We vertrekken ’s morgens om zes uur want het is bijna drie
uur rijden naar het punt van waaruit we
te voet verder gaan. Ontbijtje mee voor
in de auto en wat te snacken. We zullen onderweg lunchen op een Chinese
boerderij. Autorijden in China is een
avontuur op zich. De Chinese
verkeersregels zijn me tot dusver niet echt duidelijk. Je toetert en voegt of
haalt in is het enige dat helder is. Dat het meestal goed gaat ook.
Dan komen we aan bij Ping An. Inderdaad een schilderachtig
dorpje waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. En ja ik heb foto’s maar het
uploaden van foto’s duurt hier met de niet al te stabiele internetverbinding zo
lang en gaat zo vaak mis, dat ik deze actie heb geparkeerd. Als ik straks thuis
ben, ga ik op mijn gemak een online album aanmaken. Zodra dit klaar is, laat ik
het jullie weten.
Dat Chinezen van oudsher handelaren zijn, wordt in Ping An
ook heel duidelijk. Enorm veel souvenirwinkeltjes met “Made in China”
spullen. De artikelen zijn “fors”
geprijsd en dat geeft ruimte voor onderhandelen. Iets waar ik moeite mee heb.
Niet alleen hier maar overal. Ik schaam
me als ik afding op artikelen die naar Westerse begrippen al niet al te hoog
geprijsd zijn.
Toch ben ik hier wel anders tegen aan gaan kijken.
Tijdens het winkelen wordt er door een van mijn reisgenoten wel op het scherpst
van de snede onderhandeld. Uiteindelijk
wordt de koop gesloten en dan steekt de Chinese verkoopster haar duim op naar mijn reisgenoot en zegt : “You’re
good”. Dit ene simpele gebaar maakt voor
mij duidelijk dat onderhandelen niets meer en niets minder is dan een onderdeel
van het spel. Je kunt meespelen…..of je
doet het niet.
We vervolgens onze weg naar de rijstterrassen. Want dat is
waarvoor we gekomen zijn. Een offroad
wandeling naar de Zhuang dorpen. In de Zhuang dorpen woont een “Chinese minderheid”. De vrouwen in deze dorpen hebben extreem lang
haar (soms tot op de grond) dat ze om hun hoofd heen winkelen. De Chinese
familie waar wij gaan lunchen, zijn
Zhuang boeren. Na gebaande paden tot het toeristen uitkijkpunt en een
redelijk gebaand pad door het bos,
wandelen we uiteindelijk offroad door de rijstterrassen. En offroad gaat soms zeer steil omhoog en zeer steil omlaag. Golden Peak
herinneringen schieten even door mijn hoofd. Maar de omgeving is zo betoverend
mooi en zo sereen stil, dat die gedachten als vanzelf verdwijnen. Niet te
geloven dat deze terrassen eeuwen geleden door mensenhanden zijn aangelegd
inclusief de irrigatiesystemen. Rustig vind ik mijn weg en ik heb geen flauw
benul meer van tijd. Water bijvullen is
geen probleem. Je kan het natuurwater hier gewoon drinken. Op de terrassen zijn
op verschillende plaatsen water tap punten.
Dan komen we aan bij onze lunchplaats, een Chinese
boerderij. Op het land overals verse groenten, de rode pepers liggen te drogen.
Kippen en kuikens scharrelen overal. Tussen de varkens door lopen we naar
boven. Daar nemen we plaats aan een
ronde tafel op kleine krukjes. Er wordt
op open vuur voor ons gekookt. Alle groenten vers uit eigen tuin. Ook het vlees is van eigen
kweek. We hebben en gerookt varken. Je moet hier in China sowieso niet al te
teerhartig zijn. Als je ’s morgens naar de markt gaat voor je dagelijkse
boodschappen, wijs je het levende kippetje dat je wilt eten gewoon aan. Het
kippetje wordt dan ter plekke geslacht of levend mee naar huis genomen alwaar
de kok of kokkin het die eigenhandig de nek omdraait en plukt. Niets aan de hand, een dier is gewoon
onderdeel van de voedselketen. Maar totdat ze geslacht worden, lopen ze wel
vrij rond. De lunch smaakt werkelijk
waar subliem en de rooksmaak van het open vuur
geeft een extra dimensie.
Opnieuw blijkt dan de handelsgeest van de Chinese bevolking.
Al tijdens de lunch beginnen de vrouwen te borduren en de jongere vrouw die
eerst gekleed was in jeans en T-shirt, heeft ineens traditionele kledij aan en
heur haar is meters gegroeid en zit netjes om haar hoofd. Dan komt de handelswaar tevoorschijn.
Haarbanden, polsbandjes en jasjes gemaakt van geweven stof in traditioneel Zhuang patroon. Zeker de jasjes zijn erg mooi. Maar of het nu
is omdat de dames met hun geoefend oog zien dat mijn verhoudingen toch echt
anders zijn dan die van de gemiddelde Chinese vrouw of dat het mijn “ikkoopnietsdatthuisjarenindekasthangtzonderhet
tedragen” houding is, bij het aanprijzen slaan ze mij over. Zelf de setjes met
ongetwijfeld prachtige ansichtkaarten worden niet onder mijn neus geduwd.
Als blijkt dat ons groepje niet erg koopziek is, wordt de
volgende troef in de strijd gegooid. Voor 30 RMB (ongeveer Euro) mogen we met de ladies op de foto,
gooien ze hun haar los en maken ze het weer vast. En als we niet betalen worden er geen foto’s gemaakt, dat is
duidelijk de boodschap. We gaan akkoord en de show kan beginnen. Dan blijkt ook
de oudere dame losse stukken in heur haar te hebben. Maar ze legt uit dat dit
wel haar eigen haar. In haar leven heeft ze twee keer het haar geknipt en die
strengen worden nu netjes meegenomen in het vaststeken.
Na de haarshow vervolgen
we onze weg. Na een wandeling van in het
totaal ongeveer zes uur zijn we aan het
eind van de middag terug in Ping An We
gaan naar de locatie die door onze gids wordt gerund. Ze is in dienst van
een Duitser die al jaren in China woont.
Maar in zijn Kaffeehaus wanen we ons in (ouderwets) Duitsland. Koffie of chocolademelk met pannenkoeken en
eigengemaakte jam completeren het Europese gevoel. Na deze traktatie vangt de
terugreis aan. Voldaan, rozig en
gloeiend van het wandelen in het zonnetje, kijk ik terug op weer een geslaagde
dag Het is op deze dag dat ik de stilte wel ervaar. De stilte
van het volledig opgaan in je omgeving. De stilte voorbij plaats en tijd. De stilte ook waarin kwartjes vallen. Kijkend
naar de gelaagdheid van de rijstterrassen, wordt ook het plaatje van de
gelaagdheid van ons bewustzijn, waar onze leraar vrijwel dagelijks gloedvol over vertelt, ineens helder. Maar daarover de volgende keer meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten