Bewust-zijn en stilte part one

 In mijn vorige blog gaf ik het al aan. We mochten weer een aantal dagen stil zijn met zijn allen. Een dag of 7 dit keer. Dinsdag een half stille dag zodat iedereen die op de vrije dag niet geïnformeerd was even aan het idee kon wennen. Vanaf woensdag totale stilte. Wat een initiatief is van drie mensen wordt naadloos een groepsactiviteit.

Op dinsdag kregen we ook nog een korte lezing over stilte en de manieren om dat te beleven.  Je kan er strak mee om gaan.  Ga in kamer zitten waar niets is. Geen radio, geen TV, geen internet, niets, nada noppes en trek de deur dicht. Zorg er wel voor dat in deur een luikje zit waardoor een ander jouw eten en drinken naar binnen kan schuiven .Vervolgens ga je zitten, staan, liggen. Je richt  je aandacht naar binnen en doet verder helemaal niets. Vaak is er wel een begeleider die af-en-toe aanschuift ok te kijken hoe het met je gaat.,  Bij het vertellen van dit verhaal kwam er vrijwel direct een oud filmbeeld voorbij. Dat van Papillon die zittend in de isoleercel op het Duivelseiland zijn eten op de manier krijgt aangereikt.

Wij gaan er wat soepeler mee om. Ons wordt aangeraden om alle zaken die onze aandacht naar buiten trekken niet te doen. In ieder geval niet praten of op een andere manier contact met .de ander zoeken (oogcontact maken, aanraken, gekke bekken trekken en wat je nog meer kunt verzinnen). Lezen, schrijven, internet, muziek luisteren et cetera wordt sterk afgeraden. Hoe minder activiteit, hoe groter het effect van de stilte. Het gaat om het ervaren en leren beheersen van je mind.

In de trainingsuren verzamelen we zoals gebruikelijk in de practiceroom.  Ga staan, zitten of liggen en kies een houding de comfortabel is en fixeer die houding zo lang mogelijk. Beweeg niet, richt je aandacht naar binnen en denk niets. Als dat niets denken te lastig is dan kan je focussen op een punt in je lichaam, op je ademhaling, et cetera.  Kan je de gekozen houding niet langer volhouden, dan mag je uiteraard wisselen. En als je echt heel stijf wordt, dan maak je rustige bewegingen waarbij je aandacht volledig op de beweging richt.

Lijkt een eitje toch? Rustig tref ik mijn voorbereidingen voor mijn reis op weg naar het grote niets. Drie rubbermatjes in elkaar haken op de stenen vloer. Mijn yogamatje eroverheen. Een kussen om te zitten en een pittenkussen voor onder mijn hoofd als ik wil liggen. Omdat het de eerste dag is, leidt de leraar ons met een gesproken instructie in de Qigong staat (een staat van alert bewustzijn)  waarbij we nog wat tips meekrijgen ook. De dagen daarna moeten we ook dit zelf doen.

Relax, enjoy en daar zit je dan. Omdat ik bedacht heb dat deze dagen ook bij uitstek geschikt voor het verbeteren van lotus-sitting skills, heb ik gekozen voor de kleermakerszit.  Rechtop zittend laat ik me meevoeren naar Neverland en dan wordt het stil. Totdat na een minuut of vijf mijn rechter grote teen begint te jeuken. Laat dat nou net de voet zijn die ik met veel moeite onder mijn linkerbeen heb geperst. Krabben is geen optie want ik zit stil en die ervaring wil ik niet doorbreken.  Beetje zonde als ik in mijn eerste stap op weg naar verlichting al afhaak. Laat gaan,  adem in, adem uit en na een korte opleving van hele erge jeuk, verdwijnt deze zonder dat ik ook maar vin verroerd heb. De eerste hindernis op weg naar verlichting met succes genomen.

Rustig zit ik verder met mijn ogen dicht. Maar dan blijkt dat niet praten niet automatisch betekent dat het ook stil wordt . In mijn hoofd is het heel erg druk. Ik boek mijn binnenlandse vlucht voor de terugreis om. Ben al aan het bedenken wat ik met Kerst ga doen. Maak in gedachten een  to-do lijst voor als ik straks terug ben in Nederland.  Plan ook alvast mijn agenda vol met bezoekjes aan iedereen die ik zes maanden niet gezien heb. En iedere keer als ik me bewust wordt van mijn eigen gedachten……..adem in…….adem uit……..stilte….volgende gedachtenaanval.

Als alle praktische zaken doordacht zijn,  verleg ik mijn aandacht naar schrijven. Hoe ga ik deze prachtige reis op weg naar verlichting onder woorden brengen?  Om  gered te worden door mijn humor die me er in gedachten op wijst dat er weinig te vertellen valt als ik nu niet als de sodemieter mijn gedachtenwoordenstroom tot stilte maan. Adem in…….adem uit……..stilte. Nog steeds in kleermakerszit zit ik rustig verder.

Mijn voeten doen inmiddels heel erg zeer en lijken afgekneld. Ik moet de neiging weerstaan om mijn ogen open te doen om te kijken of ze al lichtblauw zijn. Om de aandacht van de pijn af te leiden, stort ik me in gedachten op het zoeken naar overeenkomsten tussen het Amerikaanse Halloween en het Nederlandse Sint Maarten. Altijd nuttig om te weten. Die voeten doen wel erg zeer en mijn liezen gaan meedoen. Stiekem probeer ik met een half oog op de klok te kijken om te kunnen beoordelen of ik het mij gestelde quotum (twee uur onbewogen blijven zitten in kleermakerszit) al heb gehaald. Tot mijn grote ergernis kom ik erachter dat ik met mijn rug naar de klok ben gaan zitten. Moet ik bij de volgende sessie toch even anders doen. Als ik me uiteindelijk uitvouw om te gaan liggen, zie ik dat mijn reis tot dusver 40 minuten heeft geduurd.  Nog twee uur en 10 minuten tot de lunch.

Gelukkig word ik tussendoor nog een keer gered omdat we en groupe worden doorbewogen. En dan blijkt dat het stil worden in de beweging me wel heel makkelijk afgaat. Volledig geconcentreerd doe ik de bent-body arch back en reik ik van binnenuit naar de oneindigheid.  De gedachten blijven weg en  er is ruimte. Voor ik het weet is er een uur voorbij.

Het patroon  zoals ik het hierboven beschrijf, houd de eerste paar dagen aan. Weliswaar iets rustiger, minder gedachten en minder heftig maar stil in mij wordt het niet. Alleen als ik beweeg ervaar ik de rust.  Wat me wel opvalt is dat ik het helemaal niet erg vind om niet te praten.  Ook internet,  sociale netwerken, boeken en schrijven kan ik makkelijk links laten liggen. Het enige wat me wel bezighoud is mijn mail. En die lees ik dan ook een keer om tot de ontdekking komen dat er heel weinig in mijn mailbox ligt dat niet kan wachten. Het is de vierde dag van de stilteperiode als tijdens een van de sessies me een droom van jaren geleden te binnen schiet:

In mijn droom ben ik een heel klein meisje met grote donkere ogen, lange donkere krullen , heb ik een wit jurkje aan en sta ik aan de voet van een hele lange trap. De trap doet mij heel sterk denken aan de trappen zoals je die ziet bij het Chichèn Itzá complex. Wat me verder opvalt is de immens blauwe kleur van de lucht en het intense groen van de bomen die aan weerszijden van de trap staan.

Vastberaden beklim ik de trap en het gaat verbazingwekkend gemakkelijk. Als ik boven aan kom stap ik op een groot rond plateau waarop in het midden een gouden troon staat. Op die troon zit een koningin die heel erg lijkt op Nefertete. Ze is gekleed in het rood en heeft een goud met rood hoofddeksel op. Zonder aarzeling klim ik bij haar op schoot  en op dat moment begint het plateau te draaien, steeds harder en harder. In eerste instantie houd ik me stevig vast aan de koningin maar er komt een moment dat ik loslaat en dan word ik als het ware gelanceerd en zweef ik in het luchtledige. Om me heen is het donkerblauw en er zijn miljoenen en miljoenen sterren. Ik raak ze aan, zweef van de een naar de ander, speel ermee, buitel, maak een koprol, een duikvlucht, pijlsnel weer omhoog en vind het allemaal even leuk. Door het heelal klinkt ineens mijn lach en ik word op dat moment ook in het echt lachend- wakker.

Ik slaak een zucht van verlichting en op mijn gezicht verschijnt een glimlach. Ik kan me het gevoel van totale vrijheid nog zo goed herinneren. Tegelijk verandert er ook iets in mij en resoluut besluit ik om de laatste dagen van de stilte alle goals los te laten.  Ik draai een kwartslag zodat ik met rug tegen een pilaar kan leunen als ik sit straight zat ben. Pak even een extra kussentje voor onder mijn billen en leg mijn benen recht vooruit op het pittenkussentje. Om vervolgens drie uur lang onbeweeglijk te blijven zitten zonder de behoefte om te bewegen en met slechts een enkele losse gedachte. De stilte in mij is daar.

Wordt vervolgd