Verhuizen?
Stel je voor, op vrijdagvond vertrek je als groep naar de
rivier voor de avondtraining. Na de avondtraining meld onze leraar dat er een
prachtig nieuw centrum in Guilin is gevonden en we mogen kiezen. Willen we maandag
of dinsdag op de trein stappen.
Het was even stil maar toen barstte het tumult los. Twee
dagen is veel te weinig, we moeten pakken, afscheid nemen van onze nieuw
gemaakte vrienden en ons mentaal voorbereiden, et cetera. Maar ook hele zinnige
vragen. Het Wudang gebied heeft namelijk een aparte status in China en daardoor
is voor buitenlanders relatief gemakkelijk om een visum verlenging te krijgen.
Is dat in Guilin ook zo? Volgens de leraren was dat geen probleem en anders konden we
naar Hong Kong reizen om daar een nieuw
visum aan te vragen.
Uiteindelijk werd de verhuizing gepland op donderdag, ook
omdat er eerder niet voldoende treintickets beschikbaar waren. En mensen met
veel bagage konden een gedeelte per post versturen want teveel bagage in de
trein is niet handig. Hoe onhandig dat is zou later blijken. En wat was ik blij dat ik voorafgaand aan
deze reis had besloten om niet teveel mee te nemen. Het maakte mijn reis een stuk makkelijker.
De treinreis
De treinreis zelf verliep in twee delen. Om 17.00 uur vanuit
Wudangshan naar Wuhan. Een reis van iets eer dan 5 uur en we hadden plaatsen in
het slaapgedeelte. Allemaal lowsleepers, zoals dat heet. Dit gedeelte van de
reis verliep heel erg relaxed. We konden lekker rechtop in onze bedjes zitten
en er was ruimte zat voor alle bagage.. Want er waren toch mensen die niets per
post wilden versturen en zich dus suf zeulden. In eerste instantie dacht ik nog
aan helpen maar dat idee heb ik heel
snel laten varen. Uiteindelijk was ons gevraagd om niet teveel in de trein mee
te nemen en met het negeren van dat advies maak je een keuze waarvan je dan –in dit geval ook
letterlijk- de consequenties zelf mag dragen.
In Wuhan moesten we een paar uur wachten op onze aansluiting
naar Guilin. Onze trein zou rond middernacht vertrekken. Voor dit gedeelte van
de reis was het niet gelukt om slaapplaatsen te boelen. Wuhan-Guilin en verder
is een druk traject en in de nachttrein zijn de slaapplaatsen zo weg. Ons wachtte dus een zit van ongeveer 15 uur.
En zitten is dan betrekkelijk want er zijn ook mensen die staanplaatsen kopen
en toevallig op jouw stoel terechtkomen. Dan kost het soms wat moeite on ze
duidelijk te maken dat je toch wilt zitten. En dan hebben we het nog niet over mensen
die hun slapende kinderen op jouw stoel leggen en niet
willen verplaatsen (voor kinderen wordt meestal geen plaats gekocht, die zitten
op schoot of worden ergen neergelegd).
Wat was ik blij met mijn Chinese leraar want zelf kon ik het dus niet opbrengen
om echt van mensen te verlangen dat ze hun slapende kind zouden oppakken. Maar
het alternatief, 15 uur ontspannen
staan, is ook een uitdaging. En hoewel
volgens de leraren alles practice is, vind ik die uitdaging toch net een brug
te ver.
Ingeklemd tussen twee Chinese mensen in de
nachttrein. Met mijn 1.74 meter ben ik lang voor Chinese begrippen en in de
trein merkte ik daar voor het eerst iets van. De beenruimte was beperkt. En
werd nog beperkter omdat de mevrouw tegenover mij twee kinderen bij zich had
waarvan er één op de grond lag. Het gangpad was inmiddels ook bezet met
krukjes, matjes en slapende en hangende mensen met een staanplaats. Het even
lekker de benen strekken en een stukje lopen werd daardoor geen echt een
alternatief voor zitten.
Op basis van deze constateringen bleef er dus maar een
mogelijkheid over. Diep ademhalen, rustig blijven zitten en intens dankbaar
zijn dat je een makkelijke slaper bent. De mensen naast mij hadden inmiddels al
hun hoofd op mijn schouder gelegd en waren in dromenland. Rondom mij zag ik dat
ook gebeuren dus vleide ik mijn hoofd ook maar op een vreemde schouder om flink
wat uren later enigszins stijf maar toch wel uitgerust wakker te worden. De eerste zeven uur van de treinreis zaten
erop. De trein ontwaakt langzaam en ik begin aan mijn volgende avontuur, een
toiletbezoek. Door mijn groepsgenoten werd ik al gewaarschuwd dat dit niet echt
een pretje was. Maar wat moet, moet en
opnieuw was ik blij met een beperking
van mijn ongeval twee jaar geleden. Mijn beperkte reukvermogen maakte
het bezoek een stuk makkelijker. En ach, in Nederlandse treinen zijn de
toiletten ook niet altijd even schoon alleen zijn de treinreizen een stuk
korter en kies je dus makkelijker voor even ophouden.
Wat heel goed geregeld is in Chinese treinen is het eten en
drinken. Om de haverklap komen er karretjes langs met vers fruit, maaltijden en
drankjes. Maar ook karretjes met oplaadapparaten voor je mobiele telefoon,
manicuresetjes, speelgoed en alles wat je nog meer kunt verkopen aan mensen op
reis zoals krukjes voor mensen met een staanplaats. Omdat slaaptijd over was, verdwenen
er veel matjes uit het gangpad en mensen schuiven dan gewoon even tussen de
stoelen als er weer een karretje langs moet en dat maakt het gezellig druk in
zo’n trein. Inmiddels word het ook
duidelijk dat er buitenlanders in de trein zitten en dat geeft een nieuwe
dimensie aan reizen. Iedereen die een paar woorden Engels spreekt en zijn
Engels graag wil oefenen, komt langs voor een praatje. En tussen al die “Hello how ale you, whats youl name en
where are you flom” gesprekjes komen er ook juweeltjes voorbij.
Zoals die ene student die op weg is naar
huis. Ik zag hem al langer kijken en moed verzamelen. En uiteindelijk, toen ik even op de
benenstrekplek stond, waagde hij de sprong en sprak me aan. Bescheiden,
bloednerveus omdat hij op de universiteit weliswaar Engels had geleerd maar dit
nog niet in de praktijk had gebracht en met zijn mobiele telefoon in de hand
omdat die woorden die hij niet kon vinden op te zoeken. En als er een schaap
over de dam is volgen er meer dus al gauw was in gesprek met een aantal jonge
mensen over leven in China, hun dromen en alles wat verder langs komt.
Het leven in China is hard. Het is niet vanzelfsprekend dat
je word toegelaten op een( goede) universiteit. Je onderscheiden is van groot
belang want werk is lastig te vinden. En als je familie niet zo’n groot
“netwerk” heeft, wordt het nog lastiger. De druk van de familie op deze jonge
mensen is groot. Want als zij goed terecht komen, heeft de familie het ook
goed. Het is daarom dat veel van deze mensen dromen van een studie in het
buitenland. Niet alleen omdat ze net als alle andere jonge mensen graag hun
horizon willen verbreden maar ook omdat studeren in het buitenland een stuk
vrijheid geeft. Een adempauze, even geen druk.. Wat me in het gesprek verder
ook duidelijk wordt, is dat de dromen van deze jonge mensen hier niet zo heel
veel verschillen van de dromen van jonge
mensen in ons land. Je kan het als volgt samenvatten; Ze willen een goed leven en de vrijheid om hun
eigen keuzen te maken. Wat mensen hier niet doen is klagen. Ze benoemen wat er
is (of niet) en leven ermee.
Aankomst in Guilin?
Na een reis van ruim 24 uur komen we dan aan in het nieuwe
centrum. Op weg van het station naar het centrum voelt voor mij als thuiskomen.
Het is hier ook warm maar de warmte is anders en doet me denken aan Aruba. De
straten in Guilin zijn veel ruimer van opzet
dan in Wudangshan en sommige straten hebben de uitstraling van een
badplaats. Het centrum zelf is ook groter. Daar waar het centrum in Wudangshan
meer “thuiskarakter” had, is mijn eerste gevoel bij dit centrum dat van een
kostschool. Twee gebouwen met lange gangen met kamers.
Het centrum ligt aan een rivier en mijn hart gaat open bij
het horen van de zwemgeluiden en alles wat daarbij hoort. Een karaokebar, veel
mensen en bootjes varen af- en-aan. Het
landschap is een stuk minder bergachtig, alhowel ik ze heuvels aan de andere
kant van de rivier wel zie ik liggen. Het centrum zelf is redelijk nieuw en
niet ingewoond” zoals in Wudangshan. Maar aan alles kan je zien en merken dat
er heel hard is gewerkt om het zo
comfortabel voor ons te maken. Dat niet
iedereen dat vind, wordt al snel duidelijk en het is niet voor het eerst dat
het geklaag en gezeur van met name de Nederlanders en de Belgen me echt stoort.
De reputatie dat we een moppervolk zin
is volkomen terecht en wordt volledig
waargemaakt.
Het is op dat moment dat ik de beslissing neem om me iets
mee terug te trekken en me te concentreren op mijn eigen training.. Omdat we in
het nieuwe centrum allemaal een eigen kamer hebben en dat er geen gezamenlijke
`huiskamer´ is maakt het ook makkelijk. Deze beslissing in combinatie met het
feit dat de internetverbinding hier een stuk minder stabiel is, zorgden er ook
voor dat ik niet heel veel online ben geweest. Gewoon omdat ik geen zin om met
een heleboel mensen op de trap te zitten om te kijken of ik nu wel op internet
kom.
Deze periode van naar
binnen gaan heeft me wel goed gedaan. Toevallig viel dit samen met het aanleren
van de Five Hunyuan form (level 3). In
deze vorm werk je met je emoties en dat bracht veel in beweging. Mijn single
room was wel van korte duur want gedurende deze drie weken had ik een nieuwe
roommate. Weer wennen maar het klikte
goed. Toch ben ik nu wel heel blij dat ook dit achter de rug is. Alle
retreat/workshopdeelnemers zijn weg en ik heb mijn eigen kamer. Heb deze ook
gelijk een beetje ingericht. Een kleedje gekocht, een plantje en wat
snuisterijtjes die mijn kamer de laatste 12 weken tot thuis maken.
Fietsen
Wat doe je als rechtgeaarde Hollandse als je in een vlak
gebeid komt. Juist ja, dan koop je een fiets. Voor het riante bedrag van
ongeveer € 50,00 heb ik een nieuwe fiets gekocht. Dat geeft vrijheid. De weg
hier is heel makkelijk te vinden en ik inmiddels ook een schoon zwemplekje in
de rivier ontdekt waar ik na een hete dag kan afkoelen. Want warm is,. De
gemiddelde temperatuur ligt rond de 40 graden.
Er zijn mensen die niet durven zwemmen in de rivier omdat deze ook wordt
gebruikt om kleding te wassen, de
buffels te laten zwemmen, motoren en fietsen af te sponsen en ga zo maar
door. Iemand had ook een dode hond zien drijven. De eerlijkheid gebiedt me te
zeggen dat ik ook wel even goed heb gekeken. Op plekken war het water in de
rivier niet stroomt, zwem ik niet. Maar er zijn genoeg plekken waar het water
wel stroomt en als daar legio Chinezen zwemmen waarom zou ik het dan niet doen.
Vakantiegevoel
Omdat je aan de rivier zit en door de ruime opzet en het
feit dat in de omgeving meer toeristische plekken zijn dan in Wudangshan, merk
je dat het vakantiegevoel bij veel mensen toeslaat. De groep valt een beetje
uit elkaar. Mensen zijn moe en slaan vaker een training over. Het is of de rek
er een beetje uit is. Er zijn meer mensen verkouden, een beetje ziek of heel
erg moe.. Bij mij gebeurt precies het omgekeerde. Daar waar ik de eerste
maanden de ene na de andere Qi-reactie had, voel ik me nu heel erg krachtig
en heb ik de behoefte om mijn trainingen te intensiveren.
Visumperikelen
Dat de verhuizing veel onrust bracht in de groep is een feit
en het lijkt trendsettend. De verlenging van het visum van twee groepsgenoten
wordt geweigerd. Na veel regelen komt het toch nog goed maar het hek is wel van de dam is want dit is precies waar
voorafgaand aan de verhuizing veel vragen voer zijn gesteld. En ons werd
verzekerd dat dit geen problemen zou geven. Dus is er oproer en veel onderling
gespeculeer en geklets. Niks consciousness.
Achteraf blijkt de weigering het gevolg van een nieuwe wet
die de week ervoor is ingevoerd. De Chinese overheid is wat strenger
geworden. Iets wat onze leraren ook niet
heb ben kunnen voorzien. En na veel
vergaderen, overleggen en iedereen die zich overal mee bemoeit, wordt het
duidelijk dat ook wij terug moeten naar Wudangshan voor het verlengen van onze
visa begin augustus.
Dan wordt ook duidelijk hoeveel mensen een trauma hebben
opgelopen van de eerste treinreis en deze melding geeft dan ook veel commotie.
Omdat het hier toevallig alle “Hollanders” zijn die tegelijk hun visum is dit
voor de rest van de groep heel erg duidelijk. Uiteindelijk gaan we met zijn
allen op maandag weg om dan woensdag de trein weer terug te pakken. Twee keer
een treinreis van 24 uur in vier dagen tijd. Uiteraard vind ik dat ook veel
maar mede door het naar binnen, blijf ik er kalm onder. Wat moet, moet en we
hebben mazzel dat we dit maar één keer hoeven te doen omdat ze zo vriendelijk
zijn om ons wel een verlenging voor drie maande te geven.
Over de helft
Inmiddels zijn we een paar weken verder en is alleen de zes
maanden groep nog in het centrum aanwezig. Ik geniet van mijn eigen plek en heb
een nieuw ritme gevonden. Naast de reguliere lessen train ik veel zelf. We hebben de afgelopen weken heel veel boeiende
lezingen gehad en veel geleerd. Hierover schrijf ik later meer maar ik wil het
eerst even goed tot me laten doordringen.
Internet is nog steeds niet heel erg stabiel dus als ik iets
wil plaatsen of mijn mail wil lezen dan die ik veelal ’s nachts. Omdat het in
Nederland zes uur vroeger plan ik de Skype afspraken dus ook tussen 4 en 5 uur
’s morgens. Dan weet ik in ieder geval zeker dat ik verbinding krijg.
Rust en stilte
Nu alle visumperikelen achter de rug zijn, merk je dat de groep langzaam rustiger wordt. Ook het besef dat we nu echt aan onze laatste weken bezig zijn, zorgt ervoor dat vrijwel iedereen weer een beetje 'bij de les' komt. Het iets koelere weer (het is maar 27 graden en het regent) helpt ook mee Geloof het of niet, ik heb het koud. Na al maanden van 40 graden en hoger, heb ik gisterenavond een vestje aangetrokken.
Ik heb mijn draai gevonden. Het zal jullie niet verbazen als ik vertel dat ik de meeste tijd kwijt ben met trainen. Ik heb een schema gevonden dat werkt voor mij. ’s Morgens train ik van 5.00 tot ongeveer 7.45 (vanaf 6.30 is het groepstraining). Daarna is het ontbijten en van 9.00 tot 12.00 hebben we weer training. Dan ga ik eten en rusten en van 1330 tot ongeveer 14.15 train ik weer voor mezelf. Dan van 15.00 tot 18.00 uur les. Vanaf 19.30 tot ongeveer 21.30 uur sta ik dan in de 3CM, een staande meditatie. Daarna is het tijd om af te bouwen en te slapen. Het intensieve trainen doet me goed. Ik word met de dag rustiger en sterker.
Daar komt vanaf woensdag een nieuwe uitdaging bij. We gaan een stilteperiode van 7 tot 10 dagen in. Niet praten, niet lezen, geen muziek, geen internet. Alleen maar trainen en zijn in stilte. Uiteraard ga ik jullie later vertellen wat deze periode me heeft gebracht maar voor nu wordt het weer even stil.
Tot gauw en een dikke kus voor iedereen. Ik geniet ontzettend van alle lieve berichtjes van iedereen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten