinaties ontstaan ook vanzelf. Ik ga een donkere was draaien, iemand die meedoet?

Uiteraard is het niet te vergelijken met het leven in Nederland. Dat heb ik ook snel losgelaten. Afwassen doe je met koud water. Wassen ook. Een warme douche is er wel. Maar ook daar, het reservoir wordt in principe verwarmd door zonnepanelen en leeg is leeg. Dan neem je of een koude douche of je wacht even. Je wordt zelf ook makkelijker maar op een vrije dag als vandaag vind ik het toch wel plezierig om even geen trainingskleren aan te hebben en wel wat make/up op mijn gezicht te doen.

Mijn vastenperiode duurde twaalf dagen. Omdat we morgen voor een paar dagen naar de bergen gaan, ben ik  sinds gisteren voorzichtig gestart met eten. In de bergen gaan we naast trainen ook veel lopen. Iets meer inspanning dus en dan is voeding plezierig. Tot mijn grote plezier merkte ik ook dat mijn reuk en smaak voor een groot deel terug zijn. Ik kan weer proeven en dat maakt eten bijzonder.

Uiteraard heb ik in de afgelopen weken ook in het stadje rondgelopen. Dan zie je je de vele gezichten van China heel duidelijk naar voren komen. Balkons, rivieren en straten vol afval aan de ene kant.  Aan de andere kant wordt elk vrij stukje grond gebruikt om een groentetuintje aan te leggen en zie je ook op balkons daktuintjes die met heel veel aandacht en liefde worden verzorgd.

Overigens worden die tuintjes ook zonder pardon weggemaaid als er ergens grond bouwklaar wordt gemaakt. Als je mazzel hebt, kan je nog net je plantjes redden voordat je tuintje onderdeel wordt van de fundering van een nieuw flatgebouw. Want flatgebouwen uit de grond stampen zijn ze heel goed in en het gaat razendsnel.

De vorm van gebouwen geeft trouwens ook hele  leuke mis interpretaties als je een verband wil leggen met de functie van een gebouw. Aan eind van de straat wordt een mooi groot gebouw neergezet. Prachtige torentje, mooie vormgeving dus wij dachten dat het een  tempel of ander openbaar gebouw in wording was. Uit navraag bleek totaal iets anders. Het is een alcoholfabriek in wording.

Aan alles kun je trouwens merken dat China een land in wording is. En ook daar die twee gezichten. De eeuwenoude beschaving aan de ene kant. De enorme wijsheid die in de cultuur is ingebed. Alle plekken die uitnodigen tot stilte, tot introspectie. 

Aan de andere kant het land in wording. Loskomen van een systeem dat op de achtergrond nog zeer nadrukkelijk aanwezig is. Wat de overheid niet wenselijk acht (Facebook, Google+) is er niet. Censuur, bureaucratie.  Ook hier in het Centrum kan je merken dat mensen niet echt gewend zijn om efficiënt te werken. Het hoeft hier natuurlijk ook niet echt. Er zijn plenty mensen dus je kunt rustig een ambtenaar neerzetten bij een slagboompje dat maar een of twee keer per dag?, week? maand?  Opengaat. En die man heeft dan wel een baan. In het klein in het centrum. Mmmm, heel erg verbaasd zijn dat je ook gewoon een handleiding bij de wasmachine neer kunt hangen in plaats van iedereen persoonlijk een instructie geven.

Ook in de onderlinge contacten zie je heel erg de tweedeling. Aan de ene kant de toch wel strenge hiërarchie in de onderlinge verhoudingen. De ongeschreven wetten en wetjes. Aan de andere kant leven we op straat. Er wordt samen  gedanst, gespeeld, gegeten.  Mensen zijn nieuwsgierig  en heel erg behulpzaam. Omdat mijn Chinees nu niet direct goed is (ik kan inmiddels wel tot tien tellen), kost het soms wel wat tijd om er achter te komen wat ze nu precies bedoelen. Gelukkig zijn er in veel winkels computers en een vertaalprogramma van Engels naar Chinees is zo opgestart.

Spelen, dansen en zingen is trouwens iets wat we hier in het Centrum ook veel doen. Maar dan als manier om je hart te openen. Ik moest er eerst even aan wennen. Voor de groep staan en een liedje zingen. Een koor vormen en heel hard “Aan die Amsterdamse grachten” zingen. Samen stoelendans spelen of een ballonnetje tussen kin en schouder klemmen en dan zo snel mogelijk doorgeven aan de persoon naast je. Maar ik moet toegeven, het is hilarisch en erg leuk om te doen. Het maakt je blij en die blijheid maakt je weer lichter, ontvankelijker voor Qi.

Daarnaast is klank, naast beweging en het  bewust gebruiken van je Mind ook gewoon een manier om Qi aan te trekken. Klank is trilling en trilling laat Qi bewegen. Dat kan je ook heel goed voelen als je de Chinese klanken gebruikt in je beoefening. Bij het spreken van Chinees resoneert je hele lichaam. Klanken gaan van boven naar beneden, van beneden naar boven, van buiten naar binnen, van binnen naar buiten. Alle tekens in de Chinese taal geven ook aan of een klank omhoog gaat, recht is, naar beneden gaat en lang of kort. Bij het goed uitspreken is dit van essentieel belang want de woordbetekenis hangt af van de klankhoogte- en lengte. Als ik onze Chinese leraren wat Nederlandse woordjes wil leren, dan vragen ze ook of het woord omhoog gaat, omlaag gaat of vlak is. Zo komt je er dus achter dat de manier waarop wij onze taal gebruiken heel vlak is.

Ik wilde er vandaag nog op uit trekken om wat foto’s te maken ter ondersteuning van dit verhaal maar na een hele warme broeierige week, regent het hier vandaag. Zo’n miezertje waar je heel erg nat van wordt. Dus ik blijf binnen en ga mijn huiswerk doen. Maar voor de liefhebbers, op Photobucket staan wat plaatjes van vorige week.

Morgen vertrekken we voor vier dagen naar de Wudang Mountains. Een natuurpark waar ontzettend veel oude tempels zijn. Heel Chinees, de tempels worden niet meer gebruikt maar bewaard voor toeristen. Naast trainen gaan we dan ook wat monumenten bezoeken dus bij terugkomst zijn er veel nieuwe verhalen en plaatjes.

Herrie in het Centrum

Vandaag was er herrie in het Centrum. In de ochtendtraining stoof een stuiterbal van boosheid, frustratie, ongenoegen de ruimte binnen en commandeerde de leraar naar buiten. De leraar ging en toen ging het pas echt los. De  andere leraren volgden hem al spoedig en daar stonden we als groep, halverwege een oefening, met onze handjes in de lucht. Vrijwel direct stapte een van ons voor de groep en nam de rol van leraar over. We vervolgden onze oefening en gaandeweg keerde de kalmte in de ruimte terug. Aan het eind van onze oefening was de rust ook buiten de ruimte terug gekeerd en na een korte pauze stond de leraar weer voor de groep.

Alle respect voor de manier waarop hij met de situatie omging. Zonder inhoudelijk in te gaan op wat gebeurd was, linkte hij het meteen aan Qigong practice. In een zin: “ Ook als je een Qigong teacher bent, ook als je je leven wijdt aan het uitdragen van het gedachtengoed van de Harmonious Big Family, sometimes daily life knocks at your door.” Om vervolgens aan ons te vragen of wij bereid zijn om te delen wat er met ons gebeurde op het moment dat onze oefening onderbroken werd. Wat er mij gebeurde was het volgende, ik stond daar en hoorde het gebeuren. Op dat moment besloot ik niet mee te gaan in de energie maar het gewoon door me heen te  laten glijden. Ik bleef kalm en had totaal niet behoefte om te gaan kijken wat er aan de hand was.

Na enige tijd kwamen we tot de volgende conclusie. Het dagelijks leven is het dagelijks leven en daar gebeuren leuke en minder leuke dingen. Als mens kan je kiezen of je wel of niet meegaat in wat gebeurt. En de beste keuze maak je van uit een stable heart en een stable mind. Als je de behoefte om een ander te veranderen, hebt losgelaten. Het leven van een ander is het leven van een ander. Iedereen heeft het recht op zijn of haar eigen manier.  Om vervolgens lekker fysiek aan de slag te gaan. Schoonmaken dat lichaam. Weg met de energie die even aan onze voordeur klopte.

Nu even niet.....

De tiende dag dat ik vast en een fysiek inspannende training vandaag. Ik vind het plezierig om weer even mijn lijf te voelen, voorbij mijn eigen grenzen te gaan. Maar ergens halverwege de middag wordt ik onrustig. .Een onrust die erger wordt in de Roufu. Dit is een massage van je buik terwijl je op de grond ligt.

We doen dit dagelijks ongeveer anderhalf uur. En dit keer wil ik niet. Er woedt een storm in me. Mijn hele lijf doet zeer en de grond lijkt harder dan normaal, zelfs met yogamat. Ik begin in mezelf te foeteren. Dat ik wel gek lijk om elke dag anderhalf uur lang mijn buik te masseren. Als ik rechtop zit gaat het makkelijker maar na de training stuif ik het Centrum uit. Even geen zen, even geen midden.

Het is het begin van de avond dus het is gezellig druk op straat. Overal wordt gekookt, gegeten, gepraat, gespeeld. En dat is ook wat ik wil, hard schreeuwen, dansen to ik erbij neerval, heel hard lachen. Ik voel dat ik wat rustiger wordt en denk er even over na om de avondtraining over te slaan en hier te blijven.

Ik doe het niet (braaaaaaaaaaffffff) en tot mijn grote verrassing gaan we 's avonds de bergen in. Wat alles weer goedmaakt. Hoewel, als ergens in de oefening de zin: "Alle blokkades verdwijnen", wordt uitgesproken  merk ik dat ik deze vervang door: "Alle vliegjes en beestjes verdwijnen". En ze deden het :-).

In den beginnen was er niets

De eerste zin uit de Bijbel. In den beginne was er niets. Het onderwerp van de lezing van vandaag. In ons bestaan kennen we verschillende lagen van bewustzijn. Als we geboren worden, zijn de meeste van ons een onbeschreven blad. Puur. Nieuwsgierig verkennen we de wereld om ons heen Heel hard huilen wordt gevolgd door lachen om daarna  aan de slag te gaan met dat wat onze aandacht trekt.

Naarmate we groter worden en actiever participeren in de Maatschappij wordt ons denken ingekaderd. Je waarneming wordt verbonden met het leven in een gezin, een familie, op school, in een sportclub, in een land. Zo ontstaat een frame of reference, een kader waaraan je ervaringen toetst. Niet verkeerd want als grote groepen samenleven, kunnen afspraken helderheid geven.

Maar op het moment dat je een frame of reference als enige waarheid beschouwt, kan het zijn dat je de verbinding met die puurheid waarmee we allemaal geboren worden, verliest. En dat is jammer, want veel oplossingen zijn juist in die puurheid te vinden. Alle grote geleerden, Albert Schweitzer, Einstein, Anthonie van Leeuwenhoek kunnen dat beamen. De oplossing, het Eureka, ligt in de stilte tussen twee gedachten.

Het is ook daarom dat het in Qigong-practice zo belangrijk is om je te verbinden met dit stiltemoment. Denk niets, houdt nergens aan vast en observeer. Alsof al je gedachten, je overtuigingen, je ‘Ik weet het zekers’ op een lopende band voorbijkomen om vervolgens te besluiten ze er dit keer niet vanaf te halen om er mee aan de slag te gaan. En kijk dan eens wat er ontstaat.

In het centrum trainen we dit loslaten veel en lang. Het ontwikkelen van een stable mind en stable heart is de kern van de opleiding. Maar aan het eind van elke oefening nemen we deze helderheid mee naar binnen. We sluiten de helderheid in om weer terug te gaan naar dagelijks leven. Met al haar frames of reference. Gewoon omdat ze er bij horen.

Ook in het dagelijks leven kan je de momenten van stilte pakken. Vroeger waren ze zelfs een onderdeel van ons frame of reference. Mijmeren, terwijl je op het gras ligt en naar de lucht staart, zalig nets doen en een beetje voor je uit staren, je vervelen. Allemaal momenten die zijn verdwenen omdat onze aandacht door andere zaken wordt opgeslokt. TV, smartphones, internet. Allemaal geweldige uitvindingen maar wel vermoeiend. Net als ons lichaam heeft onze geest ook rust nodig, een mijmermoment, een verveelmoment, een staarmoment, even spelen met de leegte. Om daarna creatief en voortvarend aan de slag te gaan.

Hiken in Wudangmountains

Zondag 19 mei en onze eerste vrije dag in het Centrum. Deelnemen aan de morningpractice is free maar ik ben om 5.45 uur klaarwakker en besluit om mee te doen. Omdat het zondag gooit Xei er nog een schepje bovenop. Uiteindelijk hebben we maar twee trainingen vandaag. Toch voelt het OK.

Na het ontbijt begint mijn eerste vrije dag. Hiken met een groepje onder leiding van twee leraren van het Centrum. En zo ongemerkt gooien de leraren training in het hiken. Even stilstaan voor we omhoog staan, connecting to Universal Qi, pull inwart connecting to lower Dantian. En stepping on Qi omhoog. Een prachtige tocht en ik geniet van elk moment. Wel kan ik merken dat ik dit heel lang niet gedaan heb. De klim omhoog is best pittig en ik vast ook nog steeds. Het einddoel is een tempeltje waar veel Qigong beoefenaars samenkomen. Je ziet verschillende stijlen. Hier is ook tijd om voor het eerst mijn camera uit te proberen. Een paar mooie plaatjes geschoten en ik begin een beetje vertrouwd te raken met de enorme lens. In het tempeltje volgt er ook een korte training {op onze vrije dag).

Daarna begint de tocht naar beneden. Off road dus ik moet zoeken. Dan hoor ik ineens de geruststellende stem van Robbert achter me. Je kan het beste je voeten recht vooruit zetten, dan kan je corrigeren met de bal van je voet. En het terrein lezen zodat je vrijwel zeker weet dat je niet weg glijdt. Langzamerhand komt mijn vertrouwen en meet handje van de teacher op hele moeilijke stukken, kom ik soepel beneden.

De rest van de dag ben ik heerlijk lui geweest. Met een boek op het balkon.

Kijken met je hart

Eergisteren praatte ik na de les nog even na met een van de leraren. Altijd een bijzondere ervaring want zo goed als het Zhineng Engels van de leraren vaak ook is, converseren is een ander vak. Dan is hun woordenschat heel erg beperkt. Plotsklaps was daar de volgende vraag. Why are your eyes always wide open and looking around? Ik had er geen antwoord op , sterker nog, ik was me er niet eens van bewust dat ik dit deed.  Aansluitend volgde het advies om mijn ogen  voortaan voor mijn gevoel half dicht te doen en uiteraard ook de uitleg waarom dit  te doen.

In de Chinese cultuur is het cultiveren van Qi een belangrijk ding.  Bloed en lymfe volgen Qi. Een open systeem waar Qi goed kan stromen en als gevolg daarvan ook bloed en lymfe is de basis van een goede gezondheid. Er zijn verschillende manieren om de hoeveelheid Qi te vergroten. Zo haal je Qi uit je voeding, door training en een hele belangrijke, uit je omgeving. Is dit een typisch Chinees fenomeen. Ik denk het niet! We kennen allemaal wel het verschijnsel dat je na een dag werken met iemand totaal uitgeput kunt zijn of juist heel erg energiek, afhankelijk van de kwaliteit van de samenwerking. We staan in verbinding met onze omgeving. En die omgeving kan ons voeden of juist leegtrekken.

Het is dat punt waar het om ging bij het “alert” kijken. Op het moment dat je je Mind actief naar buiten richt, verlies je Qi want Qi volgt de Mind. Als je je ogen half sluit en je aandacht naar binnen richt, de omgeving naar binnen trekt, kan je de Qi verbinden met je hart, de zetel van je ziel. Om  dan vanuit je hart contact maken met de buitenwereld. Letterlijk  kijken met je hart dus. Veranderen van je waarneming.

Ik heb hier de afgelopen dagen mee geëxperimenteerd en ik moet zeggen dat de onrust is verdwenen en de helderheid terugkomt. Het is een hele plezierige, ontspannen manier van kijken. En tegelijkertijd realiseer ik me hoe bevoorrecht ik ben dat ik dit kan doen. De verandering is na een week al zichtbaar. Voordat ik weg ging, heb ik een foto gemaakt en gisteren weer. Mijn blik is anders en dat is ook de feedback die ik van anderen krijg. Beelden volg.en ook maar uploaden duurt hier heel erg lang. Het wachten is op mijn vriendinnetje die volgende week uit Kenia terug komt. Zij voegt dan vanuit Nederland de foto’s aan de berichtjes toe.

En dan is er ineens die omslag

Inmiddels ben ik ruim een week aan het trainen. Of is het knokken met mezelf geweest. Ik was stijf, elke oefening deed zeer en stil zitten en stil liggen een ware crime. En we zitten of liggen veel en lang stil.

Tot de tweede training vanochtend. We deden de Lift Chi Up. Dit is een oefening uit Level 1 Zhineng Qigong. Het accent van deze oefening ligt op het opnemen van- en uitwisselen met Qi van de natuur. Meer precies deden we eigenlijk maar een beweging uit deze oefening. Het daadwerkelijk opnemen van QI uit de natuur en deze in je lichaam gieten terwijl je met je handen rustig naar beneden scant.

Het was ergens in deze oefening dat alle spanning uit mijn rug- en schouders gleed. Ook de wirwar van gedachten verdween en voor het eerst kon ik mijn aandacht helemaal bij de oefening houden. Een oase van rust is het gevolg. Een van mijn medestudiegenoten zei na afloop ook tegen me:

You change into a completely different person. You're standing straight, your eyes are sparkling, your hair is shining, youlost weight and a lot worries.

Wat ik ook merk is dat mijn behoefte om te regelen verdwijnt. Wel is het zo dat ik inmiddels deel uitmaak van een groep die de opgenomen lezingen uitwerkt en redigeert. Veel werk want eerst tik letterlijk de opnamen uit (een gemiddelde opname duurt 1 1/2 uur) en daarna ga je redigeren. In het Engels wat ook niet echt mijn moedertaal is. Maar ik vind het wel heel leuk om te doen en het is heel leerzaam. De theorie die je uitwerkt, blijft direct hangen.

Wat ook leuk is om te zien is het verschil tussen mijn roommate en mijzelf. Zij is een regelnicht en net als in Holland vliegt ze ook hier van hot naar her. Benieuwd of ook daar een kentering komt.

Vasten als methode om je Mind (focus) te trainen.

Na twee dagen in Centrum kreeg ik een enorme migraineaanval. Een echte met lichtflitsen en overgeven. De rest van dag lag ik dan ook voor Jaffa in bed. Zo min mogelijk bewegen want elke beweging bracht mij een golf van misselijkheid.  

Een van de leraren adviseerde mij om een periode van vasten in te lassen om het lichaam de gelegenheid te geven om op te ruimen. Maar ook als training van de Mind. We koppelen namelijk onze behoefte om te eten allang niet meer aan de behoefte van ons lichaam. We eten omdat het etenstijd is.  Als vorm van gezellig samenzijn. Als afleiding………en vaak gedachteloos.  

Hij adviseerde me om alle vormen van gehechtheid aan eten los te laten en dan te kijken wat er gebeurt.  Het is nu inmiddels zes dagen later en ik moet zeggen dat de vastenperiode me goed doet. Vanaf het begin heb ik geen honger gehad en koste het niet eten me geen moeite. Heel af-en-toe neem ik eens stukje fruit of gedroogd fruit en verder drink ik veel water. 

Wat heeft deze periode me tot dusver opgeleverd?  Ik voel me veel energieker en ben heel helder van geest. Het opgeblazen gevoel ben ik helemaal kwijt. Maar het meest opvallende is toch wel het volgende. Sinds mijn ongeluk twee jaar geleden heb ik stramme, pijnlijke gewrichten. Maar nu lijkt het wel of ze een doorsmeerbeurt hebben gehad. Deze (oude) diesel loopt als een trein en gaat weer soepel door de knieën. Een wallsquatje extra, tuurlijk, no problem.   

Mijn kamergenoot is inmiddels mee gaan vasten en heeft noten, pitten, zaden maar ook gedroogde pruimen aangeschaft.  En nu ik hier zo zit te “werken” betrap ik mezelf erop dat ik eigenlijk naar mijn kamer wil lopen om een paar gedroogde pruimpjes te pakken.  Over gehechtheid aan eten gesproken. Dat wat in Nederland dropjes zijn, is hier blijkbaar de gedroogde pruim. Gewoontevoedsel want ik heb geen honger.

Wat doen we hier precies?

Daar zijn veel boeken over geschreven. We beoefenen Zhineng Qigong, in Nederland ook wel bekend onder de naam Chi Neng Qigong. Zhi betekent wijsheid, Neng betekent potentieel en gong is oefening/vaardigheid. Als je deze drie dingen samenvoegt dan kan je zeggen dat het een training is die je wijsheid en potentieel ontwikkelt.

De vorm kent drie onderdelen

• Zhineng Qigong practice
• Zhineng Qigong theory
• Zhineng Qigong science 

In dit half jaar richten we ons vooral op practice en theory. Het belangrijkste element bij Qigong beoefening is dat je je aandacht naar binnen richt bij het doen van oefeningen. Als je bijvoorbeeld een ademhalingsoefening doet, dan richt je je aandacht op de beweging van ademhaling in je eigen lijf. Dit in tegenstelling tot andere sporten , waar je aandacht gericht is op de beweging buiten je lichaam. In tegenstelling ook tot ons dagelijks leven waar we onze aandacht meestal richten op gebeurtenissen buiten onszelf. 

In het Westen denken we bij een lichaam aan het fysieke lichaam dat we zien. De Chinese manier van kijken is anders. Naast je fysieke lichaam is er ook een Qi-body, een energetisch lichaam dat niet begrensd wordt  door het fysieke lichaam en een veel grotere reikwijdte heeft.  Er is wel een leuke oefening die dit enigszins zichtbaar maakt. Ga ontspannen rechtop zitten en breng je rechterwijsvinger op ooghoogte. Ontspan en staar naar je rechterwijsvinger. Knipper niet en kijk wat er gebeurt.

Alle Qigong vormen gaan er ook van uit dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, een eenheid vormen. Omdat ons handelen onze omgeving beïnvloed bestaat Qigong beoefening niet alleen uit oefeningen die ons fysieke lichaam versterken maar is karakterontwikkeling een heel belangrijk deel van de training. Wat tijdens Qigong beoefening ook niet aan de orde is, is multitasking. In de beoefening richt je je aandacht op dat waar je mee bezig bent.  

Qi goes where the mind flows. En Qi is belangrijk want als je voldoende Qi hebt, ben je energiek en alert. Creëer je een basis van waaruit je alle mogelijkheden kunt benutten die je in je hebt.  Kan je beter omgaan met de eisen die het dagelijks leven aan je stelt. Het ontwikkelen van focus is dus een vereiste. En de oefeningen kunnen je helpen om dit te doen. 

Uit ervaring weet ik inmiddels dat dit niet gemakkelijk is. Zoals je in een van de vorige posts hebt kunnen lezen, trainen we veel. En trainen betekent ook dat je soms urenlang stil zit in Qigongstaat (waarover later meer), terwijl de teacher een lezing geeft. Afleiding te over want stilzitten op een klein houten krukje doet pijn. Breng je aandacht terug naar binnen, ontspan en richt je aandacht weer op het ontvangen van informatie. Ondertussen ben je  alweer aan het nadenken over hoe je die informatie kunt verwoorden, nu in een blog, later in je eigen trainingen en lessen. En ook dat is . multitasken dus  breng ik mijn aandacht terug naar de oefening. Dat geldt overigens niet alleen voor lang zitten. Ook in de meer bewegende oefeningen kom je jezelf behoorlijk tegen.

I’ve got the world on a string, I’m sitting on a rainbow

In de groep van mensen met wie ik nu samenwoon, zijn de volgende landen/nationaliteiten vertegenwoordigd.

• China
• Nederland
• Belgie
• Kroatie (living in Germany)
• Servië
• Tsjechië
• Frankrijk
• Ierland
• United Kingdom
• United States
• India
• Venezuela (travelling around the world but resident in Mexico)
• Australie
• Maleisië
• Singapore

Onderling spreken we Engels. En hoewel niet iedereen die taal even goed machtig is, hebben we geen problemen om elkaar te verstaan. Wat wel heel erg boeiend is om te zien is hoe je gevormd wordt door je afkomst en de omgeving waar je opgroeit. Landsaard is diep geworteld. Er zijn duidelijk verschillen in attitude zoals er ook overeenkomsten zijn. Uiteraard delen we een passie; Zhineng (Chi Neng) Qigong. In deze gedeelde passie heeft iedereen zo zijn of haar eigen missie om hier te zijn

Leven in het centrum

Zoals ik in mijn vorige post al aangaf bestaat  het centrum uit vier appartementen  die gelegen zijn op de 7^e en 8^e verdieping van een flatgebouw zonder lift. In deze ruimte wonen we op dit moment met 25 mensen. Ik heb mazzel want ik heb maar een roommate, De inrichting is ook erg, erg basic. Er zijn eettafels en krukjes. Niks geen loungebanken, comfortabele stoelen of andere zaken. Maar we hebben wel Wifi,  En lekker weer, het is nu een graadje of 30 overdag en dan is nog niet eens zomer.

Het leven in het centrum is strak geredigeerd

6.30 – 7.30 uur: Early morning practice

7.45 – 8.15 uur: Breakfast

9.00 – 12.00 uur: Morning practice

12.15 – 13.00 uur: Lunch

13.00 – 15.00 uur: Free time (Siësta wordt aanbevolen)

15.00 – 18.00 uur: Afternoon practice

18.00 – 18.45 uur: Dinner

19.30 – 21.00 uur: Evening practice

Wat huisregeltjes. Er wordt geadviseerd om internetgebruik te beperken. Dat is beter voor je ontwikkeling in deze zes maanden (waarover ik een andere keer meer vertel). En omdat we veel trainen wordt geadviseerd om uiterlijk 22.30 te gaan slapen. Na 22.00 uur moet het in ieder geval rustig zijn in huis.

Op zondag zijn we vrij wat meestal betekent dat we alleen early morning practice en evening practice hebben. Deze vrije zondagen wil ik gebruiken om de omgeving te verkennen en kennis te maken met mijn camera. Foto’s volgen later. Eerst verrtrouwd raken met mijn nieuwe camera.

Op reis

De reis naar Beijing verliep voorspoedig.  Om 1.15 uur(lokale tijd) aangekomen begon het lange wachten.  Onze binnenlandse vlucht naar Xiangfan vertrok om 7.15 uur. En mijn hemel, wat zijn vliegvelden troosteloze verblijfplaatsen zo diep in de nacht. Je voelt je enigszins outcast als je daar rondzwerft op zoek naar een eetgelegenheid die open is. Om als je er dan één gevonden hebt, met handen en voeten je jus d’orange te krijgen. Engels spreken is ook op vliegvelden niet de sterkste kant van de chinezen. En freecellen en crush saga spelen een uitstekende manier om de tijd te doden.

Om 7.15 uur richting Wudangshan waar we om 13.30 aankomen bij het trainingscentrum, Een eerste indruk. Daar waar Shanghai en Beijing metropolen zijn en vergelijkbaar met New York en Sydney, is Wudangshan een echte Chinese provinciestad die aan het opbouwen is. Het trainingscentrum ligt op de 7^e en 8^e verdieping van een flatgebouw aan de rand van de stad. En er is geen lift……maar gelukkig wel een paar echte mannen die ons hielpen om de koffers naar boven te sjouwen. De sportschool zal ik niet echt missen de komende maanden. Natuurlijke beweging komt ervoor in de plaats.  Om nog maar niet te spreken van de training. Reis van 30 uur of geen reis, na de lunch mochten we direct aan de slag. Practice, dinner, practice om daarna in slaap te vallen op een bed dat iets harder is dan ik thuis gewend ben. Morgen de stad verkennen.

Een dag later.......

Ben ik nog steeds in Nederland. Het vliegtuig moest onverwacht rechtsomkeert maken naar Beijing en zo vliegen wij ineens 's morgens op woensdag 8 mei om 9.30 uur in plaats van dinsdag 7 mei om 20.05 uur.

Wat er weer voor zorgt dat ik op dit wonderschone maar wel wat vroege uur een blog aan het tikken ben. Wachtend op mijn reisgenote die net een berichtje stuurde dat ze een half uur later is. De rollercoaster van overgave en omgaan met wat er is, is begonnen.

Het is raar, de extra uren gaven me aan de ene kant de ruimte om eens diep adem te halen. Maar tegelijkertijd maakte mijn mind overuren. Alsof het besef dat ik echt voor een lange periode weg ga, nu pas indaalt. Ik zie mijn "huizenoppasser" rond schuifelen en kijk zelf nog eens goed om me heen.

Ineens heb ik ook de onwijze behoefte om al die lieve mailtjes, berichtjes (maar stiekem de mensen die ze schrijven) in mijn rugtas te stoppen en mee te nemen. Ingebed in alles wat me lief is op reis. Totdat ik me realiseer dat tijd en plaats ook een illusie is en dat ik het allemaal al in me draag.

The only thing I have to do, is  bring my heart home. En nog even gauw een laatste post op Facebook plaatsen.

Nog twee dagen en het langverwachte avontuur gaat beginnen. Zes maanden naar China. Zes maanden leren, trainen en  me verdiepen in Chi Neng Qigong.  Een reis ver weg maar toch ook dichtbij. Een reis naar binnen.

Zo op de valreep keert de rust in mij terug. Twijfel ik niet langer. Weet ik zeker dat het DIT is wat ik wil gaan doen. Zoeken wat de meester zocht. Het leren beheersen van mijn eigen energie. Het hervinden van de balans die ik door alles wat er de laatste twee jaar is gebeurd, ben kwijtgeraakt.

De afgelopen weken waren gevuld met gezelligheid. Veel tijd doorgebracht met iedereen die me dierbaar is. Ontzettend veel restaurants en kroegjes  van binnen gezien. Heel veel lieve kleine attenties in ontvangst mogen nemen. Heel veel afscheid nemen.

En tussen alle leuke zaken door voorbereidingen treffen. Dei laatste dingen nog even afmaken. Losse eindjes die me ineens stoorden terwijl tegelijkertijd het grote loslaten begon. Je afvragen of het werkelijk nodig is om voor een half jaar gezichtsverzorging mee te nemen. Lijstjes maken van wat er zou kunnen gebeuren en je daar in gedachten ook op voorbereiden. Om vervolgens te besluiten dat je daar ook mee kunt dealen als de situatie zich voordoet.  Travel light, laat Nederland in Nederland en ontvang China in China..

Zal ik jullie gaan missen. Vast en zeker. Zoals er ook momenten zullen zijn dat ik het helemaal zat ben en op mijn knieën terug wil kruipen. Maar gelukkig is er zoiets als mail en Skype. Sociale media in China is een ander verhaal. Ze zijn slecht bereikbaar dus ook dat is iets waar ik tijdelijk afscheid van mag nemen. Back to basics. Dagboeken en een pen in mijn koffer. De afspraak met een vriendin gemaakt dat zij mijn post op Blogger zet als ik daar zelf niet bij mocht kunnen.

Mijn ontdekkingsreis in China.  Nog twee nachtjes slapen.